Schuitje varen, theetje drinken

Naar Winterpark ging het vandaag. De PC Hooftstraat van Centraal Florida, zeg maar. De stad is vergeven van de Audi’s, BMW’s en Mercedessen en voor de verwende shopper die wel eens wat anders wil zien dan de Outlets en de Malls zijn de speciaalzaakjes een uitkomst. Als je de creditcard eens lekker wil uitwonen tussen de Lamborghini’s en de Maserati’s dan is dit de plaats. Een upscale shopping-district, noemen ze het, nou dan weet je het wel. We hebben nog even snel gekeken of de lokale shoeturier soms muilen in maat 10 extra wide verkocht, maar dit bleek helaas niet het geval.

Doel van onze reis was de rondvaartboot die je door de kanalen en over de meren langs de mooiste woningen voert. Op de kleine gratis parking vonden wij nog een hotspot en wij kuierden richting het meer Osceola waar het haventje verscholen ligt. Of we met de boot meewilden, riep een zwaaiende man ons al enthousiast uit de verte toe. Wij zwaaiden terug, versnelden de pas, maar niet meer dan dat. We wilden ook niet buiten adem aan onze eerste upscale  cruise in Florida beginnen. Beneden aangekomen betaalden we de verplichte 12 dollar de man, kregen een keurig kaartje wat direct weer werd ingenomen omdat we onmiddellijk konden boarden. De kapitein stak van wal en kletste honderduit in zijn gammele geluidsinstallatie. Hoewel we hem nauwelijks verstonden, begrepen we  dat er hier geen armoedzaaiers aan het meer woonden. Wel veel schrijvers, kunstenaars en Disneymanagers. De crisis had hier, aan de weelderige tuinen en luxe boten te zien, nog niet toegeslagen. Op de meren speelde de jeugd van Winterpark met Pa’s speedboat met de bekende Benidorm-banaan er achter op het glasheldere water. Ik kan het mis hebben, maar ik dacht te begrijpen dat de gemeenschap jaarlijks een fors bedrag uitgaf om de boel een beetje alligatorvrij te houden. Met het oog op de lullige reddingsvestjes aan boord, vonden wij dit wel een rustig idee.

Ik denk dat we zo een uurtje over het zonovergoten water voeren en het was heerlijk. Af en toe gaf de kapitein wat gas zodat het water rond het bootje lekker opspatte, dan weer dobberden we in het frisse briesje. Net toen wij “Hoe zachtkens glijdt ons bootje” wilden gaan neuriën, meerden we al weer bij het piepkleine haventje af waar inmiddels een groot aantal wachtenden op de volgende sail zat te wachten. De rondvaart is niet echt een sensationele attractie maar voor wie eens buiten de gebaande paden wat meer van het prachtige merengebied en de ongegeneerde rijkdom van zijn bewoners wil zien op een lazy afternoon, is dit een regelrechte aanrader.

Omdat de terrasjes en restaurantjes uitpuilden en de Lamborghinis al dubbel geparkeerd stonden, was er voor ons en onze Dikke Dodge geen plaats in de herberg. Wij worstelden ons door de files op de I-4 richting Down Town Disney. Daar aangekomen was de lunchtijd al ver verstreken zodat wij bij de Earl  gewoon snel een Sandwich konden bestellen en gemakkelijk een plekje uit de zon en in de wind vonden om deze in gepaste rust te nuttigen. Lidy bestelde een Ham/Kaas en Teleton koos voor de klassieker met warme roast beef. Het Sandwicht die de broodjes had ingepakt was er niet helemaal bij en Lidy bleek een verrassingssandwich aangeboord te hebben. Met pittige kip. Natuurlijk hadden we deze ook ongebruikt retour afzender Earl kunnen sturen, maar we besloten de uitdaging aan te gaan, onder voorwaarde dat we ieder de helft voor ons kiezen zouden nemen. En zo geschiedde…..ze smaakten weer prima!

Wij kuierden op ons gemak langs de winkeltjes en restaurantjes en genoten van het prachtige weer. De tijd vloog voorbij. Honger en dorst hadden we niet, maar teruggekomen bij de Ghirardelli’s konden wij ons niet langer beheersen en bestelden we een heerlijke cokefloat en het kleinste chocolade ijsje. Achter ons trad een Highschool op met een Dirty Dance act, maar wij waren te lui om er naar toe te lopen. We hoorden het zo ook wel.  Langzaam viel de avond over Down Town Disney, alweer een heerlijke dag voorbij.

En zo komt het,beste lezers van dit blog dat wij, net nu wij de helft van onze vakantie al weer gepasseerd zijn, in een opperbeste stemming verkeren. IJs en weder dienende bezoeken wij morgen de Farmers Market in Kissimmee/St. Cloud om ons een kistje aardbeien rechtstreeks van de boer aan te schaffen. Volgens de lokale Timofeef moet het houden van de zonzijde een wistle from a cent zijn dus wie doet ons wat?  En het wordt nog mooier, want de weersverwachting noodt ons wegens de recordbrekende temperaturen om aanstaande maandag een eerste bezoek aan Aquatica te brengen. Een verslag uit de Lazy River ligt voor de hand, dus blijf ons voor meer waterpret vooral volgen.

Muzikaal onthaal

We beginnen vandaag met de uitslag van de sokkenwedstrijd.
Notaris Ben J.B. La Zerd heeft uit de goede inzenders een winnaar uit een oude sok getrokken en het is geworden: Nynke! Van harte gefeliciteerd! Je ontvangt na de vakantie een mooie prijs. Over de uitslag kan helaas niet worden gecorrespondeerd.

Na wat boodschapjes bij de Publix en een gezonde stevige lunch met de inmiddels bekende ingrediënten, trokken wij goedgemutst en onder een strakblauwe hemel richting Epcot waar vandaag een optreden van Starship wordt verzorgd. Een van de betere, volgens Teleton die de hele geschiedenis van deze band op zijn duimpje kent en het hele repertoire foutloos kan meezingen. Het begon in de late zestiger jaren toen de band nog Jefferson Airplane heette en Grace Slick de leadzangeres was.  White Rabbit betrok de brave Alice uit Wonderland bij een experiment met LSD en Somebody to love omdat het daar nu eenmaal om ging in de flowerpowertijd.

Ontelbare wisselingen telde de bezetting tot er in de jaren 80, nadat de naam eerst was gewijzigd in Jefferson Starship, weer hits werden gemaakt onder de naam Starship. Nothing’s gonna stop us now, Sara en We built this city on rock ‘n roll zijn er een paar. Grace Slick is al lang van het toneel verdwenen, zanger Mickey Thomas wordt nu bijgestaan door Stephanie Calvert.

Starship Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

In de aanloop naar het concert kuierden wij door Epcot. Het is een prachtig park en de Canon krijgt geen moment rust. Wij vonden een plekje in de schaduw en keken naar wat er zoal op deze zonnige middag aan ons voorbij trok. Ze hingen, zoals gebruikelijk op zo’n mooie dag, weer met de bekende bruine benen buiten. Alleen dat was al een lust voor het oog. Naast ons was nog plek voor een tweetal andere liefhebbers van een schaduwrijk plekje. Er kwam een zevental franstalige Canadezen. Of wij het erg vonden als ze zich even insqueezden, klonk het op z’n Canadiens….Als je dan niet oppast, schuiven ze je zo de brandende zon in. Teleton stak gedecideerd 2 vingers in de lucht en wees voor de overige francofonen naar een ook heerlijke, maar zonnige plek. Omdat ze daar niet zoveel zin in hadden, ging de meute een beetje hinderlijk voor ons hangen terwijl ze foto’s van elkaar maakten. Voor straf heeft Teleton deze namaakfroggies niet aangeboden om een groepsfoto te maken. Bonjour!

Epcot 1 april 2011 Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Wij melden ons ruim op tijd in het openluchttheater, vonden nog een schaduwrijk plekje en zagen de collectie oude hippies weer eens aan ons voorbijtrekken. Grijs was op reis, hoor. Dus we waren helemaal op ons plek. De band kwam op en de meisjes joelden naar Mickey Thomas. Stel je een soort kruising tussen Piet Veerman en Albert West voor. Prima bandje, optreden staat als een huis. Stephanie CAlvert moet ons de legendarische Grace Slick doen vergeten. En ze doet het prima. Tijdens het vorige  concert dat we zagen, had ze nog leren pijpen. Nu droeg ze een lekkere strakke jeans en een wit hemdje.

Twee gigs van een half uurtje zagen we. Het gebruikelijke repertoire met Sara, Nothing’s gonna stop us en We built this City passeerde de revue. Net als White Rabbit ( One pill makes you larger, and one pill makes you small..!) en Somebody to love. Er waren meer oudjes die foutloos meezongen. En er ging een helende werking van dit optreden uit want, zodra de invaliden met hun familie een plekje op de voor hen gereserveerde bankjes hadden bemachtigd, stonden zij moeiteloos uit hun rolstoel op om een drankje voor de hele club te gaan halen.
Daar kan Jomanda nog een puntje aan zuigen!

Tussendoor aten wij nog een burgertje. Na twee voorstellingen hadden wij het wel gezien en dreutelden we, op de hielen gezeten door diezelfde rolstoelmisbruikers richting uitgang. Onderweg vonden we nog het eerste openbare bidet waar slechts door de jongelui gebruik van werd gemaakt. De tram had het begeven zodat wij ons te voet naar de Dikke Dodge sleepten. Gelukkig zagen wij hem alweer van verre.

Epcot in avondzon Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

De stemming in huize Teleton is opperbest. Wij slaan morgen het derde Viva la Musica festival over om een ander toertje te gaan maken. De weersvoorspelling is prima dus zal het ons waarschijnlijk geen enkele moeite kosten om de zonzijde te houden. Vanuit het vrome vaderland ontvingen wij berichten dat het voor de achterblijvers ook een koud kunstje wordt om de winterse melkflessen nog een vrolijke kleurtje te geven voor de Pasen. Of het nu rokjesdag wordt of korte boksjesdag; wij wensen jullie daar veel plezier mee dit weekend!

Piepklein stukje White Rabbit. Vonden we vroegah beregaaf……..

Pret met het bidet

Het Hyatt hotel in Westin lag op ongeveer een kwartiertje rijden vanaf Swagrass Mills. Vergis je niet, Fort Lauderdale is groot, als we naar het strand zouden willen, is dat minstens een half uur rijden.

Maar wij wilden na een lange reis en een middag shoppen, niet meer naar het strand. Wij kuierden eerst een rondje over het uitgestrekte terrein van het Hyatt Conferentiecentrum. Liefhebbers kijken even naar de beelden.

Interieur Hyatt Regency Bonaventura Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Exterieur Hyatt Regency Bonaventura Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Wij genoten een heerlijke nachtrust in dit hotel. De enige dissonant was het piepkleine pingeltje waarmee de lift zich op de parterre meldde. Kenners van Yoga-  Zen- of mindfulness oefeningen kennen dit belletje wel. Net als je de, voor jouw doen, opperste staat van ontspanning hebt bereikt en alle besef van tijd verloren lijkt, roept dit belletje je terug naar de harde werkelijkheid. Ping….gadverdamme, time’s up. Oh, nee ‘t is de lift!

En dan hadden we nog een attribuut in de hotelkamer waar wij de lol wel van inzagen. Het bidet! Misschien gek om te zeggen, maar dat hebben wij niet, thuis. Zoals bekend behelpen wij ons met toiletpapier en in barre tijden bezuinigen we daar ook nog op. Maar een bidet…. dat leek Teleton wel wat. Net als de toiletpot is het bidet van het type Kaboutertje Puntmuts. Teleton moest dus heel diep voorover bukken om aan een van de kranen van het bidet te draaien. Het bidet reageerde scherp en een feestelijke fontein spoot zo’n 80 centimeter omhoog. Genoeg om in gebukte toestand een lelijke natte plek op onder- en bovenkleding na te laten.

Het bidet is bedoeld om de edele delen na toiletgebruik te reinigen. Het is de bedoeling dat je voor het reinigen van de bips met je gezicht naar de muur op het bidet plaatsneemt. De ring die aan de muur bevestigt is, dient louter voor de sier en je kunt er een handdoekje aan hangen. Gebruik deze ring nooit voor steun bij het nederdalen of opstaan. Dames die de voorbibs willen spoelen, nemen het best plaats met het gezicht richting badkamer. Voor reiniging van het mannelijk klok- en hamerspel zijn geen strikte richtlijnen. U doet maar!

 

Alvorens het bidet te gebruiken, dient men zich best van alle kleding onder de gordel te ontdoen. Om veiligheidsreden is het raadzaam ook schoenen, kousen en/of sokken te verwijderen. Dus niks meer even snel met de broek of panty op de enkels kakken, poetsen (altijd van voor naar achteren, meisjes en om ongewenste verkleuring tegen te gaan is dit ook voor de mannen een goede raad) en wegwezen. Verder dient de bidetgebruiker zich te bekwamen in het bedienen van de kranen. Een juiste mix van warm en koud water kan veel leed voorkomen. Verder is ook de kracht van de waterstraal essentieel voor een spetterend succes. De meest geschikte volgorde van werken is, dat de persoon met het te reinigen lichaamsdeel zich eerst zo boven het bidet positioneert, dat de waterstraal het beoogde gebied kan bereiken. Zit je te ver naar voren, dan spuit de straal in het gunstigste geval via de bilnaad de badkamer in. Zit je te ver naar achteren, dan heb je kans dat je bril gereinigd wordt en je een nieuw permanentje moet nemen. Het is dus zaak het zogenaamde mikpunt precies boven de waterstraal te positioneren.

Beginnende gebruikers hebben de neiging om eerst de kranen open te zetten, het water op de juiste temperatuur te brengen en de kracht en hoogte van de straal in te regelen. Vervolgens denken ze dan dat de wet van de zwaartekracht de straal wel tot de juiste hoogte zal reduceren. Ze onderschatten de menselijke reflex. Net als bij het rectaal toucher heb je, als je op de straal gaat zitten, de neiging om een afwerende beweging te maken. Ook zijn er gevallen bekend waar de onwillekeurige peristaltiek van de endeldarm in werking trad, waardoor er bepaalde zaken in het bidet terecht kunnen komen waar de afvoer niet op berekend is. Het juiste gebruik van het bidet vereist dus een goede voorbereiding.

En nu zijn er natuurlijk weer lezers die op de foto’s van de bidetpret zitten te wachten. Om waterschade aan de geliefde Canon te voorkomen zijn er helaas geen beelden van de praktijkoefeningen. De beschrijving is echter zo waarheidsgetrouw mogelijk opgetekend in de hoop dat onze ervaring anderen van pas zullen komen.

Wij kijken met plezier terug op ons verblijf in het Hyatt, dat zal duidelijk zijn. De terugreis voerde ons via een groot stuk van de 1A1 langs overdadige rijkdom en diepe armoede. Halverwege de dag reden wij een gebied in waar noodweer de stroom had uitgeschakeld. Stoplichten werkten niet meer, in de MCDonalds bracht een meegebracht zaklantaarntje uitkomst bij een onverwachte powercut. Bestellingen konden niet meer worden uitgeleverd, wifi viel uit en de tent werd ontruimd. Donkere luchten en stortbuien kenmerkten de reis. Er werd stapvoets gereden en wij bereikten tegen zessen en ongedeerd Cane Island. Alle klokken knipperden, dus ook hier was de stroom kennelijk uitgevallen. Bij wijze van uitzondering is het ons helaas niet gelukt de zonzijde te houden, maar qua stemming hebben wij niets te mopperen. Wat de dag van morgen ons brengen zal, wij weten het niet, maar het zal mij verbazen als er niets over te melden zal zijn. 

Let ook even op de onverwoestbare tulp!

Fort Lauderdale

Woensdagavond.
De beslissing om de tank nog maar even bij de Walmart in Kissimmee vol te gooien bleek een goeie. Een gallon doet daar $ 3,53 en we zagen de prijs gedurende de dag bij de verschillende benzinepompen oplopen tot $ 3,76.

Wij hadden besloten de turnpike te nemen, zodat we nog lekker wat aan onze middag in Fort Lauderdale zouden hebben. Wij lieten onze nummerplaat netjes fotograferen door snelheid te minderen tot de gevraagde 25 mph bij de tolhuisjes. Na afloop van de vakantie krijgen we hiervoor de rekening van Alamo gepresenteerd.

Wij stopten bij de raststatte  Port Sint Lucy aan de snelweg, aten daar ons meegebrachte gezonde kuchje op en inspecteerden de openbare toiletten. Dank zij de Sylvester Stallone lookalike die daar de zwabber zwaait, zag de boel er spotless uit.

Toen ons de turnpike  in outer space bij Jupiter toch te eenzaam werd, schoten we de 95 op, daar was wel wat meer aktie op de weg. We werden links en rechts ingehaald door slalommende malloten met pickuptruckjes maar ook door enorme Scania’s. Wij maakten netjes plaats voor een reusachtige brandweerauto die ons met zwaailicht en sirene van achteren naderde. Voor ons reed een Hillbilly met pijp en strooien hoed onverstoorbaar op de automatische piloot door. Naast sirenes en feestverlichting zette de chauffeur de toeter aan. Normaal is dat voldoende om een mammoet uit z’n coma te laten ontwaken, maar deze farmer had niets in de gaten. De brandweerauto gaf nog een tikkie gas en net toen wij dachten dat hij de hoestbui op vier wielen compleet van de weg zou vagen, gaf Jed Clampett een ruk aan het stuur. Ook weer opgelost.

Tomtommemans geleide ons in een foutloos parcours tot voor de deur van het Hyatt. Wij meldden ons rond twee uur aan de balie en werden snel en zakelijk geholpen. Een glimlachje kon er niet af, dat valt dan toch op als de lobby je wel tegemoet glimt. Wij inspecteerden de kamer, waren meer dan tevreden en spoedden ons naar Sawgrass Mills om daar in de foodcourt een broodje te eten. Daarna begon de strooptocht langs de ontelbare winkels. Buiten was het inmiddels 33 graden geworden, dus was het binnen goed toeven. De meeste klanten hadden het hier bijzonder naar hun zin, ze duwden met plezier soms wel twee volgeladen karren (a raison van 5 dollar, maar wie maalt daarom bij zoveel voordeel…) voor zich uit. De volle karren worden overigens zorgeloos voor de winkels gestald en niemand, maar dan ook niemand haalt het in z’n malle hoofd om aan andermans eigendommen te zitten. Kom daar bij ons maar eens om! Zelf waren wij even in jubelstemming omdat wij een paar heerlijke muilen voor Teleton hadden gevonden. De winkelmevrouw bespeurde onze blijdschap en week geen moment meer van onze zijde. Dat kwam goed uit, want wij hadden wel smak op de muilen, maar dan moesten zij wel in de wide versie leverbaar zijn. De spaanstalige bediende probeerde ons er van te overtuigen dat white geen modekleur was. Brown, meneertje, dat is de muilenkleur these days. En vandaag krijgt u 20 % korting! Wij sloten het gesprek af met de klassieker: We’ll think about it.

Vanwege de gratis wifi en omdat we tot nu toe eigenlijk alleen nog maar bij de McDonalds hadden gesnackt, lieten we ons door TT naar de dichtstbijzijnde ballenbak dirigeren. Hij twijfelde nog even bij de IKEA, maar bracht ons bij de Mac die vrijwel op de hoek van de straat van het Hyatt was. Naast de Subway en de Publix. De Publix leverde ons een doosje aardbeitjes zodat wij ons vanavond in ieder geval niet te buiten gaan aan de meegebrachte buis Pringles. De Subway houden wij in gedachten, maar willen wij morgen onze lieve lezers bedienen, dan is een ontbijtje bij de Mac misschien toch het meest voor de hand liggend.

Hoe dan ook, beste geduldige lezers, de stemming in Hotel Teleton is opperbest. In de avondzon maakten wij nog een wandeling over het uitgestrekte terrein van dit conferentiecentrum, waar op dit moment geen zak te doen is. Wij schatten de bezettingsgraad op 15 %. Hoewel Fort Lauderdale berucht is om de hordes springbreakers, hebben wij er hier nog geen eentje gezien. Wel andere groene springertjes die minstens zoveel kabaal kunnen maken. Maar dank zij de oordopjes rekenen wij op een rustig nachtje. Wat de dag van morgen brengen zal? Wij weten het nog niet. Misschien blijven we hier nog wat hangen, wellicht rijden we naar de Gulfcoast en het kan ook zijn dat we de good old A1A langs de kust noordwaarts rijden om de stoplichten op deze weg te controleren. Wat het ook wordt, wij zullen er, zodra we in de gelegenheid zijn, weer kond van doen.

Donderdagochtend:
Het is nu 10:00 uur en 27 graden. Bij de Mac ontbeten en ontdekt dat de fotoalbums mislukt zijn. Die houden jullie dan tegoed. Persoonlijk kijk ik erg uit naar het schrijven van het volgende blog met de titel: Pret met het bidet!

 

Lush Landscaping Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Hotelkamer Hyatt Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

 

Voor alle deelnemers aan onze prijsvraag: bedankt voor jullie tomeloze inzet! De Brazilliaan had een sneakersok en een anklesok aan, maar gelukkig wel van het zelfde merk: Adidas!

Bij gebrek aan notaris wordt de prijswinnaar later bekend gemaakt.

Happy

Toen gisteravond de duisternis inviel, dook plotsklaps het gehele kikker- en krekelkoor als bij toverslag uit het niets op. Automagically, zoals het bij Disney zo mooi heet. En wat hadden ze er naar verlangd, zo te horen. Want wat gingen ze te keer. Bij ondergaande zon lijkt een magische hand de lust bij dit volkje op te wekken. En ze schreeuwen er zo ongehoord bij, dat horen en zien je vergaat. Nu weet ik ook wel dat er in een encycliek geschreven staat dat sex gericht moet zijn op het maken van leven, maar om dat nu zo letterlijk te nemen? Is dat nou werkelijk nodig? Op zoek naar een lekkere beurt komen ze uit hun schuilplaatsen om zich ongegeneerd aan het liefdesspel over te geven. En daar waar een partner ontbreekt, gaat men op zoek. Je moet op zo’n avond goed oppassen dat je niet op een verliefde single trapt. Ze stuiteren alle kanten op en dit exemplaar was zelfs langs de muur tot op de eerste etage geklommen om de sexserenade vanf ons vensterbankje voort te zetten.

Ik heb er verder geen verstand van, maar ik stel me zo voor dat het hoge, gillende geluid door het vrouwvolk wordt gemaakt: “Pak me dan, als je kan!” Een register lager brommen de mannetjes: “ Ik grijp je, ik grijp je…..”. En dan is er nog een andere soort die een laag, stotend geluid produceert. Amechtig, bijna zo van; “Al is het het laatste wat ik doe, maar ik maak nog een keer de wip van mijn leven”. Net als je denkt dat de wipkikker gesneefd is tijdens het maken van de oudste beweging uit de kikkerhistorie, klinkt zijn diepe gebrom weer. Zou dit de brulkikker wezen?

Waarom oordopjes onmisbaar zijn

De natuur is prachtig. Niets is toevallig, alles is op elkaar afgestemd. En zo komt het prima uit dat de eerder gemelde likdoorn van Teleton zover genezen is dat de oordop weer gewoon kan worden ingezet waarvoor hij eigenlijk bedoeld is. En voor de mensen die denken dat we waarschijnlijk wel weer eens schromelijk zullen overdrijven als we de lokroep van de natuur in Florida beschrijven, zetten we d’r vandaag een filmpje bij. Niet dat er veel op te zien is, per slot van rekening is het Cane Island bij nacht. Maar het geluid spreekt boekdelen. Als die zich niet happy voelen, dan weet ik het niet.

Wij wonnen vandaag op priceline.com een hotel. Zo heet dat. Je biedt een bedrag op een onbekend hotel in een bepaald gebied. Wanneer dat bod geaccepteerd wordt, heb je gewonnen. Hoera! Wij boden 65 dollar voor een driesterren hotel in Fort Lauderdale in de buurt van Sawgrass Mills. Dit bod werd geweigerd en we kregen het advies om twintig dollar bij te bieden. Wanneer je geen haast hebt, kan je dat bod naast je neer leggen en het later nog eens proberen. Omdat wij onze zinnen op een uitstapje hadden gezet, gooiden we er nog eens 20 dollar tegen aan. Pak weg, vijftien euro. En ja hoor, wij wonnen het Hyatt Regency Bonaventura Conference Center & Spa.****! Om eerlijk te zijn, had het voor ons wel wat minder gekund want of wij daar in onze korte boks en op onze Rockports helemaal happy zullen zijn, zal nog blijken. Voorlopig laten we ons gewoon verrassen en als het even kan verwennen.

Vandaag was weer een ouderwetsche dag. Het werd 28 graden, er was een waterig zonnetje en er stond nauwelijks wind. In de boeken stond deze dag als een zeer gunstige voor een bezoek aan het Magic Kingdom genoteerd. Wij wisten wel beter; de hele meute die gisteren verveeld achter een beeldscherm heeft gehangen, trekt nu naar de parken. Wij stellen ons, gelijk minister Hillen, deemoedig op. Stom, stom stom! Wij hebben ons lesje geleerd……..! Nooit meer doen, maar we hadden er zo’n zin in. Niet klagen dus en bovendien werden wij wel keurig op tijd door de tram van de parkeerplaats geëvacueerd. Terwijl we er best happy waren. Met de kennis van nu kan je een koe in zijn kont kijken. Wij namen de gok en hadden, ondanks de enorme drukte een heerlijke dag in het park. Liefhebbers kijken even naar de foto’s.

		Happy Magic Kingdom Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Is er dan verder niets vermeldenswaardigs gebeurd vandaag? Welaan: wij piepten de broodjes vanmorgen eens bij wijze van uitzondering in het broodrooster op in plaats van in de oven. Zo kwamen wij er achter dat de rookmelders het in dit appartement uitstekend doen! Terwijl we net de oordopjes uit hadden omdat die kl*tekikkers eindelijk hun schreeuwlelijk hielden, zette de rookmelders het op een gillen. Wij openden ramen en deuren en wachtten gespannen, terwijl we angstig naar de sprinklerknoppen keken, de komst van de brandweer af. Gelukkig stopte het bij alarmfase 1 en bleven goddank de gillende sirenes van de vrienden van de Firebrigade uit. Plezier hadden wij vandaag bij de aanblik van de voeten van een vreemde Braziliaanse meneer. Voor het eerst op dit blog hebben wij een prijsvraag: zoek de verschillen. Onder de goede inzenders wordt een passende prijs verloot.

Blijft het de komende dagen angstig stil, beste lezers, dan komt dat doordat de wifi in het Hyatt een tientje per 24 uur kost en dat wil bruin niet trekken. En of we ons, na al die luxe, nog happy zullen voelen bij de gratis wifi bij MCDonalds, is ook nog maar de vraag. Wanneer wij ons weer zullen melden, wij weten het dus werkelijk niet.

Maar dat de stemming in huize Teleton uitbundig is met de vooruitzichten van ons uitstapje naar Fort Lauderdale, mag duidelijk zijn. Wat voor weer wij aan de oostkust ook zullen treffen, wij zullen het niet moeilijk vinden om ook daar de zonzijde te houden. Gezien de uitkomst van het debat over de evacuatie, de dubbele winst op Hongarije en de prettige weersvooruitzichten in het vrome vaderland, lijkt me dat voor jullie als lezers ook een fluitje van een cent. Kortom; iedereen happy, toch?

Rainy days and Mondays

Toen wij ons vanmorgen rond de klok van half acht met frisse tegenzin tussen de klamme lappen vandaan worstelden, regende het al fors. Het loopt nu tegen half acht en regent nog steeds. Een paar powercuts, series knetterende donderslagen en vooral liters en liters hemelwater verder, richt ik mij allereerst even tot de sprookjesvertellers op verschillende fora die in hun onvoorwaardelijke optimisme over de Sunshine state beweren dat als het hier dan een keertje regent, dat nooit langer dan een uurtje duurt. Stop hiermee, het is niet waar! Dagen achter elkaar kan het hier regenen. Niks Sunshine staat, Water staat zal je bedoelen. Met grote putten proberen ze het probleem hier nog een beetje te verdoezelen, veeg het maar onder de mat en hou het klootjesvolk dom. Het regent hier heus vaker dan je denkt, en langer ook!

Tussen de huizen vind je enorme vijvers, die zijn hier echt niet voor de mooi maar om het overtollige hemel-water op te vangen. Na een dagje is het waterpeil in onze vijver een dikke meter gestegen. Wellicht doet dit de lokale natuur goed, maar Teleton heeft moeite om de stemming er in te houden. En wat voor natuur, waar praten we nog over? Die halve zool van een sniperschildpad die deze vijver hier al jaren onveilig maakt? Kikkers? Die zijn al lang verder getrokken want ze hebben in dit overbevolkte gebied natuurlijk niks meer te zoeken. Horrorverhalen hadden ze gehoord, die kikkers. Over baldadige jongetjes die hen met een rietje tot buiten-gewone proporties zouden opblazen, daar ga je toch als kikker niet op zitten wachten? Met de kikkers verdween ook de lokale roofvogel die angst-aanjagend laag over het water van de vijver zoefde. Hij leefde er goed van, zo te zien aan zijn muffin-belly die over de  dakgoot hing, ter-wijl hij ogenschijnlijk in het zonnetje zat te suffen.

Vroegah barstte het hier in de vijver van de opgewonden eenden. Hier was voor de gemiddelde woerd altijd wel wat te wippen. En als de vrouwtjes eend de woerden wanhopig van zich af probeerde te schudden omdat ze de vleugels vol had aan de verzorging van de pielekes, dan vergrepen die woerden zich wel aan elkaar of desnoods aan een verdwaalde meerkoet. Als d’r maar een gat in zit, kom op jongens stop in, we gaan toch trouwen. Vooruit mannen, palen laaien……! Dat was een leerzaam schouwspel en weer eens heel wat anders dan de natuurfilms van de EO. Zo kwam je als natuurliefhebber de middag en de vroege vooravond wel door op je balkon.

De vijver ligt er, qua fauna nu verlaten bij. Een homofiele eend scharrelt hier nog zo’n beetje rond. Soms, heel soms komt ze zussie hier even kijken of iemand soms nog een sneetje witbrood in het gras heeft verkruimeld. Dan vechten die Utrechtenaren mekaar nog de tent uit ook, want de boys gunnen mekaar het licht in de ogen niet. Nee, de romantiek is hier momenteel ver te zoeken. En dus hopen we dat de waterstanden van hedenochtend de stemming hier, qua opwinding en spanning weer een beetje op peil zullen brengen. Wacht maar af, zo werd mij ingefluisterd; tot de kikkers vochtig worden! Nou, jongens, het is zo ver. Zet ‘m op, witte muizen, gift ‘m kees!

Vanwege de nattigheid, zagen we zelf ironisch genoeg af van het geplande bezoek aan Aquatica. Nadat we het hele kot drie keer hadden gestofzuigd, het bed hadden verschoond en de sokken die een nachtje in de voorwas hadden gestaan, van verveling handmatig gewassen, gespoeld en uitgewrongen hadden voor we ze in de droger mikten, keken we nog een uurtje naar Judge Judy. Een vrouw met ballen; nobody fucks with Judge Judy. Net zo min als met de peoplegreeter bij de Walmart die je, ongeacht leeftijd of geslacht, met dit weer geroutineerd en ongevraagd een XXXXL preservatief rond je opgestoken paraplu schuift, opdat deze geen glibberige druppels op Ome Sam’s glimmend gepolitoerde betonnen vloer achterlaat, waardoor er misschien wel eens iemand een uitglijder zou kunnen maken.

Nee, van een dagje regen word je niet vrolijk. Gelukkig hebben wij in de schappen, naast de verse pizza en de diepvries Fridays nu ook stoommaaltijden met rijst, groente, kip en gembersaus gevonden, waar het humeur van Teleton weer een beetje van opknapte. Rice is nice, maar hij maakte er voor de gezond nog een lekkere verse salade bij en topte de maaltijd af met een heerlijke banaan met aardbeitjes. De weerman op tv beloofde zojuist dat het vanaf morgen langzaam opdroogt. We hebben maar 40 % kans op regen. Dan hebben we altijd nog 60 % kans om de zonzijde te houden! Een eitje…..!

Tas weg, geheugen weg, maar alles kwam goed

En op de dag des Heeren rustte men in huize Teleton uit van alle vermoeienissen die het relaxen zoal met zich mee brengt. De ochtend was mistig en dat had niets met overmatig gebruik van spiritualiën te maken, maar meer met het koufront dat Florida nadert waardoor de luchtvochtigheid toeneemt. Zagen wij gisteren al wat wolkenvelden, deze morgen was het zo mistig dat wij de onverlaat die zijn handdoeken over de loungers op het pooldeck komt leggen, niet konden betrappen. Toen de mist optrok, lagen de badlakens van deze asociale glupo er al terwijl er nog geen mensch in het zwembad te bekennen was.

Wij brachten de ochtend in gepaste rust door, bekeken een aflevering of wat van de Golden Girls, gevolgd door Buitenhof op de laptop. Wij genoten van een late lunch met het gebruikelijke saladerecept waaraan inmiddels standaard ook de baconkruimeltjes zijn toegevoegd. De Cubaanse broodjes zorgden voor de nodige body aan dit menu. Ze waren zo droog als Sinterklaas z’n kont, wat ons deed besluiten ze voortaan maar niet meer in de vriezer doen.

De plannen waren eigenlijk om vandaag naar Epcot te gaan vanwege een optreden van Melissa Manchester maar wij vonden dat we deze week wel voldoende themaparken hebben gezien en bleven lekker met een boekie en een koekie rundum Hause. Laat in de middag tuften wij naar DownTown Disney. De goden waren ons gunstig gezind want op het overvolle parkeerterrein hadden we automagically de keuze uit twee riante, verdekt opgestelde vrije parkeerplaatsen.

Bij wijze van verassing melden wij ons bij de receptie van Fulton’s Crabhouse met de vraag of er nog een tafeltje voor de hongerige medemensch beschikbaar was. Zo een, twee, drie kon niet aan ons verzoek worden voldaan. Wij kregen een futuristische bleeper in de handen gedrukt en wachten op het terras tot Scotty ons op zou beamen. Om de tijd te doden haalden we verhalen op uit onze oude doos. Wanneer hebben we nu zo gelachen dat we bijna in ons broek piesten? Tijdens onze reizen zaten wij eens in een park tegenover een ouder echtpaar. Het waren vroeger vast hippies geweest en ze zouden niet misstaan in Benidorm Bastards.

De vrouw lag bevallig op haar rug op de bank en had haar hoofd in het kruis van de man gevleid die in het hoekje zat. Ze voerde hem een banaantje. Op enig moment voelde de man kennelijk de behoefte om even te gaan kijken of hij nog een jongetje was. Hij stond op en beende, als ware hij in grote nood, richting de openbare toiletten.Wat zich daar precies heeft afgespeeld, wij kunnen er slechts naar raden. Was het een domme stuurmansfout? Of een onderschatting van de enorme kracht waarmee een blaas geledigd wordt? Of stond de kraan wellicht ongelukkig afgesteld zodat deze een ferme scheut in ‘s mans kruis spoot tijdens het handen wassen? Een echte verklaring voor de donkere, natte plek in zijn khaki broek hebben wij natuurlijk nooit gekregen, wij namen het fenomeen echter duidelijk waar. Of de man zelf nattigheid voelde, wij weten het evenmin maar hij liep met een air van ‘rien a la main’, zoals de Fransen zo treffend zeggen, terug naar zijn vrouw op de bank.Wij hadden, onder het motto ‘geen leuker vermaak dan leedvermaak’, nu al dikke pret. Maar het werd nog hilarischer toen de man in zijn hoekje plaatsnam en de vrouw haar hoofd weer in zijn schoot legde. Zij draaide zich op haar zij en nestelde zich behaagziek, hoppaaaa op de natte plek. Hoewel wij zelf helemaal niet hoefden te plassen, benatten wij ons bijna van plezier.

Wij werden, net toen Teleton aan een nieuwe herinnering van vroegah wilde beginnen, digitaal opgetrommeld en dus meldden we ons met gezwinde spoed om naar onze tafel te worden gebracht. Zo gezwind dat Teleton zijn tasje met de portemonnee op het terras liet liggen. Gelukkig bemerkte hij het verlies net voor hij aan tafel schoof, zodat hij bij terugkomst op het terras nog net kon verhinderen dat zijn bezittingen naar de lost and found werden gebracht. Ergens op de wereld schrijft misschien iemand ooit wel eens een blog over een boom van een vent die met zijn vrouw op een terras zat te giebelen en zo’n haast had om aan tafel te gaan dat hij zijn tasje liet liggen. Toen Teleton van het copieuze diner een paar foto’s wilde maken, bleek dat het geheugenkaartje nog in de laptop zat. Lezers, jullie moeten mij dus maar op mijn mooie blauwe ogen geloven; het was heerlijk! We hebben ons helemaal klem gegeten, inclusief een veel te groot toetje en een flinke scheut likeur in de capucino.

Het weerbericht geeft inmiddels voor de komende tijd echt Floridiaans weer af, warm, opstaan onder een strakblauwe hemel, de kleine witte wolkjes gedurende de dag langzaam zien veranderen in grijze donderwolken om uiteindelijk, laat in de middag de zondvloed in een alles verpletterende onweersbui over je heen te krijgen. Of wij, ook onder die omstandigheden in staat zijn om de zonzijde te houden, lees je in een volgend blog.