Een gewichtige zaak

Bij United werden we opgewacht door een medewerker die de koffers weegt, voor je door kunt lopen om je in te checken. Een gewichtig persoon. Een tikkeltje overige-wichtig. Iemand die uit eigen ervaring weet waar ‘ie het over heeft, zowel als het om een paar onsjes als over een behoorlijk aantal kilogrammen gaat. Type Billie Turf, zullen we maar zeggen.

Voor ons was een Europese familie aan de beurt om de valiezen te laten wegen. Moeder had de regie. Had ze die maar eerder genomen. Koffer 1 op de schaal. Stoïcijns meldde Billie dat de koffer twaalf kilo te zwaar was; “Daar moet u even iets aan doen, mevrouw want overgewicht kost 200 dollar per koffer". Moeder slikte, maar was gezien het overige aantal koffers nog niet kansloos. Koffer 2. Zestien kilo te zwaar. Moeder luisterde al niet meer naar de dienstmededeling over de kosten, maar stond letterlijk met de handen in het haar. Met nog een koffer en een duffeltas te gaan, had ze geen schijn van kans meer om dit zaakje te repareren. Koffer 3, vijf kilo te zwaar. Game over! Voor 33 kilo overgewicht heb je minstens twee extra koffers nodig en waar haal je die nu zo een, twee , drie vandaan op het vliegveld. De familie werd naar een hoekje gedirigeerd waar men met de moed der wanhoop aan de herstructurering van de koffers begon.

Zelfverzekerd stapte Teleton met zijn twee koffers naar de weegschaal. Ze waren immers dank zij de veerunster van de Walmart thuis al aan de gewichtsinspectie onderworpen. Zelf waren we heel tevreden over de 22 kilo van het ene, een halve kilo meer voor het andere exemplaar. Een halve kilo te zwaar was het verdict; “Daar moet u even iets aan doen, meneer want overgewicht kost 200 dollar per koffer". Billies woord was wet en zijn weegschaal geijkt. Voor dat geld wilden wij dat varkentje wel even wassen, maar we zochten vergeefs naar het zakmesje wat in het zakmessenvakje in de koffer zou moeten zitten en waarmee we het tie ripje wilden doorsnijden. Gelukkig hadden we nog wel een scherpe zakdoek waarmee we de koffer open gekregen. Fluks een badhanddoek uit de koffer gehaald en in de handbagage gepropt. Billie was helemaal happy en liet ons, zonder de koffer te wegen, door. We hoorden de radeloze moeder onderhandelen over de tarieven van het overgewicht. Billie bleef vriendelijk, beleefd en geduldig maar gaf geen krimp.

Op wat kleinigheidjes na, zoals een congestie boven Washington wegens bar weer wat ons op een paar extra rondjes kwam te staan waardoor we nog net op tijd voor de aansluiting naar Brussel bij de Gate aan het andere end van het vliegveld aankwamen, verliep de terugreis verder probleemloos. Op Zaventem stond de bus naar het Ibis al op ons te wachten. Er waren geen files zodat we even na half tien thuis waren, waar de thermometer in de tuin inmiddels al 23 graden aanwees. Hij hangt pal in de zon, dan zit je altijd goed!

En zo werd het ons gemakkelijk gemaakt om ook hier de zonzijde te houden. Hoewel ik best nog wel een poosje in Florida had willen blijven, is het ook fijn om je eigen bed, bad en wc-bril weer te zien. IJs en weder dienende trekken wij dit jaar nog wel een keertje naar Florida maar dan moeten de ticketprijzen ons wel gunstig gezind zijn. Flexibel als we zijn, kijken we de ontwikkelingen eens een poosje aan.

Voorlopig teren we op de herinnering aan een heerlijke voorjaarsvakantie en dat pakt niemand ons af. Voor ieder die ons in de afgelopen periode heeft gevolgd: Hele fijne Paasdagen en een mooi voorjaar gewenst en dank voor de belangstelling voor onze belevenissen!

Blijf braaf beste bloglezers  en….wat nog veel gewichtiger is; blijf vooral gezond. Graag tot een volgende keer!

Alamo, douze points

Natuurlijk heb ik tijdens de reis soms een beetje gemopperd vanwege de paarse krokodillen die Alamo tijdens deze vakantie in de aanbieding had. Ik zag het lijk al drijven en had eigenlijk helemaal geen zin om er vandaag weer tijd aan te besteden. We moesten immers ons vliegtuig halen……Toch liep het anders.

Omdat we de condo om 10:00 uur in de originele staat en vrij van gebruikssporen moesten opleveren, lieten wij ons door de wekker uit onze slaap halen. Om 7 uur wel te verstaan, een tijd die eigenlijk alleen voor de melkboer bestemd is. Wij deden een aardbijtje, slobberden de laatste yoghurt naar binnen, kregen toch nog een telefoontje van de hypotheekjongens en stonden om kwart voor tien bepakt en bezakt de sleutels van de condo in de locker box te wurmen. In onze lange broek, ook dat nog.

Over de tolweg 417 ging het. We spaarden de twee extra dollars uit door contant te betalen waarmee we en passant nog even twee briefjes van twintig dollar in kleine coupures wisselden voor de fooienpot tijdens een volgende vakantie (?????) Lidy en de koffers werden in het zonnetje bij de ontladingszone gedropt en Teleton gaf een rondje van de zaak voor hij de Machtig Mooie Mega Mercury Marquis de parkeergarage van de Rental Car Returns instuurde. Of alles naar wens was, werd, zoals gebruikelijk gevraagd. Dat hangt van de rekening af, riposteerde Teleton die ineens niet van plan was om zich andermaal met een kluitje in het riet te laten sturen. Wat er aan de hand was en ik legde het maar al te graag uit. Ze snapte in een keer wat er mis was gegaan maar kon er natuurlijk niks aan doen. Met de rekening die voor de huur van de laatste week bijna twee keer zo hoog uitviel als was gepland, meldde Teleton zich bij het volgende loket. Charmantste glimlach. Niet helemaal happy met de rekening. Gewapend met drie calculators ging de vriendelijke mede-werkster aan de slag. Teleton, die van huis uit met twee standaard kwebbelkousen is uitgerust, hield de malle mond. Hij kan het wel, als het nodig is.

Oei oei, wat had ze het er moeilijk mee. Inmiddels zag ze wel in dat ze, om Teleton tevreden te stellen, toch op z’n minst met een rekening moest komen die gelijk aan de offerte was. Ze zuchtte en steunde, keek nog eens in de computer, bladerde de paperassen nog eens door en beet op haar pen. En Teleton wachtte geduldig. Een broedende kip mag je nooit storen.

Het voorstel kwam, met haar liefste glimlach deze keer! Ze kwam helaas niet precies aan het geoffreerde bedrag maar kwam twee dollar lager uit. Ik zou die natuurlijk nog moeten betalen, maar die twee dollars werden mij door Alamo kwijtgescholden. Een slimme zet, want wat kan je daar als redelijke klant nu nog tegen inbrengen? Ik controleerde de rekening, zag tot mijn plezier dat deze klopte, liet er nog even ruwweg de huidige koers van de euro op los en was eigenlijk heel tevreden. Ondertussen zocht ik koortsachtig naar een aanknopingspunt voor die vurig gewenste upgrade…..

Ze maakte het Teleton gemakkelijk. Of ze misschien verder nog iets kon betekenen…..Nou, en of! Met dezelfde charmante glimlach als waarmee hij de conversatie was begonnen, informeerde Teleton beleefd hoe Alamo hem, na al die consternatie, aan zich wilde binden. Die vraag was gemakkelijk te pareren, zij was een profi. Mijn klacht was toch serieus genomen, alles was nagerekend en gecorrigeerd en de huur was nog twee dollar voordeliger dan gedacht ook. Teleton, ook niet voor een gat te vangen, wees nog eens fijntjes op de tijd die hij aan dit akkefietje had besteed. Wat ik dan precies in gedachten had, was haar volgende vraag. “Wat Alamo in zo’n geval meestal doet”, was mijn antwoord en zo draaiden we lekker om de hete brei heen.

“Ik ben een vaste klant,” probeerde Teleton de onderhandelingen weer vlot te trekken. Dat kon ze in het scherm ook zien. Wanneer ik weer kwam…..? Van het najaar! Welke auto ik dan in gedachten had…? Een midsize SUV!

Zonder mij aan te kijken, vroeg ze het huurcontract terug. Teleton gehoorzaamde ogenblikkelijk. Ze schreef er iets op. “ Now, here’s what we’re gonna do, sir…..”. Ze bood me een gratis upgrade aan, bij de volgende huur. Tahoe, flitste door Teletons hoofd. Of ik nu echt helemaal happy was. Ja, Teleton was over the moon. Of ik dat even, luid en duidelijk hoorbaar voor alle drie haar collega’s wilde herhalen? Tuurlijk, voor een Tahoe is Teleton tot veel bereid. Het kwam mij op een welgemeend “have a good one” van de drie Alamo medewerkers te staan. Bij mij kunnen ze voorlopig niet stuk, de vrienden van Alamo. Al hebben ze hun streken en moet je ook bij hen op je tellen passen.

Drie kwartier later dan normaal meldde Teleton zich bij Lidy en de koffers. Aan zijn gezicht kon Lidy wel zien dat hij vond dat ‘ie goeie zaken had gedaan. Toen hij het resultaat meedeelde was moeder de vrouw niet direct overtuigd. “Nog groter? Waar heb dat nou voor nodig? En die slurpen helemaal benzine……” Waarmee het verschil in beleving tussen man en vrouw als het om huurauto’s gaat maar weer eens duidelijk is aangetoond. Wij stonden op om ons bij United voor de volgende horde op de thuisreis te melden. Maar daarover in een volgend blog meer……

Laatste lentekriebels uit Florida

 

’t Is een herinnering zo als zovele,
Maar deze ene laat mij niet los……….

Vijf weken zijn voorbij gevlogen. Meer dan 100 mensen, vaak volslagen onbekend, namen de moeite om het blog regelmatig te volgen. Zeker 15000 keer werd het blog bezocht en aan de reacties te zien vonden veel lezers het de moeite waard. Dank voor alle aandacht en de vriendelijke reacties. Zelf heb ik ook weer veel plezier aan het schrijven van het blog gehad. Het helpt me enorm om alle indrukken, observaties, pleziertjes en ergernisjes te verwerken.

Voorjaar in Florida is een fantastische tijd. Wij boften enorm met het weer want volgens de weerman op de televisie werden regelmatig zomerse waarden bereikt. Ietsje minder had gemogen, want de drukkende warmte kost best wel wat energie. Gelukkig hadden we fijne auto’s om in af te koelen en ook thuis, op Cane Island deed de airco zijn werk. Ook de natuur laat zich in deze periode van haar beste kant zien. Florida ligt er groen en fleurig bij. Wij wonen zelf in een gemeente waar, onder leiding van de Burgemeester zelf, struikrovers de laatste vierkante meters plantsoen in onze wijk vernietigen. In de vrijgekomen strookjes storten ze meestal beton, als je geluk hebt zaaien ze gras in.  Heesters, bomen en struiken worden anno 2011 uitgeroeid in onze woonwijk. Hierna nemen vogels, muisjes en insecten de wijk. Slechts de mensen blijven over…….

Hoe anders gaat het er hier in Florida aan toe. Zelfs in de wat armoediger wijken vind je goed onderhouden groenstroken. Niemand flikkert zijn zooi zo maar op straat. Bougainvillea's  en andere struiken of planten bloeien uitbundig en als kinderen er in hun enthousiasme eens een bloemetje uit willen plukken, leggen de ouders hen even uit dat dit de bedoeling niet is. En de kinderen luisteren……Bij ‘ons’ in de buurt wordt het enige bedje narcissen, zodra er maar een knopje openspringt, ogenblikkelijk door het jonge volkje gestript. Zeg er maar niets van! Ouders kijken je zes weken niet meer aan onder het motto: “Ze moeten toch kunnen spelen….”.

Blue, blue, my world is blue.... Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

En het is mede daarom dat Teleton altijd weemoedig wordt als de tijd van vertrek nadert. Heus niet alleen vanwege de barre vliegreis waar ik ook al helemaal geen trek in heb. Vandaag trokken wij voor de laatste keer naar Epcot. De Canon draaide overuren. Er was ook weer een optreden. Van Juice Newton. Of het kwam dat we haar repertoire niet zo goed kenden, of dat Juice en haar mannen vandaag hun dag niet hadden of misschien dat je vandaag bij Teleton wegens het naderend afscheid van Florida helemaal geen goed kunt doen, ik weet het niet. Maar ook bij al die andere toeschouwers kwam de stemming er maar niet lekker in, het was, wat je noemt een tamme vertoning.  Zelfs bij de meest bekende nummers van Juice: Angel of the morning en Queen of hearts. Kijk gerust even naar de foto’s. Het plezier spat er nu niet direct vanaf, ze kijken toch een beetje alsof ze net een telefoontje van de afkickkliniek hebben gekregen wanneer ze zich mogen melden. Gelukkig bewaren we hele leuke herinneringen aan Chubby Checker en Starship en dat maakt weer een hoop goed.

Wij hebben de condo inmiddels al een beetje aan kant. Freddy Mercury hielp mij bij het stofzuigen en in de tweede badkamer mag niet meer worden ge………………****. Morgen maken we de koffers in orde en dinsdag om 10:00 uur trekken we de deur van dit heerlijke appartement weer achter ons dicht. Over onze belevenissen in die tussentijd lezen jullie waarschijnlijk pas weer als wij voet op Belze bodem hebben gezet en onze koffiebruine Franse Mademoiselle de Mercury Marquis weer snel doet vergeten als ze ons zacht naar huis in Nederland zoeft.

Een verslag over de terugreis, de epiloog en een vooruitblik op volgende vrolijke Floridavakanties volgt zodra Teleton daarvoor weer een beetje in de stem-ming is. Hou tot die tijd zelf maar een beetje de zonzijde en blijf braaf, beste blogbezoekers!