You’ll never know what tumorrow brings!

De datum van 1 november nadert met rasse schreden. Normaal wordt er in huize Teleton met passie naar de vertrekdatum toegeleefd en kijkt hij verlangend uit naar de overnachting in het Ibis, de beroemde backlottour door de krochten van Zaventem en ‘zijn’ stoel op rij 21, alvorens hij aan de oversteek begint.

Zo begint het volgende bericht op het nieuwe blog van Teleton. Maar er zit een haar in de soep en de voorbereidingen verlopen niet helemaal zoals gewenst. Of eigenlijk, helemaal niet…..

Hoe het verder gaat, lees je hier .

Fall in Florida

Voor wie onze vakantieverhalen wil volgen is er nu een spiksplinternieuw blog. Zoals bekend, maken wij in de regel niet zo gek veel mee tijdens onze reizen, maar in de loop der jaren heb ik een zekere handigheid ontwikkeld om van iedere drol een taartje te bakken, van elke scheet een donderslag te maken of, als het nodig is van iedere mug een olifant te knutselen. Dat levert gelukkig iedere keer weer een recordaantal volgers op wat het bijhouden van een blog natuurlijk nog aantrekkelijker maakt.

Wij hebben nog drie maanden en twee weken de tijd om van de voorpret te genieten. In deze herfstachtige zomer klampen wij ons aan de zonnige vooruitzichten van een zomerse herfst in Florida vast.

Vaste bezoekers, nieuwe lezers en toevallige passanten; jullie zijn allemaal weer van harte welkom om mee te lezen op ons nieuwe blog Fall in Florida.

Een gewichtige zaak

Bij United werden we opgewacht door een medewerker die de koffers weegt, voor je door kunt lopen om je in te checken. Een gewichtig persoon. Een tikkeltje overige-wichtig. Iemand die uit eigen ervaring weet waar ‘ie het over heeft, zowel als het om een paar onsjes als over een behoorlijk aantal kilogrammen gaat. Type Billie Turf, zullen we maar zeggen.

Voor ons was een Europese familie aan de beurt om de valiezen te laten wegen. Moeder had de regie. Had ze die maar eerder genomen. Koffer 1 op de schaal. Stoïcijns meldde Billie dat de koffer twaalf kilo te zwaar was; “Daar moet u even iets aan doen, mevrouw want overgewicht kost 200 dollar per koffer". Moeder slikte, maar was gezien het overige aantal koffers nog niet kansloos. Koffer 2. Zestien kilo te zwaar. Moeder luisterde al niet meer naar de dienstmededeling over de kosten, maar stond letterlijk met de handen in het haar. Met nog een koffer en een duffeltas te gaan, had ze geen schijn van kans meer om dit zaakje te repareren. Koffer 3, vijf kilo te zwaar. Game over! Voor 33 kilo overgewicht heb je minstens twee extra koffers nodig en waar haal je die nu zo een, twee , drie vandaan op het vliegveld. De familie werd naar een hoekje gedirigeerd waar men met de moed der wanhoop aan de herstructurering van de koffers begon.

Zelfverzekerd stapte Teleton met zijn twee koffers naar de weegschaal. Ze waren immers dank zij de veerunster van de Walmart thuis al aan de gewichtsinspectie onderworpen. Zelf waren we heel tevreden over de 22 kilo van het ene, een halve kilo meer voor het andere exemplaar. Een halve kilo te zwaar was het verdict; “Daar moet u even iets aan doen, meneer want overgewicht kost 200 dollar per koffer". Billies woord was wet en zijn weegschaal geijkt. Voor dat geld wilden wij dat varkentje wel even wassen, maar we zochten vergeefs naar het zakmesje wat in het zakmessenvakje in de koffer zou moeten zitten en waarmee we het tie ripje wilden doorsnijden. Gelukkig hadden we nog wel een scherpe zakdoek waarmee we de koffer open gekregen. Fluks een badhanddoek uit de koffer gehaald en in de handbagage gepropt. Billie was helemaal happy en liet ons, zonder de koffer te wegen, door. We hoorden de radeloze moeder onderhandelen over de tarieven van het overgewicht. Billie bleef vriendelijk, beleefd en geduldig maar gaf geen krimp.

Op wat kleinigheidjes na, zoals een congestie boven Washington wegens bar weer wat ons op een paar extra rondjes kwam te staan waardoor we nog net op tijd voor de aansluiting naar Brussel bij de Gate aan het andere end van het vliegveld aankwamen, verliep de terugreis verder probleemloos. Op Zaventem stond de bus naar het Ibis al op ons te wachten. Er waren geen files zodat we even na half tien thuis waren, waar de thermometer in de tuin inmiddels al 23 graden aanwees. Hij hangt pal in de zon, dan zit je altijd goed!

En zo werd het ons gemakkelijk gemaakt om ook hier de zonzijde te houden. Hoewel ik best nog wel een poosje in Florida had willen blijven, is het ook fijn om je eigen bed, bad en wc-bril weer te zien. IJs en weder dienende trekken wij dit jaar nog wel een keertje naar Florida maar dan moeten de ticketprijzen ons wel gunstig gezind zijn. Flexibel als we zijn, kijken we de ontwikkelingen eens een poosje aan.

Voorlopig teren we op de herinnering aan een heerlijke voorjaarsvakantie en dat pakt niemand ons af. Voor ieder die ons in de afgelopen periode heeft gevolgd: Hele fijne Paasdagen en een mooi voorjaar gewenst en dank voor de belangstelling voor onze belevenissen!

Blijf braaf beste bloglezers  en….wat nog veel gewichtiger is; blijf vooral gezond. Graag tot een volgende keer!

Alamo, douze points

Natuurlijk heb ik tijdens de reis soms een beetje gemopperd vanwege de paarse krokodillen die Alamo tijdens deze vakantie in de aanbieding had. Ik zag het lijk al drijven en had eigenlijk helemaal geen zin om er vandaag weer tijd aan te besteden. We moesten immers ons vliegtuig halen……Toch liep het anders.

Omdat we de condo om 10:00 uur in de originele staat en vrij van gebruikssporen moesten opleveren, lieten wij ons door de wekker uit onze slaap halen. Om 7 uur wel te verstaan, een tijd die eigenlijk alleen voor de melkboer bestemd is. Wij deden een aardbijtje, slobberden de laatste yoghurt naar binnen, kregen toch nog een telefoontje van de hypotheekjongens en stonden om kwart voor tien bepakt en bezakt de sleutels van de condo in de locker box te wurmen. In onze lange broek, ook dat nog.

Over de tolweg 417 ging het. We spaarden de twee extra dollars uit door contant te betalen waarmee we en passant nog even twee briefjes van twintig dollar in kleine coupures wisselden voor de fooienpot tijdens een volgende vakantie (?????) Lidy en de koffers werden in het zonnetje bij de ontladingszone gedropt en Teleton gaf een rondje van de zaak voor hij de Machtig Mooie Mega Mercury Marquis de parkeergarage van de Rental Car Returns instuurde. Of alles naar wens was, werd, zoals gebruikelijk gevraagd. Dat hangt van de rekening af, riposteerde Teleton die ineens niet van plan was om zich andermaal met een kluitje in het riet te laten sturen. Wat er aan de hand was en ik legde het maar al te graag uit. Ze snapte in een keer wat er mis was gegaan maar kon er natuurlijk niks aan doen. Met de rekening die voor de huur van de laatste week bijna twee keer zo hoog uitviel als was gepland, meldde Teleton zich bij het volgende loket. Charmantste glimlach. Niet helemaal happy met de rekening. Gewapend met drie calculators ging de vriendelijke mede-werkster aan de slag. Teleton, die van huis uit met twee standaard kwebbelkousen is uitgerust, hield de malle mond. Hij kan het wel, als het nodig is.

Oei oei, wat had ze het er moeilijk mee. Inmiddels zag ze wel in dat ze, om Teleton tevreden te stellen, toch op z’n minst met een rekening moest komen die gelijk aan de offerte was. Ze zuchtte en steunde, keek nog eens in de computer, bladerde de paperassen nog eens door en beet op haar pen. En Teleton wachtte geduldig. Een broedende kip mag je nooit storen.

Het voorstel kwam, met haar liefste glimlach deze keer! Ze kwam helaas niet precies aan het geoffreerde bedrag maar kwam twee dollar lager uit. Ik zou die natuurlijk nog moeten betalen, maar die twee dollars werden mij door Alamo kwijtgescholden. Een slimme zet, want wat kan je daar als redelijke klant nu nog tegen inbrengen? Ik controleerde de rekening, zag tot mijn plezier dat deze klopte, liet er nog even ruwweg de huidige koers van de euro op los en was eigenlijk heel tevreden. Ondertussen zocht ik koortsachtig naar een aanknopingspunt voor die vurig gewenste upgrade…..

Ze maakte het Teleton gemakkelijk. Of ze misschien verder nog iets kon betekenen…..Nou, en of! Met dezelfde charmante glimlach als waarmee hij de conversatie was begonnen, informeerde Teleton beleefd hoe Alamo hem, na al die consternatie, aan zich wilde binden. Die vraag was gemakkelijk te pareren, zij was een profi. Mijn klacht was toch serieus genomen, alles was nagerekend en gecorrigeerd en de huur was nog twee dollar voordeliger dan gedacht ook. Teleton, ook niet voor een gat te vangen, wees nog eens fijntjes op de tijd die hij aan dit akkefietje had besteed. Wat ik dan precies in gedachten had, was haar volgende vraag. “Wat Alamo in zo’n geval meestal doet”, was mijn antwoord en zo draaiden we lekker om de hete brei heen.

“Ik ben een vaste klant,” probeerde Teleton de onderhandelingen weer vlot te trekken. Dat kon ze in het scherm ook zien. Wanneer ik weer kwam…..? Van het najaar! Welke auto ik dan in gedachten had…? Een midsize SUV!

Zonder mij aan te kijken, vroeg ze het huurcontract terug. Teleton gehoorzaamde ogenblikkelijk. Ze schreef er iets op. “ Now, here’s what we’re gonna do, sir…..”. Ze bood me een gratis upgrade aan, bij de volgende huur. Tahoe, flitste door Teletons hoofd. Of ik nu echt helemaal happy was. Ja, Teleton was over the moon. Of ik dat even, luid en duidelijk hoorbaar voor alle drie haar collega’s wilde herhalen? Tuurlijk, voor een Tahoe is Teleton tot veel bereid. Het kwam mij op een welgemeend “have a good one” van de drie Alamo medewerkers te staan. Bij mij kunnen ze voorlopig niet stuk, de vrienden van Alamo. Al hebben ze hun streken en moet je ook bij hen op je tellen passen.

Drie kwartier later dan normaal meldde Teleton zich bij Lidy en de koffers. Aan zijn gezicht kon Lidy wel zien dat hij vond dat ‘ie goeie zaken had gedaan. Toen hij het resultaat meedeelde was moeder de vrouw niet direct overtuigd. “Nog groter? Waar heb dat nou voor nodig? En die slurpen helemaal benzine……” Waarmee het verschil in beleving tussen man en vrouw als het om huurauto’s gaat maar weer eens duidelijk is aangetoond. Wij stonden op om ons bij United voor de volgende horde op de thuisreis te melden. Maar daarover in een volgend blog meer……

Laatste lentekriebels uit Florida

 

’t Is een herinnering zo als zovele,
Maar deze ene laat mij niet los……….

Vijf weken zijn voorbij gevlogen. Meer dan 100 mensen, vaak volslagen onbekend, namen de moeite om het blog regelmatig te volgen. Zeker 15000 keer werd het blog bezocht en aan de reacties te zien vonden veel lezers het de moeite waard. Dank voor alle aandacht en de vriendelijke reacties. Zelf heb ik ook weer veel plezier aan het schrijven van het blog gehad. Het helpt me enorm om alle indrukken, observaties, pleziertjes en ergernisjes te verwerken.

Voorjaar in Florida is een fantastische tijd. Wij boften enorm met het weer want volgens de weerman op de televisie werden regelmatig zomerse waarden bereikt. Ietsje minder had gemogen, want de drukkende warmte kost best wel wat energie. Gelukkig hadden we fijne auto’s om in af te koelen en ook thuis, op Cane Island deed de airco zijn werk. Ook de natuur laat zich in deze periode van haar beste kant zien. Florida ligt er groen en fleurig bij. Wij wonen zelf in een gemeente waar, onder leiding van de Burgemeester zelf, struikrovers de laatste vierkante meters plantsoen in onze wijk vernietigen. In de vrijgekomen strookjes storten ze meestal beton, als je geluk hebt zaaien ze gras in.  Heesters, bomen en struiken worden anno 2011 uitgeroeid in onze woonwijk. Hierna nemen vogels, muisjes en insecten de wijk. Slechts de mensen blijven over…….

Hoe anders gaat het er hier in Florida aan toe. Zelfs in de wat armoediger wijken vind je goed onderhouden groenstroken. Niemand flikkert zijn zooi zo maar op straat. Bougainvillea's  en andere struiken of planten bloeien uitbundig en als kinderen er in hun enthousiasme eens een bloemetje uit willen plukken, leggen de ouders hen even uit dat dit de bedoeling niet is. En de kinderen luisteren……Bij ‘ons’ in de buurt wordt het enige bedje narcissen, zodra er maar een knopje openspringt, ogenblikkelijk door het jonge volkje gestript. Zeg er maar niets van! Ouders kijken je zes weken niet meer aan onder het motto: “Ze moeten toch kunnen spelen….”.

Blue, blue, my world is blue.... Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

En het is mede daarom dat Teleton altijd weemoedig wordt als de tijd van vertrek nadert. Heus niet alleen vanwege de barre vliegreis waar ik ook al helemaal geen trek in heb. Vandaag trokken wij voor de laatste keer naar Epcot. De Canon draaide overuren. Er was ook weer een optreden. Van Juice Newton. Of het kwam dat we haar repertoire niet zo goed kenden, of dat Juice en haar mannen vandaag hun dag niet hadden of misschien dat je vandaag bij Teleton wegens het naderend afscheid van Florida helemaal geen goed kunt doen, ik weet het niet. Maar ook bij al die andere toeschouwers kwam de stemming er maar niet lekker in, het was, wat je noemt een tamme vertoning.  Zelfs bij de meest bekende nummers van Juice: Angel of the morning en Queen of hearts. Kijk gerust even naar de foto’s. Het plezier spat er nu niet direct vanaf, ze kijken toch een beetje alsof ze net een telefoontje van de afkickkliniek hebben gekregen wanneer ze zich mogen melden. Gelukkig bewaren we hele leuke herinneringen aan Chubby Checker en Starship en dat maakt weer een hoop goed.

Wij hebben de condo inmiddels al een beetje aan kant. Freddy Mercury hielp mij bij het stofzuigen en in de tweede badkamer mag niet meer worden ge………………****. Morgen maken we de koffers in orde en dinsdag om 10:00 uur trekken we de deur van dit heerlijke appartement weer achter ons dicht. Over onze belevenissen in die tussentijd lezen jullie waarschijnlijk pas weer als wij voet op Belze bodem hebben gezet en onze koffiebruine Franse Mademoiselle de Mercury Marquis weer snel doet vergeten als ze ons zacht naar huis in Nederland zoeft.

Een verslag over de terugreis, de epiloog en een vooruitblik op volgende vrolijke Floridavakanties volgt zodra Teleton daarvoor weer een beetje in de stem-ming is. Hou tot die tijd zelf maar een beetje de zonzijde en blijf braaf, beste blogbezoekers!

Siesta Saturday

Na alweer een gezond aardbijt (wat zijn ze weer lekker mensen en niet meer zo achterlijk groot) hebben we tot de koffie een beetje rundum hause geknutterd. Zullen we al een koffer….Ben je helemaal gek, we gaan nog niet naar huis, nog lange niet! Wel even voor de zekerheid de voorraad geïnventariseerd. In tegenstelling tot vorig jaar is er aan hygiënisch papier geen gebrek in huize Teleton. De fles met badschuim staat al een paar dagen op z’n kop, vandaag persen we het laatste schuim er uit. Dat wordt dus de komende drie dagen het lange lijf wassen met oceaanfrisse, antibacteriële vloeibare handzeep met vitamine E. Da’s vast niet verkeerd voor de Edele delen, hoop ik………

Er is nog voor drie ontbijtjes Griekse yoghurt met fruit on the bottom, in combinatie met de eerder geroemde aardbeitjes, die ook tijdens de afgelopen vakantie nog eens een dollar de doos gedevalueerd zijn, en een half dozijn eieren ziet het er niet naar uit dat we van de honger om zullen vallen. Wat koekjes, een half zakje chips, een fles Ranchsaus en een pond zaadloze druiven maken het assortiment lensmiddelen compleet. De rest eten we wel buiten de deur.

Op strooptocht gingen we vandaag, in de outlets. Natuurlijk weten we dat ze dan op zaterdag met de bekende bruine benen buiten hangen. Geduldig maakten wij in de parkeergarage een rondje om vlak voor de uitgang een net vrijgekomen parkeerplaats in te schieten. We genieten nog even van het gratis parkeren. In de Croc-winkel vind ik eindelijk passende muilen. De verkoper legt mij het maatsysteem uit en er is een ruim model waarbij de entree eerst ingeknipt is, om dat dan later weer met elastiekjes bij elkaar te binden. Als Teleton tijdens het passen naar beneden kijkt, wordt ‘ie ineens heel verdrietig. Wat een armoe, plastic schoenen. Die kreeg hij in zijn jeugd ook ten tijde van de groeistuipen. Dat was lekker voordelig en als hij er na een paar maanden weer was uitgegroeid, waren ze toch versleten. Ineens zag hij ook weer de schuimvlokken die er, vooral tijdens regenbuien, uit je sokken tevoorschijn kwamen omdat het toenmalige waspoeder kennelijk niet goed kon worden uitgespoeld. De verkoper vroeg zich beteuterd af waarom de deal niet doorging, maar ik had geen zin mijn kinderleed aan de grote klok te hangen.

De verkoopster in de Elisabeth Ardenwinkel was succesvoller. Lidy vond potten vol renovatiezalf met vitamines, caroteen en andere geheime verjongingsbestanddelen. Primer, plamuur, stopverf en schuurpapier werd weer voor minstens een half jaar ingeslagen. Op naar de foodcourt. Dezelfde taferelen van radeloze vaders die voor het hele gezin bikkesement hadden ingeslagen en nu een plekje zochten om het min of meer fatsoenlijk op te knagen. De Mens is vindingrijk, je ziet ze gerust in de plantenbakken zitten. Wij zochten eerst een tafel met twee stoelen en keken toen eens op het gemak rond waar de minst lange rij stond. De wachttijd bij de Subway werd op 90 minuten ingeschat. De pizzaboer viel ook af, voor de chinees vonden wij het nog te vroeg zodat we uiteindelijk voor de kip van de firma Chicken Now gingen. Tien mensen voor mij in de rij. Lidy sloeg ondertussen met haar tas vol potten de kapers die permanent mijn lege stoel probeerden te veroveren van zich af. De gemarineerde crispy kip kwam met frites en twee geroosterde sandwiches en een heerlijke saus. Wij vraten onze vingers er bij op. Na de lunch wandelden wij op ons gemak de rest van het winkelcentrum door, maar de creditcard hoefde niet meer in actie te komen.

De planning was om vanavond naar Epcot te gaan om een optreden van Juice Newton te zien. In afwachting hiervan gingen wij eerst langs huis om daar met een drankje en een snackje in het zonnetje maar achter glas met de airco en de tv aan, in een onverwacht diepe coma te geraken. Wij wisten de gehele rest van de middag van den prins geen kwaad tot wij  rond zes uur weer bij de menschen kwamen. Wij stelden de planning bij. Juice kan wachten tot morgen en we zetten koers naar de Cracker Barrel waar wij van de rainbow trout en de sirloin steak snoepten. Natuurlijk haalde de steak het niet bij die van Fulton, maar hij smaakte toch uitstekend. Twee obers vochten om ons tafeltje, maar toen het op afrekenen aankwam, moesten wij tot onze verbazing tien minuten wachten. Voor straf tipten wij, in plaats van de gebruikelijke vijf slechts vier dollar op de tafel. Lekker puh!

Wij sloten de dag af met een kuiertje in Down Town Disney. Ook al geen aanrader als je van rust houdt, maar wie het leuk vindt om al het gewriemel gade te slaan, kan zo’n avond z’n hart ophalen. Het begint al bij het parkeren. Omdat het geluk met de dommen is, vinden wij in de regel snel een plekje. Zo ook nu, uit de ooghoeken zag Teleton in het voorbij rijden een auto bewegen. Hij stopte, zette zijn richtingaanwijzer uit en wachtte geduldig tot de parkeerplek leeg was en stak de Grand Marquis  in een vloeiende beweging achteruit de vrijgekomen plaats in. Daar had de Amerikaan die achter Teleton was komen aanrijden niet op gerekend. Wat hij mij precies toewenste, ik weet het niet maar hij stak zijn teleurstelling over de gemiste kans niet onder stoelen of banken.

Wij kwamen nog een leuke winkel tegen: Little Missmatched waar je tot Teletons verbazing setjes van verschillende sokken, kousen en schoenen kunt kopen. Was die vent met zijn verschillende  sokken van de fotowedstrijd eerder deze vakantie wellicht hier op het idee gekomen? De verkoopsters geven in deze winkel het goede voorbeeld, kijk even naar de foto!

Het was een heerlijke avond, met een lekker briesje en de volle maan hielden we het er tot negen uur uit om ons daarna door een grote file naar huis te worstelen. De paasdagen komen er aan, het is gedaan met de rust. Of wij er de komende dag in zullen slagen in opperbeste stemming de zonzijde te houden, daarover lees je maandag meer!

No particular place to go

Telefoon! Omdat de vrienden van Alamo zouden kunnen bellen vandaag geen grapjes. Op de melding dat de lamp in de slaapkamer kennelijk nog steeds niet was gerepareerd, antwoorde Teleton geheel naar waarheid dat er in iedere condo een klapper ligt, waarin een telefoonnummer staat dat je kunt bellen als je in het duister tast. De man aan de andere kant van de lijn wilde maar niet begrijpen dat hij nu een andere condo belde. Ik heb deze vakantie dan wel een goede daad gedaan door een medelander bij te staan, maar er zijn grenzen aan mijn goedertierenheid. Nadat ik nog een keer had gezegd dat de man zonder lamp echt aan het verkeerde loket was, heb ik hem een fijne dag gewenst. En zo hoort het ook.

Een paar minuten later. Telefoon! Omdat de vrienden van Alamo zouden kunnen bellen, nog steeds geen grapjes. Een mevrouw met een Spaanse tongval meldde zich. Zij was van het managementbureau en wilde weten in welke condo ik woonde. Nou ben ik gekke Henkie niet, dus gaf ik mijn condonummer niet. Ik denk dat het managementbureau wel andere manieren heeft om telefoonnummers met huisnummers te vergelijken. Mevrouw was een volhoudertje. Ze vond het zo vervelend dat ik steeds werd lastig gevallen en stond er op dat ik toch mijn condonummer zou noemen, dan kon ze de zaak corrigeren. Teleton zocht naar een manier om hier netjes van af te komen en besloot het juiste gebouwnummer maar de verkeerde etage en huisnummer te noemen. Hij werd heel vriendelijk bedankt  door de dame in kwestie die  hem nog een hele fijne dag wenste. En zo hoort het ook.

Van Alamo kregen we een mailtje waarin stond dat ze maximaal 48 uur nodig hadden om onze opmerkingen te verwerken. Waarom verbaast mij dat nou helemaal niet? Maar goed, wij pakten onze biezen om een toertje met de pooierbak te gaan maken. We vleiden ons op de lederen fauteuils, trokken en duwden nog wat aan de verschillende knopjes van de elektrische stoelen en wenden de steven naar het Noord-Westen. Het eerste doel was Lake Louisa. Op de SR27 vonden wij nog net op tijd de afslag van de 474 en dan ben je plotseling geen toerist meer. Op deze wegen zie alleen maar lokale Hillbilly’s. Met onze auto vielen wij dus niet uit de toon, de cruise-control werd op 40 gezet omdat iedereen dat hier kennelijk doet en zo sukkelden wij door het groene landschap. Van Lake Louisa  ging het ook weer allemaal over secundaire wegen naar Mount Dora. In dit gebied glooien de heuvels zoals bij ons Hoogerheide boven het vlakke land uit torent.

Riding along in my automobile Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Na een korte wandeling door de hoofdstraat met boutiekjes en snuisterijtjes en wat senioren nog meer zoal leuk schijnen te vinden, trokken wij verder. We stopten voor een plas en een eenvoudige lunch weer eens bij de Mac. De Mercury zoefde verder door het vlakke landschap. Cruisen kan ze als de beste, even snel een weg oversteken gaat wat moeizamer. Met 50 miles  draait madame zo’n 11.000 toeren. Als dat geen zoeven is en dan is ze nog zuinig ook; wij noteerden 32 miles op een gallon op zulke stukjes. Zo lang de bochten niet te scherp zijn, leunt ze zich er perfect door, ga je wat korter met haar door de bocht, dan wringt het zoals vroeger alle auto’s zich door de bocht moesten wringen. Haar uitrusting is spartaans, geen handige bakjes, lades, netjes of verborgen zonnebril-vakjes. In het handschoenenvakje kan je nauwelijks iets kwijt, de vakken in de deur zijn alleen geschikt voor papieren. Op het dashboard ben je snel uitgestudeerd, je moet het dus echt van de omgeving hebben.

Via De Land en Lake Mary geraakten wij in Altamonte Springs waar wij in de plaatselijke Mall een foodcourt vonden voor een koude versnapering. De terugweg stond gepland via de Interstate 4 maar toen wij op de radio hoorden dat het daar nogal messy was vanwege een aantal onregelmatige dravers op het parcours, beproefden wij ons geluk binnendoor. We namen de John Young al ver ten noorden van Orlando en konden op wat kleine weigeringen bij de verkeerslichten na, aan een stuk doortuffen. Wat op vrijdagmiddag een wonder mag heten. Op weg naar huis stopten we bij de Walmart waar wij de ingrediënten kochten om een potje te stoven.

Wij stapten wonderlijk fit uit de Marquis, de relaxstoelen doen ons goed. Onze indrukken over dit stukje Florida zijn onveranderd. Leuk om er op je gemakje door te tuffen, je te verbazen over de rust en de ruimte, de uitgestrekte stukken onontgonnen gebied, het wonder van de citrusvruchten aan een boom in plaats van in een netje en het grote verschil tussen arm en rijk. De wolkenluchten op de plaatjes zien er dreigender uit dan ze werkelijk waren, op een paar sprinkeltjes na, hielden wij het de ganse dag droog. En het is daarom dat wij ons in opperbeste stemming straks eens gaan buigen over wat de dag van morgen ons brengen zal. Wij melden ons weer!

..with no particular place to go

Een dagje Alamo

O, jee o jee. Heb ik toch een behoorlijk aantal lezers op het verkeerde been gezet. We gaan vandaag nog niet naar huis, maar wel even langs het vliegveld om de auto om te ruilen. Alamo verhuurt kennelijk maximaal een maand en dat betekent voor ons dat we nu afscheid moeten nemen van de de Dikke Dodge.

Op de boordcomputer lazen wij bij vertrek dat we nog 37 miles konden rijden voor de Dodge wegens brandstofgebrek alle diensten zou weigeren. Nog maar een paar kilometer onderweg piepte zij hevig en knipperde een olijk oranje lampje ons vanaf het dashboard toe. Fuel low stond er op het display en wij vonden dat een beetje bedreigend. Even later werd het nog erger; Fuel very low!

Zonder hakkelen of stotteren reden wij de Dodge tot in de garage. Bagage hadden we niet en we hadden haar al thuis van alle versierselen ontdaan. “Bent u tevreden over de service van Alamo,” vroeg de van printer en handheld pc voorziene mevrouw. Ja hoor, so far so good. We controleerden de rekening en zagen tot onze tevredenheid dat het bedrag bijna gelijk was aan dat op de boeking. Het bedrag van de daily ff fee van $2,50 vonden wij niet de moeite waard om er navraag naar te doen.

Wij meldden ons bij de uitgiftevleugel van de garage, overhandigden de reser-vering en werden vriendelijk naar de stall met de fullsize cars verwezen. Geen allegaartje zoals de vorige keer, maar louter Impala’s, Camry’s en Ford Fusions. Achter in de rij zag Teleton de forse kont van een echte Amerikaanse: de Mercury Grand Marquis. Hier rijden de sheriff, de statetrooper en de taxichauffeur in.  We konden kiezen uit een paar witte, een zwarte en een grijs metallic exemplaar. Allemaal met dikke leren  6 way electrical powered stoelen, een lelijke plastic dashboard met twee klokjes en een ouderwetsche radio maar wel  een temperatuur gestuurde airco.
Kiezen we voor de luxe blingbling in de Camry, de futuristische Ford of de plastic Impala? Of zoeven we de rest van de vakantie toch in die ouderwetsche achterwiel aangedreven hoerensloep langs Florida’s dreven? Niet veel mensen kiezen kennelijk voor zo’n car. De ‘onze’ heeft nog maar net 7000 miles op de teller. Is het geen plaatje? En je zit er heerlijk in, ze zoeft geruisloos over de weg, ze duwt je met haar kont door iedere bocht en ze laat zich met een vinger besturen. Met haar leren loungestoel in de hoogste stand valt het in- en uitstijgen best wel mee. Hebben wij nog een probleem: waar laten wij de tulp want haar antenne zit in de achterruit…….

Toen de keuze definitief op de Grote Markiezin was gevallen, stelde Teleton geroutineerd de spiegels, het stuur en de pretstoel af. Lidy controleerde de buitenboel op kromme velgen, verdekt opgestelde krassen en duistere deuken. Vooralsnog flikkerden er geen waarschuwingslampjes. Airco op 80 graden, radio op een gezellige zender en daar gingen we. Op naar de laatste hindernis die we, gewapend met de bevestiging, het rijbewijs, de creditcard en het Insider!-lidmaatschap wel even dachten te nemen. Er waren vandaag twee uitvaartbegeleiders aanwezig en wij sloten in de kortste rij aan. Een Spaanstalige troffen wij…. Hij accepteerde het stapeltje bewijsmateriaal en ging driftig aan de slag. Achter ons sloten de volgende auto’s aan.

Het bleef lang stil. Te lang, naar Teletons zin, dus zette hij de auto in zijn vrij en wachtte. “U heeft geen reservering,” meldde Manuel. Teleton, niet voor een gat te vangen, antwoordde gevat: “maar wel een bevestiging”. Denk nou niet dat daarmee de kous af was. Geduldig legde Teleton de zaak voor. Kijk; de reservering loopt van 15 maart tot 19 april. “Hier staat het”, wees Teleton behulpzaam. “Hoe nu verder?”, informeerde Manuel bij Teleton die in zijn spiegel zag dat bij een aantal andere Alamoklanten de stoom inmiddels uit de oren aan het komen was. Manuel ging weer aan het werk. Het duurde en duurde, achter ons werd getoeterd en gemopperd, maar Manuel gaf geen krimp. Ruim twintig minuten hielden Manuel en ik lekker de boel op, de garage was inmiddels tot rampgebied verklaard. De andere uitvaartbegeleider was een inzinking nabij. Maar daar was Manuel, met mijn rijbewijs, creditcard, reservering en het huurcontract op een stapeltje. “Same rate, same conditions?” informeerde Teleton. “Same rate, same conditions!” loog Manuel. Je kunt het gek vinden, beste lezer, maar wij besloten toch maar weg te gaan. We zullen wel zien hoe we dit varkentje verder wassen.

We reden naar de Florida Mall waar we onder het genot van een All The Way burger van de Five Guys bevestigd zagen wat we eigenlijk al wisten: alle kosten die je maar kunt bedenken waren op de rekening toegevoegd. Niks was meer included. We winkelden nog een beetje lusteloos door de Mall en tuften huiswaarts om het noodnummer van Alamo te beproeven. Manuela aan de lijn, dat beloofde niet veel goeds. Na een kwartier begreep ze zo’n beetje wat er aan de hand was. Dit was een financiële zaak, dus moest ze me helaas doorverbinden. De cijferneuker aan de lijn! Reserveringsnummer, rentalnummer, Insider!nummer. Ja, ja, moeilijk, moeilijk. Ik moest me maar bij de manager van de verhuurlokatie melden nadat ik de auto had ingeleverd. Ho, ho, cijfermeneertje, dan is de rekening al uitgedraaid en is mijn creditcard belast en moet ik achteraf maar zien hoe het wordt opgelost. Ik wil het graag vooraf opgelost zien. Helaas was dat wel erg veel gevraagd, maar hij wenste me toch nog een fijne dag……..

Inmiddels is er een mail naar Alamo onderweg. Normaal is een beller sneller, maar in dit geval kom ik er met de paarse krokodillentemmers niet uit. De speciale helpdesk voor Insiders! belooft binnen 24 uur een oplossing. En nu maar hopen dat de oplossing vergezeld gaat van een leuke gratis upgrade voor de volgende vakantie. Want dan wil Teleton eindelijk ook wel eens in een dikke Dodge Durango, een  TeleTahoe of desnoods in een Escalade rijden voor weinag want dat heeft ‘ie, na een dagje Alamo, wel verdiend!

Denk niet, beste lezers van dit doorgaans zo vrolijke blog dat door Alamo de stemming in huize Teleton naar de vaantjes is. Integendeel, juist met deze Blues Brothers Automobiel rijden wij, tot we dinsdag vertrekken, braaf aan de zonzijde.

Uit het boekje

Een dag uit het boekje. Het is nu zes uur in de middag en er is nog steeds geen wolkje aan de lucht. Strakblauw was ‘t ie, de hele dag. Om vier uur vanmiddag was het enige wat er aan het firmament te zien was, de bleke maan. De luchtvochtigheid was laag, de temperatuur een graad of zes- zevenentwintig, het briesje zacht. Vanwege de hoge temperaturen strooide Teleton de afgelopen weken kwistig met talkpoeder in alle kieren en gaten om overmatige transpiratie tegen te gaan. Bij iedere stap stoven witte wolken uit schoenen, broekspijpen en hemdsmouwen. Yuri van Gelder is er niks bij, maar vandaag konden we volstaan met een normale dosis deo en een snufje aftershave.

Dit zijn de dagen zoals je ze in het voor- en najaar kunt verwachten. Je wordt niet moe want de energie slurpende hoge vochtigheidsgraad ontbreekt. Voorjaar in Florida zonder een druppeltje zweet op voorhoofd, bovenlip of bilspleet! En dus stapten wij vandaag met energieke tred door Disney ’s Hollywood Studios. De parkeermeneer dirigeerde ons naar het meest verre hoekje van het parking lot, maar wat kon ons dat schelen? Kwiek marcheerden wij tot aan de gele paaltjes waar de tram juist kwam aanrijden. Dat dan weer wel. Security en kaartcontrole waren wederom een fluitje van een cent. Een enquêtrice schoot op ons af, soms kleven ze als love bugs. Met onze onverwoestbare glimlach lieten wij haar weten dat we geen zin hadden in een survey. Nee, dank u, ook niet thuis achter de pc.

Beauty and The Beast Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

We hadden nog tien minuten voor de show van The Beauty and the Beast zou beginnen. We kuierden naar het theater en verwachtten dit keer tevreden te moeten zijn met een achterafplekje. Bende gek! We zaten mooi op de achtste rij, een prima plekje om foto’s te maken. Nog maar net gezeten, ging de gong. Het nieuwtje is er natuurlijk wel zo’n beetje voor ons af. Sterker nog, we kunnen waarschijnlijk in alle rollen meespelen. Toch genieten we iiedere keer weer van deze show. We wandelden verder. Disney Chanel Rocks begon onder de Sorcerer Hat. Wij lieten de jongelui beleefd passeren, voor sommige shows zijn wij te lang geleden in de wieg gelegd. De Muppets in 3D, dat past meer in ons straatje. Als allerlaatsten gristen we twee brilletjes uit de bakken, we misten de preshow. De zaal was driekwart vol en we zaten eerste rang. Wij vinden de 3D-film leuk, zelfs de belegen mopjes van Waldorf en Statler. Ook Dr. Bunsen Honeydew and Beaker kunnen bij ons niet stuk.

We namen een Oosterse salade bij de ABC Commissary en aten deze buiten op het terras op. Even niet aan de zonzijde, maar in de schaduw was het prima toeven. We liepen met de stroom mee naar de stuntshow Lights, Motors, Action. Op de derde rij waren nog twee prima plekjes in de schaduw vrij. Voor ons de bankjes die voor invaliden gereserveerd zijn. Omdat de show al over een paar minuutjes zou beginnen, verwachtten we dat we vrij uitzicht zouden houden. En zo geschiedde. Om eerlijk te zijn, vind ik er geen zak aan maar je bent wel lekker een half uurtje van de straat. Op een terrasje in de schaduw wachtten we met een flesje water tot de meute uit het stadion voorbij was. Velen opteerden voor de backlot tour, zodat de wachttijd daar behoorlijk op liep.  Ons geduld werd beloond, toen we zelf deze tour wilden doen, konden we gewoon doorlopen.

We stopten nog even bij het optreden van Mulch, Sweat and Shears de muzikale straatact van dit park. Lekker stampen op ouwe hits en zorgen dat je uit het blikveld van de leadzanger blijft, want als hij je op de korrel neemt, is er geen weg terug. Leuk om naar te kijken. En toen was het tijd voor The Voyage of The Little Mermaid. Pech deze keer, de voorstelling was net begonnen maar we besloten een kwartiertje te wachten. Over de show kan ik niet veel vertellen; bij het slotapplaus schrok Teleton wakker hetgeen er op duidt dat hij toch zeker een kwartier onder zeil is geweest.

Op huis aan. Zo langzamerhand maken we de restjes op. Deze keer vis, aardappelkoekjes met een salade en een eitje. Voor het eerst deze vakantie slacht-ten we een Magnum. Letterlijk! Lidy het stuk met het stokje, Teleton de rest. En nu buiken we uit in de ondergaande zon op ons balkon. Er zit nog voor 75 kilometer benzine in de tank; genoeg om ons morgen naar het vliegveld te rijden. We zijn benieuwd wat het verrassingspakket van Alamo deze keer voor ons in petto heeft. Daarover en over al onze andere belevenissen, kan je morgen rond deze tijd weer een nieuw blog verwachten. Blijf tot die tijd braaf en aan de zonzijde, ook al wordt het dan niet warmer dan 12 graden bij jullie!

Disney's Hollywood Studios Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Telefoon met Teleton

Vanmorgen ging de telefoon. Voor het eerst deze vakantie. Vorig jaar werden we suf gebeld door vervelende verzekeringenverkopers en door een mevrouw die op zoek was naar Mandy. De pestkop in Teleton liet haar iedere keer weer in spanning: “ Mandy, ik weet niet of ze er is, zal even voor u kijken, momentje……..”. Vandaag ging het om een melding van een kapotte lamp in de slaapkamer. “Heeft u al aan het kleine kettinkje aan de lamp getrokken” informeerde Teleton beleefd. “ Meestal gaat het licht dan wel aan”. Ja, dat had ze al geprobeerd. “Heeft u de lamp al geschud…..”. De pret was van korte duur, mevrouw hing op. Zonder te groeten. Have a nice day, prevelde Teleton, tegen beter weten in.

Animal Kingdom stond op het program. De thermometer stond op 26 graden toen we wegreden. Het was lichtbewolkt en er stond een heerlijk briesje. Teleton had er zijn strooien hoedje bij opgezet. Binnen een kwartier waren wij op het parkeerterrein van Animal Kingdom. We parkeerden als laatsten (of eigenlijk als eersten, dus vooraan…) in de rij en met een paar stappen schoven we in de gereedstaande tram. Na ons mocht er niet meer worden ingestapt.”Vort, Mirsa”, riep de trambegeleider op het achter-balkon en daar gingen we. De security keek niet zo nauw vandaag en bij de kaartcontrole konden we zo doorlopen. Even dreigde er oponthoud. Of we een dagkaart hadden, vroeg de vriendelijke enquêtrice. Helaas, wij zijn fans dus hebben we een jaarkaart. Toe maar, dacht het meisje en liet ons.

Vanwege de zeer aangename weersomstandigheden besloten we, voor dat we de gebruikelijke fastpass voor de Kilimanjaro-safaritocht haalden, een bezoekje aan de lokale apenheul te brengen. De orang oetang was met kennelijk verlof maar bij de gorilla’s langs de Pangani Forest Exploration Trail was heel de familie thuis. Wij zetten ons met een banaantje op een bankje in de schaduw en werden veel gefotografeerd. Weten die Amerikanen veel. Een vader met de mobilullofoon aan het oor meldde zich bij zijn familie: Ik loop nu in Afrika-land……….

Gorilla's in Animal Kingdom Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

We kuierden door Afrikaland naar Camp Minney-Mickey om het Festival of the Lion King mee te maken. de show loopt al vele jaren maar is kennelijk onverwoestbaar.  We moesten even in de rij, maar dat was in de schaduw van de bomen geen straf. Na de show zagen we een man die hem kennelijk tijdens de voorstelling behoorlijk geknepen had. Voor wie ook in de stemming wil komen, kijk even naar de foto’s!

Festival of the Lion King Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

 

Tijd voor de lunch, zoals meestal de laatste tijd bij de Yak & Yeti. KIp met rijst, knapperige groeten en honingsaus deze keer. Zoet en toch pittig. En toen was het al weer tijd om de fastpass te verzilveren. Het was de langzaamste fastpass ooit want we hebben al snel twintig minuutjes in de rij gestaan voor we in de truck werden geladen om vervolgens nog eens twintig minuutjes door elkaar te worden geschud. De dieren van Afrikaland waren, waarschijnlijk door de lekkere temperatuur, vrij levendig. Alleen de lamlendige luiwammes van een leeuw deed niet mee aan het spektakel, zodat we nog steeds vermoeden dat we hier met een opgezet exemplaar te maken hebben. Verder zagen wij de big five aan ons voorbij suffen en schuifelen want meer zit er echt niet in. Je bent al blij als er wat beweegt……

Safari Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Omdat we de vorige keer Nemo al hadden bezocht en ook omdat deze kleine klerewipper bij Teleton weinig goeds kan doen omdat hij toch maar mooi Tarzan uit het Animal Kingdom heeft weggetreiterd, kozen we vandaag eens voor de wandeling door Maharajah Jungle Trek. Amerikaanse vaders zeggen voor het gemak Azië-land, denk ik. Een knap stukje werk waarbij we tot onze verbazing bewegende tijgers zagen. De reuzevaraan, die in werkelijkheid toch erg klein uitvalt, had  vandaag een sabbatical. Tijdens de wandeling vielen de uitbundig groeiende bamboestruiken ons op. Laten wij nu óók van die struikjes in onze eigen patio gezet hebben……..

Asia-land Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

 

Rond vier uur werd het drukkend warm, het aangekondigde front naderde kennelijk. Wij togen naar huis voor een siesta. Vandaag geen zin om zelf iets van een maaltijd te bereiden, maar na de rijst ook niet echt honger. Een mooie dag voor CiCi’s pizzabuffet. Met waardebon kwam de rekening op ruim elf dollar voor ons beiden. Nog geen negen euro, dan is het eigenlijk niet zo erg om je salade van een plastic bordje met een kromme vork te eten. En de pizzapunten? Die schuif je toch zeker uit de losse pols naar binnen!

Morgen zagen wij rond de noen de week doormidden. Wat de dag ons verder brengt, wij weten het echt nog niet. De boodschapjes deden wij al bij de Publix en Lidy spoelt de laatste wissewasjes net uit, dus hebben wij de hele dag tot onze beschikking. De voorspelling is gelijk aan vandaag; een koele dag met kans op afternoonshowers. Disney lonkt, maar het kan ook heel anders uitpakken. Wij houden inmiddels met het grootste gemak de zonzijde en braaf zijn we van nature al. Behalve als de telefoon gaat…….

Een waterdicht verhaal

Maandag. Aquatica-dag ook al kan je er misschien volgens de statistiek van Teleton op deze dag maar beter weg blijven. Omdat de lokale Timofeeff vandaag de warmste dag van de week af gaf en ook nog eens met een zeer hoge vochtigheidsgraad, trok Teleton de stoute zwembroek nog maar eens aan. Een nagelnieuwe, ook dat nog eens. De oude, vertrouwde badehose was nog van ouderwetsch, degelijk lycra materiaal. Een en al elastiek van de oude stempel, dus dat was ook qua corrigerende functie nog eens een hele geruststelling. Heel langzaam is in de loop der jaren de elasticiteit van de broek wat minder flexibel geworden waardoor de kans op ongewenste inkijk, of zelfs volledig verlies vooral bij onverhoedse bewegingen, te groot was geworden.

De nieuwe zwarte zwembroek is voorzien van een moderne witte, doorschijnende binnenbroek van een materiaal dat de gemiddelde huisvrouw ook wel kent van de zakjes waarin de fijne was de machine ingaat. Volgens het labeltje droogt zowel de binnen- als de buitenbroek instantly aan het lichaam. Het elastiek in de band lijkt van solide kwaliteit en als extra veiligheidsmaatregel is er door de fabriek in Bangladesh een veiligheidsveter voorzien. Als het goed is, zit de broek zo stevig aan het lichaam verankerd dat zelfs een tsunami het zaakje niet van zijn plaats kan sleuren. De broek biedt ook plaats aan diverse zakjes, sommigen voorzien van handig klitten-band, maar altoos van een of meerdere gaatjes. Dit is om te voorkomen dat de broek wegens met water gevulde zakken, alsnog zelfstandig het ruime sop kiest. Je kunt in deze broek gerust eerst nog even wat boodschappen gaan doen, het model is multifunctioneel. Een broek dus, waar goed over nagedacht is en waarmee je, zeker met een bijpassend shirt, prima voor de dag kunt komen.

Bepakt en bezakt sleepten wij ons naar het doodlopende plekje aan de Lazy River. Zoals gebruikelijk was daar nog volop keuze aan stoeltjes en loungers. Wij hadden ons nog maar net geïnstalleerd of een groepje van Zuid-Amerikaanse signatuur slofte in onze richting. De vrouwen droegen nog net geen bolhoed, maar zouden in een documentaire over een Peruaans berg-dorpje niet misstaan. De man hield de roedel nadrukkelijk bij elkaar, met de ene hand druk gebarend naar het gunstige plekje aan het water, de andere achter zijn rug houdend  zodat de sigaret die hij daar verborg niet zo op zou vallen. Half in de bosjes staand gaf hij de vrouwen directieven, keek naar de stand van de zon, bepaalde de windrichting en zag dat het goed was. Nadat het kampement was opgeslagen zette het alfamannetje zich uit de wind achter de dames, met zijn rug naar ons toe op een lounger en stak een lekkere sigaret op. Dikke rookwolken pakten zich onder onze parasol samen. “Excuse me, sir…” probeerde Teleton de aandacht te trekken. Geen reactie. “Excuse me…..” nu een beetje harder, maar weer zonder resultaat. Roken tast kennelijk ook het gehoor aan. De man nam een flinke hijs en Teleton schreeuwde, on the top of his lungs: “Sir…..”. Verstoord draaide de man zich om. Wie durfde hem daar te storen? “No fumar” probeerde Teleton. Hij keek me ongelovig aan, maar gaf wel zijn verzet op. Tergend langzaam drukte hij zijn saffie uit. De dames stonden als een man op en als blikken konden doden, had Teleton maar kort plezier van zijn nieuwe zwembroek gehad.

Zoals gewoonlijk ging Teleton pas laat in de middag te water. Horloge af, reservebril op, fototoestel van de Aldi uit de broekzak. Voorzichtig liep hij eerst een stukje tegen de stroming in. Elastiek en veter gaven geen krimp, broek zat als gegoten. Op de gebruikelijke, soepele wijze liet Teleton zich in een doorzichtige blauwe band zakken. Luchtbelletjes ontsnapten uit de geperforeerde zakken in zijn zwarte broek. Vier, vijf rondjes dobberde hij in de Lazy River terwijl hij behendig de waterval en de ergste fonteinen ontweek. Tevreden keek hij naar de zwembroek die keurig op z’n plek was blijven zitten, zelfs geen bouwvakkersdecolletee! Bij het verlaten van het parcours voelde hij de sleutelbos die hij ‘s morgens na het afsluiten van de auto gewoontegetrouw in een broekzak had gestopt. Hoe zou de elektronica  in de sleutel van de Dikke Dodge zich houden na een dikke drie kwartier in de Lazy River gedobberd te hebben? Met lood in de slippers liepen we de laatste meters over de parkeerplaats. Pas vlak voor de auto staand, durfde Teleton op het Sesam open u knopje te drukken. Gehoorzaam knipperde de Dikke Dodge met zijn lichten. Ook het starten ging voorbeeldig.

En zo komt het, beste lezers dat de stemming in huize Teleton na dit waterdichte verhaal, nog altoos opperbest is. Er komt een koufront aan dat de temperatuur weer terugbrengt naar de aangename hoogtes van rond de 27 graden. De kans op een buitje bestaat, maar dan gaan wij morgen gewoon even iets anders doen. Zoals kijken naar de altijd weer vrolijk makende show “Festival of the Lion King” in het Animal Kingdom. Wij houden, rain or shine, de spreekwoordelijke zonzij en blijven zo braaf als een lammetje!