Niets lijkt zo leuk als lekker lang van de voorbereidingen voor je Floridavakantie te genieten. Spannend toch: komen er wel aantrekkelijke vliegticketaanbiedingen? En past de periode ons wel? En welke stoelen zijn er nog beschikbaar…? Vroeger, toen we nog met de trekschuit of de paardentram op reis gingen, wachtte je geduldig af. Later was het moment waarop de stewardess de tickets uitprintte, een van de spannendste momenten van de reis. Zitten we bij het raampje? En toch niet net naast de wc’s he? Gadver! Tegenwoordig bepaal je alles allemaal zelf. Je logt in bij de maatschappij waar je wil boeken en je zoekt zelf een mooi plekje uit. tegen een schappelijk prijsje, dat dan weer wel. Gaat meestal goed. Behalve deze reis, zo lijkt het. Onze vrienden van United Airlines, die ons doorgaans zo veilig en vlot over de oceaan vliegen, zijn hun vloot namelijk een beetje aan het oppimpen. Alle 33 Boeingvliegtuigen uit de 777 serie, krijgen een nieuwe indeling en nieuwe stoelen. Doordat er dus steeds vliegtuigen uit de ‘vlucht’ worden genomen, wordt er nogal wat gewisseld.
Toen ik deze week eens controleerde of alle stoelen nog wel naar wens waren, bleek ik plotseling van Lidy gescheiden. En we wisten zelf nog van niks. Dus belden we de dienstdoend ambtenaar van de stoelendans bij United maar eens op om om uitleg te vragen. Deze wist van den prins geen kwaad. “ Nee meneer, die stoelen hebt u echt zelf gekozen”. Ja, ja en de gij geleuft da, zeggen ze bij ons in Brabant. Maar de man was wel bereid ons te herenigen, dus kwamen wij in ieder geval weer ‘langs mekaar’ te zitten. Niet meer op onze favoriete stoelen met bovengemiddelde beenruimte, maar goed, een mens kan niet alles hebben.
Gedverderdegedverdeg…weer een paar dagen later bleek er alweer een wonderbaarlijke vliegtuigwisseling te zijn. Wij waren nog niet gescheiden, maar het bleek wel weer een toestel met een rijtje stoelen met bovengemiddelde beenruimte. Maar ja, die lekkere stoelen waren nu voor ons neus weggekaapt door de een of andere lange Frans, die zijn kans natuurlijk schoon zag, toen wij even in een ander vliegtuig waren geparkeerd. Op de verschillende fora is inmiddels een paleisrevolutie aan het uitbreken omdat veel Floridagangers in vliegtuigen terecht zijn gekomen die ze helemaal niet geboekt hebben. Hele families blijken van elkaar vervreemd, dus de telefoon staat roodgloeiend bij United en men heeft daar de handen vol aan de gezinsherenigingen. Laat de PVV het maar niet horen!
Inmiddels blijkt ook dat we niet de enigen zijn die al in maart van het voorjaarszonnetje gaan genieten. Nu waren we er al eerder in die periode, dus we wisten best van de hordes scholieren en studenten die voor een Springbreak naar zonniger oorden vertrekken. Wij marcheerden er altoos onbekommerd tussendoor en maakten ons er absoluut niet druk om. Tegenwoordig is er een site waarop je het te verwachten druktebeeld in de parken kunt volgen. In de eerste week dat wij er zijn, worden scores van 8 en 9 genoteerd. Op de schaal van tien! Da’s dus net zo druk als met de Paasdagen en op Kerstavond! In plaats van Gods water maar rustig over Gods akkertje te laten vloeien, kijken we nu iedere morgen gespannen naar deze chart om te zien of de drukte al afneemt. Gedverderdegedverdeg…, laat de boel toch de boel. Dan is het maar druk, da’s toch gezellig? En zo slecht gemanierd zijn die jongelui toch helemaal niet? Denk nog maar eens aan die rolstoelers die je, juist in de rustigste periode, zomaar van de sokken rijden omdat ze de schildpadstand van hun scootmobiel zo deuzerig langzaam vinden. Of aan die jonge ouders met hun pasgeboren baby'tjes in hun moderne Mutsy’s , of hoe die pramen ook mogen heten, die je keihard tegen je schenen rijden. Nee, dan maar liever een horde ongeorganiseerde tieners, die geen benul hebben van de fastpass, zodat we ze, besmuikt lachend, toch weer allemaal voorbij lopen. Niet gehinderd door enige vorm van inzicht of gevoel voor organisatie zullen ze weer voor ons in de rij staan, bij de restaurants van de parken of de mall’s. Terwijl wij lekker vooraf een tafeltje in beslag hebben genomen voor we onze bestelling doen, lopen zij, moedeloos speurend naar een vrije stoel met hun afgeladen trays vol vette fastfood en megamilkshakes om uiteindelijk tegen een afvalbak leunend, de hele koud geworden hap en warm geworden shake maar staand naar binnen te schuiven.
Heerlijk toch, als je van je gezond niet afweet en met de hele groep van een mannetje of vijftig, het schoollied zingend het Shamu Stadium binnen komt marcheren vlak voor de show begint. Stomverbaasd stellen ze vast dat alle stoelen bezet zijn. De meest onbezorgden vinden nog wel een plekje in de splash zone. De meest brutalen gaan gewoon op de laatste vrije plekken voor invalide medemensen zitten maar de meesten schikken zich met een sobere staanplaats aan de zijkant van het Stadium. Niks aan de hand, komt allemaal piekfijn voor elkaar en zo niet? Volgende keer beter!
Wij hebben nog een maand en een kleine drie weken om ons voor te bereiden op onze vakantie. En we hebben besloten om nergens meer naar te kijken, we vinden het allemaal wel prima zo. Mochten United, Alamo of Hotelbeds ons onverhoopt van tafel en bed scheiden, dan draaien we er ter plekke wel een punt aan. Wat de dollarkoers is? Weet ik veel, toch niks aan te doen. Wat niet weet, wat niet deert! Wij dromen in de komende weken alleen nog maar van strakblauwe luchten, zeven zonnen en korte boksen. Luieren in de Lazy River, zuigen aan een supersteak van The Outback of desnoods worstelen met een All the Way burger van Five Guys, want dat is wat we willen!
