Een dagje Alamo

O, jee o jee. Heb ik toch een behoorlijk aantal lezers op het verkeerde been gezet. We gaan vandaag nog niet naar huis, maar wel even langs het vliegveld om de auto om te ruilen. Alamo verhuurt kennelijk maximaal een maand en dat betekent voor ons dat we nu afscheid moeten nemen van de de Dikke Dodge.

Op de boordcomputer lazen wij bij vertrek dat we nog 37 miles konden rijden voor de Dodge wegens brandstofgebrek alle diensten zou weigeren. Nog maar een paar kilometer onderweg piepte zij hevig en knipperde een olijk oranje lampje ons vanaf het dashboard toe. Fuel low stond er op het display en wij vonden dat een beetje bedreigend. Even later werd het nog erger; Fuel very low!

Zonder hakkelen of stotteren reden wij de Dodge tot in de garage. Bagage hadden we niet en we hadden haar al thuis van alle versierselen ontdaan. “Bent u tevreden over de service van Alamo,” vroeg de van printer en handheld pc voorziene mevrouw. Ja hoor, so far so good. We controleerden de rekening en zagen tot onze tevredenheid dat het bedrag bijna gelijk was aan dat op de boeking. Het bedrag van de daily ff fee van $2,50 vonden wij niet de moeite waard om er navraag naar te doen.

Wij meldden ons bij de uitgiftevleugel van de garage, overhandigden de reser-vering en werden vriendelijk naar de stall met de fullsize cars verwezen. Geen allegaartje zoals de vorige keer, maar louter Impala’s, Camry’s en Ford Fusions. Achter in de rij zag Teleton de forse kont van een echte Amerikaanse: de Mercury Grand Marquis. Hier rijden de sheriff, de statetrooper en de taxichauffeur in.  We konden kiezen uit een paar witte, een zwarte en een grijs metallic exemplaar. Allemaal met dikke leren  6 way electrical powered stoelen, een lelijke plastic dashboard met twee klokjes en een ouderwetsche radio maar wel  een temperatuur gestuurde airco.
Kiezen we voor de luxe blingbling in de Camry, de futuristische Ford of de plastic Impala? Of zoeven we de rest van de vakantie toch in die ouderwetsche achterwiel aangedreven hoerensloep langs Florida’s dreven? Niet veel mensen kiezen kennelijk voor zo’n car. De ‘onze’ heeft nog maar net 7000 miles op de teller. Is het geen plaatje? En je zit er heerlijk in, ze zoeft geruisloos over de weg, ze duwt je met haar kont door iedere bocht en ze laat zich met een vinger besturen. Met haar leren loungestoel in de hoogste stand valt het in- en uitstijgen best wel mee. Hebben wij nog een probleem: waar laten wij de tulp want haar antenne zit in de achterruit…….

Toen de keuze definitief op de Grote Markiezin was gevallen, stelde Teleton geroutineerd de spiegels, het stuur en de pretstoel af. Lidy controleerde de buitenboel op kromme velgen, verdekt opgestelde krassen en duistere deuken. Vooralsnog flikkerden er geen waarschuwingslampjes. Airco op 80 graden, radio op een gezellige zender en daar gingen we. Op naar de laatste hindernis die we, gewapend met de bevestiging, het rijbewijs, de creditcard en het Insider!-lidmaatschap wel even dachten te nemen. Er waren vandaag twee uitvaartbegeleiders aanwezig en wij sloten in de kortste rij aan. Een Spaanstalige troffen wij…. Hij accepteerde het stapeltje bewijsmateriaal en ging driftig aan de slag. Achter ons sloten de volgende auto’s aan.

Het bleef lang stil. Te lang, naar Teletons zin, dus zette hij de auto in zijn vrij en wachtte. “U heeft geen reservering,” meldde Manuel. Teleton, niet voor een gat te vangen, antwoordde gevat: “maar wel een bevestiging”. Denk nou niet dat daarmee de kous af was. Geduldig legde Teleton de zaak voor. Kijk; de reservering loopt van 15 maart tot 19 april. “Hier staat het”, wees Teleton behulpzaam. “Hoe nu verder?”, informeerde Manuel bij Teleton die in zijn spiegel zag dat bij een aantal andere Alamoklanten de stoom inmiddels uit de oren aan het komen was. Manuel ging weer aan het werk. Het duurde en duurde, achter ons werd getoeterd en gemopperd, maar Manuel gaf geen krimp. Ruim twintig minuten hielden Manuel en ik lekker de boel op, de garage was inmiddels tot rampgebied verklaard. De andere uitvaartbegeleider was een inzinking nabij. Maar daar was Manuel, met mijn rijbewijs, creditcard, reservering en het huurcontract op een stapeltje. “Same rate, same conditions?” informeerde Teleton. “Same rate, same conditions!” loog Manuel. Je kunt het gek vinden, beste lezer, maar wij besloten toch maar weg te gaan. We zullen wel zien hoe we dit varkentje verder wassen.

We reden naar de Florida Mall waar we onder het genot van een All The Way burger van de Five Guys bevestigd zagen wat we eigenlijk al wisten: alle kosten die je maar kunt bedenken waren op de rekening toegevoegd. Niks was meer included. We winkelden nog een beetje lusteloos door de Mall en tuften huiswaarts om het noodnummer van Alamo te beproeven. Manuela aan de lijn, dat beloofde niet veel goeds. Na een kwartier begreep ze zo’n beetje wat er aan de hand was. Dit was een financiële zaak, dus moest ze me helaas doorverbinden. De cijferneuker aan de lijn! Reserveringsnummer, rentalnummer, Insider!nummer. Ja, ja, moeilijk, moeilijk. Ik moest me maar bij de manager van de verhuurlokatie melden nadat ik de auto had ingeleverd. Ho, ho, cijfermeneertje, dan is de rekening al uitgedraaid en is mijn creditcard belast en moet ik achteraf maar zien hoe het wordt opgelost. Ik wil het graag vooraf opgelost zien. Helaas was dat wel erg veel gevraagd, maar hij wenste me toch nog een fijne dag……..

Inmiddels is er een mail naar Alamo onderweg. Normaal is een beller sneller, maar in dit geval kom ik er met de paarse krokodillentemmers niet uit. De speciale helpdesk voor Insiders! belooft binnen 24 uur een oplossing. En nu maar hopen dat de oplossing vergezeld gaat van een leuke gratis upgrade voor de volgende vakantie. Want dan wil Teleton eindelijk ook wel eens in een dikke Dodge Durango, een  TeleTahoe of desnoods in een Escalade rijden voor weinag want dat heeft ‘ie, na een dagje Alamo, wel verdiend!

Denk niet, beste lezers van dit doorgaans zo vrolijke blog dat door Alamo de stemming in huize Teleton naar de vaantjes is. Integendeel, juist met deze Blues Brothers Automobiel rijden wij, tot we dinsdag vertrekken, braaf aan de zonzijde.