Siesta Saturday

Na alweer een gezond aardbijt (wat zijn ze weer lekker mensen en niet meer zo achterlijk groot) hebben we tot de koffie een beetje rundum hause geknutterd. Zullen we al een koffer….Ben je helemaal gek, we gaan nog niet naar huis, nog lange niet! Wel even voor de zekerheid de voorraad geïnventariseerd. In tegenstelling tot vorig jaar is er aan hygiënisch papier geen gebrek in huize Teleton. De fles met badschuim staat al een paar dagen op z’n kop, vandaag persen we het laatste schuim er uit. Dat wordt dus de komende drie dagen het lange lijf wassen met oceaanfrisse, antibacteriële vloeibare handzeep met vitamine E. Da’s vast niet verkeerd voor de Edele delen, hoop ik………

Er is nog voor drie ontbijtjes Griekse yoghurt met fruit on the bottom, in combinatie met de eerder geroemde aardbeitjes, die ook tijdens de afgelopen vakantie nog eens een dollar de doos gedevalueerd zijn, en een half dozijn eieren ziet het er niet naar uit dat we van de honger om zullen vallen. Wat koekjes, een half zakje chips, een fles Ranchsaus en een pond zaadloze druiven maken het assortiment lensmiddelen compleet. De rest eten we wel buiten de deur.

Op strooptocht gingen we vandaag, in de outlets. Natuurlijk weten we dat ze dan op zaterdag met de bekende bruine benen buiten hangen. Geduldig maakten wij in de parkeergarage een rondje om vlak voor de uitgang een net vrijgekomen parkeerplaats in te schieten. We genieten nog even van het gratis parkeren. In de Croc-winkel vind ik eindelijk passende muilen. De verkoper legt mij het maatsysteem uit en er is een ruim model waarbij de entree eerst ingeknipt is, om dat dan later weer met elastiekjes bij elkaar te binden. Als Teleton tijdens het passen naar beneden kijkt, wordt ‘ie ineens heel verdrietig. Wat een armoe, plastic schoenen. Die kreeg hij in zijn jeugd ook ten tijde van de groeistuipen. Dat was lekker voordelig en als hij er na een paar maanden weer was uitgegroeid, waren ze toch versleten. Ineens zag hij ook weer de schuimvlokken die er, vooral tijdens regenbuien, uit je sokken tevoorschijn kwamen omdat het toenmalige waspoeder kennelijk niet goed kon worden uitgespoeld. De verkoper vroeg zich beteuterd af waarom de deal niet doorging, maar ik had geen zin mijn kinderleed aan de grote klok te hangen.

De verkoopster in de Elisabeth Ardenwinkel was succesvoller. Lidy vond potten vol renovatiezalf met vitamines, caroteen en andere geheime verjongingsbestanddelen. Primer, plamuur, stopverf en schuurpapier werd weer voor minstens een half jaar ingeslagen. Op naar de foodcourt. Dezelfde taferelen van radeloze vaders die voor het hele gezin bikkesement hadden ingeslagen en nu een plekje zochten om het min of meer fatsoenlijk op te knagen. De Mens is vindingrijk, je ziet ze gerust in de plantenbakken zitten. Wij zochten eerst een tafel met twee stoelen en keken toen eens op het gemak rond waar de minst lange rij stond. De wachttijd bij de Subway werd op 90 minuten ingeschat. De pizzaboer viel ook af, voor de chinees vonden wij het nog te vroeg zodat we uiteindelijk voor de kip van de firma Chicken Now gingen. Tien mensen voor mij in de rij. Lidy sloeg ondertussen met haar tas vol potten de kapers die permanent mijn lege stoel probeerden te veroveren van zich af. De gemarineerde crispy kip kwam met frites en twee geroosterde sandwiches en een heerlijke saus. Wij vraten onze vingers er bij op. Na de lunch wandelden wij op ons gemak de rest van het winkelcentrum door, maar de creditcard hoefde niet meer in actie te komen.

De planning was om vanavond naar Epcot te gaan om een optreden van Juice Newton te zien. In afwachting hiervan gingen wij eerst langs huis om daar met een drankje en een snackje in het zonnetje maar achter glas met de airco en de tv aan, in een onverwacht diepe coma te geraken. Wij wisten de gehele rest van de middag van den prins geen kwaad tot wij  rond zes uur weer bij de menschen kwamen. Wij stelden de planning bij. Juice kan wachten tot morgen en we zetten koers naar de Cracker Barrel waar wij van de rainbow trout en de sirloin steak snoepten. Natuurlijk haalde de steak het niet bij die van Fulton, maar hij smaakte toch uitstekend. Twee obers vochten om ons tafeltje, maar toen het op afrekenen aankwam, moesten wij tot onze verbazing tien minuten wachten. Voor straf tipten wij, in plaats van de gebruikelijke vijf slechts vier dollar op de tafel. Lekker puh!

Wij sloten de dag af met een kuiertje in Down Town Disney. Ook al geen aanrader als je van rust houdt, maar wie het leuk vindt om al het gewriemel gade te slaan, kan zo’n avond z’n hart ophalen. Het begint al bij het parkeren. Omdat het geluk met de dommen is, vinden wij in de regel snel een plekje. Zo ook nu, uit de ooghoeken zag Teleton in het voorbij rijden een auto bewegen. Hij stopte, zette zijn richtingaanwijzer uit en wachtte geduldig tot de parkeerplek leeg was en stak de Grand Marquis  in een vloeiende beweging achteruit de vrijgekomen plaats in. Daar had de Amerikaan die achter Teleton was komen aanrijden niet op gerekend. Wat hij mij precies toewenste, ik weet het niet maar hij stak zijn teleurstelling over de gemiste kans niet onder stoelen of banken.

Wij kwamen nog een leuke winkel tegen: Little Missmatched waar je tot Teletons verbazing setjes van verschillende sokken, kousen en schoenen kunt kopen. Was die vent met zijn verschillende  sokken van de fotowedstrijd eerder deze vakantie wellicht hier op het idee gekomen? De verkoopsters geven in deze winkel het goede voorbeeld, kijk even naar de foto!

Het was een heerlijke avond, met een lekker briesje en de volle maan hielden we het er tot negen uur uit om ons daarna door een grote file naar huis te worstelen. De paasdagen komen er aan, het is gedaan met de rust. Of wij er de komende dag in zullen slagen in opperbeste stemming de zonzijde te houden, daarover lees je maandag meer!