Om onze huidige levensstijl te kunnen bekostigen, zijn er vele jaren van hard werken aan vooraf gegaan. Ons motto was: wij werken om zoveel mogelijk geld te verdienen om onze vrije tijd op gepaste wijze door te kunnen brengen. Wat wij precies deden, vraagt u? Zo min mogelijk…….! Lang gingen wij slechts één keer per jaar op vakantie naar de USA, och ‘erm! In veel gevallen op een koopje; D-reizen was onze hofleverancier van vliegtickets. Als je drie dagen voor vertrek een ticket naar Orlando of Miami boekte, hoefde je van Martin Schröder slechts één ticket te betalen. In die tijd vlogen ze ook nog naar Seattle. Al weken van te voren volgde ik de aanbiedingen op teletekst (pagina 520 als ik me niet vergis). Naarmate de vakantieperiode naderde, steeg de spanning in huize Teleton. Zou het ons lukken….? Voor ons was altijd een plekje! De sfeer en de service aan boord waren in die dagen nog prima. Bij het inchecken voor de terugreis liepen grondstewardessen de rij wachtenden langs. Lange mensen werden vriendelijk apart genomen en kregen het verzoek of ze misschien op de bovenverdieping van de Boeing 747 wilden zitten, want daar had je meer ruimte. En dat allemaal voor half geld! Those were the days!
Als voorbereiding op ons pensioen lazen wij de bekende boeken van prof. dr. Fons Kalleman en drs. Ferry Lummelhout, waarin beschreven staat hoe je moet afkicken van het jachtige leven der werkenden. Door hun boek “ Er is leven na de leasebak” kwamen wij er achter wat een auto wel niet kostte en dat bleek niet weinig. Wij leerden dus de tering naar de nering te zetten en gooiden niets meer over de balk. We wogen vanaf dat moment secuur de hoeveelheden rijst, deegwaren of aardappelen af en haalden nooit meer dan de benodigde hoeveelheden boterhammen uit de diepvries. Waar anderen de tegenstribbelende tube tandpasta al lang in de kliko hadden gemikt, persten wij er nog een aantal dagen een tweepersoonsportie uit. En als je dan eindelijk denkt dat er niks meer te persen valt, knippen we de tube open en kunnen we er, mits zorgvuldig afgedekt, nog zeker een week mee voort. Velletjes toiletpapier worden zorgvuldig afgeteld en afhankelijk van de situatie, worden er nooit meer dan drie velletjes tegelijk gebruikt. Overdaad schaadt! Flacons shampoo met een groot gat zijn in huize Teleton uit den boze, voor je het weet sta je met een dubbele dosis op je hoofd te schuimbekken. Minstens twee keer per week wandelen wij des middags na vieren (als de moeders de kinderen van het aanpalende schooltje en de boodschappen hebben gehaald) naar de Albert Heijn. De winkelchef loopt dan juist de schappen langs met de kortingstickers. Wij eten dan vers van wat zijn pot schaft, voor weinig. Is hij uitgeschoten met de bestelling zalmhaasjes, dan slikken wij dat. Een andere keer zwerven er nog wat verdwaalde blinde vinken door het schap, vinden wij ook goed!
Ook onze Floridareizen van de laatste jaren worden zorgvuldig gepland. Een inventarisatie van de schoolvakanties en de bijbehorende seizoenstarieven van de luchtvaartmaatschappijen is noodzakelijk. Meestal zijn de tarieven van de verhuur van een accommodatie hier aan gekoppeld, maar daar kan je niet blind op vliegen. Zo waren de vliegtickets voor de periode in mei duurder, maar de accommodaties goedkoper dan in het vroege voorjaar. Uiteindelijk telt wat er onder aan de streep moet worden afgerekend. Voor de autohuur gingen wij de laatste tijd bei unsere Deutsche Freunde wegen hun aantrekkelijke tarieven. Tot wij dit adresje tegenkwamen. Met een beetje puzzelen en vergelijken en vooral ook nog eens naar de versie in het Duits te kijken, ligt het voordeel voor het grijpen.
En zo kan het zijn dat wij over twee weken weer voor een poosje onder de blauwe hemel in de zilveren zon van de geneugten van het verre, vrolijke vakantieland Florida gaan genieten. Dank zij noeste arbeid en slim inkopen hangen wij weer vijf weken de gebraden haan uit. Nou ja, gebraden haan; wij eten een paar dagen per week buiten de deur in eenvoudige gelegenheden zoals de Cracker Barrel, Sizzlers of de Golden Coral. Een enkel keertje gaan wij ons te buiten aan een lekkere cinnamon roll met pecanoten bij de koffie. Ook shoppen is een geliefde bezigheid. Met angst en beven keken wij lange tijd tegen een vrijwel leeg boodschappenlijstje aan; wij waren immers van alle gemakken voorzien. Inmiddels is er in huize Teleton een horloge gesneuveld, dus dan weet je wel hoe laat het is. En in de twee jaar geleden aangeschafte notebook blijkt toch wel erg fut te zitten. En dan kan prof. dr. Kalleman wel beweren dat haastige spoed nooit goed is, maar onze tijd is toch echt te kostbaar om achter de pc te gaan zitten wachten op verbinding. Dus ziet het er naar uit dat ook de Best Buy een bezoekje kan verwachten.
Maar het is 2011. We moeten bezuinigen. Nog meer? Nog meer! Niet te zuinig: 18 miljard zeggen onze vroede vaderen van het landsbestuur. Gezien onze leefstijl, zou ik niet weten hoe we zelf nog een bijdrage kunnen leveren. Nou ja, we zouden plat water kunnen gaan drinken in plaats van bubbels. En heel misschien kan je zo’n koffiepadje wel twee keer gebruiken. Of schroeven we het aantal velletjes verder terug. Een blaastraining misschien, waardoor het aantal plasbeurten afneemt? Voortaan het ei dan maar achterwege laten en alleen een korreltje zout op het brood strooien? Flikker toch op, zou Youp van ‘t Hek zeggen. Want de voorpret en onze vakantie laten we ons door geen enkele regering afnemen. Op de barricaden; voor volk en Florida!
