Een gewichtige zaak

Bij United werden we opgewacht door een medewerker die de koffers weegt, voor je door kunt lopen om je in te checken. Een gewichtig persoon. Een tikkeltje overige-wichtig. Iemand die uit eigen ervaring weet waar ‘ie het over heeft, zowel als het om een paar onsjes als over een behoorlijk aantal kilogrammen gaat. Type Billie Turf, zullen we maar zeggen.

Voor ons was een Europese familie aan de beurt om de valiezen te laten wegen. Moeder had de regie. Had ze die maar eerder genomen. Koffer 1 op de schaal. Stoïcijns meldde Billie dat de koffer twaalf kilo te zwaar was; “Daar moet u even iets aan doen, mevrouw want overgewicht kost 200 dollar per koffer". Moeder slikte, maar was gezien het overige aantal koffers nog niet kansloos. Koffer 2. Zestien kilo te zwaar. Moeder luisterde al niet meer naar de dienstmededeling over de kosten, maar stond letterlijk met de handen in het haar. Met nog een koffer en een duffeltas te gaan, had ze geen schijn van kans meer om dit zaakje te repareren. Koffer 3, vijf kilo te zwaar. Game over! Voor 33 kilo overgewicht heb je minstens twee extra koffers nodig en waar haal je die nu zo een, twee , drie vandaan op het vliegveld. De familie werd naar een hoekje gedirigeerd waar men met de moed der wanhoop aan de herstructurering van de koffers begon.

Zelfverzekerd stapte Teleton met zijn twee koffers naar de weegschaal. Ze waren immers dank zij de veerunster van de Walmart thuis al aan de gewichtsinspectie onderworpen. Zelf waren we heel tevreden over de 22 kilo van het ene, een halve kilo meer voor het andere exemplaar. Een halve kilo te zwaar was het verdict; “Daar moet u even iets aan doen, meneer want overgewicht kost 200 dollar per koffer". Billies woord was wet en zijn weegschaal geijkt. Voor dat geld wilden wij dat varkentje wel even wassen, maar we zochten vergeefs naar het zakmesje wat in het zakmessenvakje in de koffer zou moeten zitten en waarmee we het tie ripje wilden doorsnijden. Gelukkig hadden we nog wel een scherpe zakdoek waarmee we de koffer open gekregen. Fluks een badhanddoek uit de koffer gehaald en in de handbagage gepropt. Billie was helemaal happy en liet ons, zonder de koffer te wegen, door. We hoorden de radeloze moeder onderhandelen over de tarieven van het overgewicht. Billie bleef vriendelijk, beleefd en geduldig maar gaf geen krimp.

Op wat kleinigheidjes na, zoals een congestie boven Washington wegens bar weer wat ons op een paar extra rondjes kwam te staan waardoor we nog net op tijd voor de aansluiting naar Brussel bij de Gate aan het andere end van het vliegveld aankwamen, verliep de terugreis verder probleemloos. Op Zaventem stond de bus naar het Ibis al op ons te wachten. Er waren geen files zodat we even na half tien thuis waren, waar de thermometer in de tuin inmiddels al 23 graden aanwees. Hij hangt pal in de zon, dan zit je altijd goed!

En zo werd het ons gemakkelijk gemaakt om ook hier de zonzijde te houden. Hoewel ik best nog wel een poosje in Florida had willen blijven, is het ook fijn om je eigen bed, bad en wc-bril weer te zien. IJs en weder dienende trekken wij dit jaar nog wel een keertje naar Florida maar dan moeten de ticketprijzen ons wel gunstig gezind zijn. Flexibel als we zijn, kijken we de ontwikkelingen eens een poosje aan.

Voorlopig teren we op de herinnering aan een heerlijke voorjaarsvakantie en dat pakt niemand ons af. Voor ieder die ons in de afgelopen periode heeft gevolgd: Hele fijne Paasdagen en een mooi voorjaar gewenst en dank voor de belangstelling voor onze belevenissen!

Blijf braaf beste bloglezers  en….wat nog veel gewichtiger is; blijf vooral gezond. Graag tot een volgende keer!