Over aso’s en latino’s

Let op: Dit blog bevat een aantal schokkende beelden uit de serie “Staalblauwe luchten, zonder een enkel wolkje”.

Wij zetten ons hedenochtend rond koffietijd op het balkon en keken ons de bezigheden van de overige bewoners van dit steeds voller wordende complex zo’n beetje aan. Moest je drie jaar geleden de bewoonde appartementen met een lantaarntje zoeken, tegenwoordig staan er nog maar een paar leeg. Toch zagen wij een Billboardmeneer met de tekst “Gratis*) Huur op Cane Island”  langs de 192 marcheren. De nood is kennelijk hoog. *) Vraag naar de voorwaarden!!!!

Volledig album bekijken

Tegenwoordig is er ook altijd wel volk rond het zwembad, waar wij eens drie weken lang het monopolie op de hottub hadden. Tot mijn ontsteltenis zag ik vanmorgen een kerel handdoeken op drie loungers leggen om vervolgens in het niets te ver-dwijnen.  Dat zijn praktijken die we tot nu toe hier, en trouwens in geen ander complex in de VS, hebben gezien. Toch is het hier nog steeds prima onderhouden, de security laat zich regelmatig zien, net als de tuinman die met zijn motormaaier en grasblazer de boel op stelten zet. Maar wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

WIj lazen de Viva en Nico Dijkshoorn tot het tijd was voor de lunch. Een opgepiepte Cuban Sandwich om alvast in de latinostemming te komen met een Boerenomelet met een beetje van Boer Knorr en een beetje van mezelf.  Na de lunch ging het naar SeaWorld want het was vandaag Viva La Musica en daar bewaren we feestelijke herinneringen aan. Bij aankomst in het park liepen we direct het feestterrein op. Hier speelde een locale salsaband en stonden de kraampjes waar de lekkerste geuren uitkwamen. De voertaal in SeaWorld was vandaag Spaans want de Latino’s waren weer in groten getale komen opdagen.

Volledig album bekijken

Het is een gezellige volkje. Luidruchtig, kleurrijk, leuk gekleed, donker haar en parelwitte tanden. Peper in de reet hebben ze ook allemaal, want ze staan geen moment stil. Alles beweegt, ze maken plezier want overal klinkt gelach. Waarom ze lachen? Wij hebben geen idee, maar we worden er ook extra vrolijk van. Om kwart over twee zitten we pontificaal in het Atlantis Bayside Stadium, om drie uur treed hier Manny Manuel op. Nooit van gehoord, maar dat mag de pet niet kreuken. Wat trouwens een foute beslissing was, vandaag. Die pet! Mijn strooien vakantiehoedje zou me ongetwijfeld net wat meer Latino uitstraling hebben gegegeven. Volgende keer dan maar.

Volledig album bekijken

Het stadium loopt langzaam vol. Voor ons komen twee moeders met hun prachtige latinomeisjes zitten. De kinderen kijken alsof ze marsbewoners zien als ze verbaasd omkijken wanneer ze ons horen praten. Overal gaan telefoons af. Wat er wordt gezegd weten we niet, maar ik gok zo maar dat ze vertellen waar ze zijn, wat voor weer het is en wie er straks gaat optreden. Ondertussen heupwiegen ze in de smalle stoeltjes met hun bord onduidelijke bruine bonen op schoot. Het zijn veelal Puerto Ricanen en die kijken niet op een dubbeltje als ze uit zijn. Men kantelt heel wat flessen Budweiser dus als ze nog niet vrolijk waren, dan worden ze het zo wel. De meisjes voor ons doen spelletjes met hun handen, zoals je wel op filmpjes uit derde wereldlanden ziet. Af en toe kijken ze naar ons. En wij naar hen. Er wordt voorzichtig heen en weer geglimlacht. Elleboogjes raken mijn ene knie aan in het vuur van hun spel. Op de andere knie ligt al geruime tijd een pikzwarte paardenstaart. De mamma kijkt, knikt en ziet dat het goed is. In SeaWorld is de wereldvrede nabij, heerst geen achterdocht maar ouderwetsche gezelligheid.

Even voor drie uur komt de 40 jaar jongere Latijns Amerikaanse versie van Patricia Paay het Stadium op z’n kop zetten. Alle landen van Zuid Amerika worden opgenoemd en beurtelings joelen groepjes Peruanen, Bolivianen, Columbianen, Argentijnen en Brazilianen. Dan is het de beurt aan Puerrrrrrrto Rrrrrrrico…… Als een man staat het Stadium op, vlaggetjes worden gezwaaid, hoedjes worden in de lucht gegooid. Kennelijk komt Manny ook uit Puerto Rico; hij is er in ieder geval kennelijk erg geliefd.

Klokslag drie uur zet het orkest in. Ze zijn vandaag niet zuinig met de decibelletjes. De ingehuurde doventolk heeft niet veel werk, denk ik zo. Een stevige ritmesectie, flink wat brasswind, een dreunende bas, een toetsenist  en twee dames die de backing vocals verzorgen. En dan Manny natuurlijk. Hij werkt zich uit de naad, doet alles om de dames te plezieren. Mannen zie je niet rond het podium maar het zou me niet verbazen als Manny niet het achterste van zijn tong laat zien.  Het repertoire is aanstekelijke salsa, merengue met een hoog Trafassigehalte. Manny zingt als een kruising tussen Gerard Joling, Danny de Munk en Thomas Berge. Maar dan Latino! We genieten volop, maar ik zou er geen cd van kopen. “Arrriba, arriba”, roept Manny met grote regelmaat en dan gaat er weer een groot gejuich op. Wij juichen maar mee. Om ons heen wordt aanstekelijk gedanst. Na twee uur non stop show kunnen ze Manny of wat daar nog van over is, opdweilen. We hebben genoten van dit feestje in het park op zaterdagmiddag.

Volgende week treedt Jerry Rivera hier op. Wij zijn er ook weer, met strooien hoed en oordopjes.

Om tot rust te komen piepten we nog even het Shamu Stadium binnen voor de show van 17:00 uur. Zoals gewoonlijk volle bak. De hele familie zwom al rond bij wijze van preshow en de jongste telg stal de harten van het publiek door verstoppertje te spelen. Heel af en toe liet  ‘ie een glimp van z’n wipneusje zien. Hij week vandaag geen milimeter van moeders onderzijde, ook niet tijdens de tamme show.

Volledig album bekijken

Het diner werd vandaag verzorgd door de firma Cracker Barrel. Zij verrasten mij met de Kip met champigonragout en rijst (alleen op zaterdag verkrijgbaar) en Lidy met de Rainbow Trout, voor deze gelegenheid ook vergezeld van een portie smakelijke rijst. Wij kozen prinsesseboontjes als groente en gekookte appeltjes als toetje. We lieten de biscuits voor wat ze waren maar smokkelden de zes kuipjes roomboter wel ongezien mee naar de Condo. Lekker voor bij de aardbeitjes. Tot groot vermaak van de jongste bediende die ons met haar liefste lach de spijzen serveerde, aten wij keurig onze bordjes leeg. “Dat zie je niet veel”, sprak ze lachend. “Dat zullen wij nog wel eens zien”, lachten wij terug. Want we komen binnenkort vast nog wel een keertje langs. De schade bedroeg, inclusief vier dollar tip voor het lachebekje, nog geen twintig euro. Dat smaakt dus naar meer.

Morgen draaien wij ongeveer hetzelfde programma, maar dan in Epcot en met Chubby Checker en zonder latino’s. Wij rekenen op veel parelgrijze permanentjes, maar dat hoeft helemaal niet ongezellig te zijn. Vanuit een stralend Florida, waar de thermometer vanavond op de terugweg nog een aangename 29 graden aangaf, wensen wij alle lezers van dit blog voor morgen een aangename Zondag. Blijf vooral braaf en hou zo mogelijk de zonzij!