Tas weg, geheugen weg, maar alles kwam goed

En op de dag des Heeren rustte men in huize Teleton uit van alle vermoeienissen die het relaxen zoal met zich mee brengt. De ochtend was mistig en dat had niets met overmatig gebruik van spiritualiën te maken, maar meer met het koufront dat Florida nadert waardoor de luchtvochtigheid toeneemt. Zagen wij gisteren al wat wolkenvelden, deze morgen was het zo mistig dat wij de onverlaat die zijn handdoeken over de loungers op het pooldeck komt leggen, niet konden betrappen. Toen de mist optrok, lagen de badlakens van deze asociale glupo er al terwijl er nog geen mensch in het zwembad te bekennen was.

Wij brachten de ochtend in gepaste rust door, bekeken een aflevering of wat van de Golden Girls, gevolgd door Buitenhof op de laptop. Wij genoten van een late lunch met het gebruikelijke saladerecept waaraan inmiddels standaard ook de baconkruimeltjes zijn toegevoegd. De Cubaanse broodjes zorgden voor de nodige body aan dit menu. Ze waren zo droog als Sinterklaas z’n kont, wat ons deed besluiten ze voortaan maar niet meer in de vriezer doen.

De plannen waren eigenlijk om vandaag naar Epcot te gaan vanwege een optreden van Melissa Manchester maar wij vonden dat we deze week wel voldoende themaparken hebben gezien en bleven lekker met een boekie en een koekie rundum Hause. Laat in de middag tuften wij naar DownTown Disney. De goden waren ons gunstig gezind want op het overvolle parkeerterrein hadden we automagically de keuze uit twee riante, verdekt opgestelde vrije parkeerplaatsen.

Bij wijze van verassing melden wij ons bij de receptie van Fulton’s Crabhouse met de vraag of er nog een tafeltje voor de hongerige medemensch beschikbaar was. Zo een, twee, drie kon niet aan ons verzoek worden voldaan. Wij kregen een futuristische bleeper in de handen gedrukt en wachten op het terras tot Scotty ons op zou beamen. Om de tijd te doden haalden we verhalen op uit onze oude doos. Wanneer hebben we nu zo gelachen dat we bijna in ons broek piesten? Tijdens onze reizen zaten wij eens in een park tegenover een ouder echtpaar. Het waren vroeger vast hippies geweest en ze zouden niet misstaan in Benidorm Bastards.

De vrouw lag bevallig op haar rug op de bank en had haar hoofd in het kruis van de man gevleid die in het hoekje zat. Ze voerde hem een banaantje. Op enig moment voelde de man kennelijk de behoefte om even te gaan kijken of hij nog een jongetje was. Hij stond op en beende, als ware hij in grote nood, richting de openbare toiletten.Wat zich daar precies heeft afgespeeld, wij kunnen er slechts naar raden. Was het een domme stuurmansfout? Of een onderschatting van de enorme kracht waarmee een blaas geledigd wordt? Of stond de kraan wellicht ongelukkig afgesteld zodat deze een ferme scheut in ‘s mans kruis spoot tijdens het handen wassen? Een echte verklaring voor de donkere, natte plek in zijn khaki broek hebben wij natuurlijk nooit gekregen, wij namen het fenomeen echter duidelijk waar. Of de man zelf nattigheid voelde, wij weten het evenmin maar hij liep met een air van ‘rien a la main’, zoals de Fransen zo treffend zeggen, terug naar zijn vrouw op de bank.Wij hadden, onder het motto ‘geen leuker vermaak dan leedvermaak’, nu al dikke pret. Maar het werd nog hilarischer toen de man in zijn hoekje plaatsnam en de vrouw haar hoofd weer in zijn schoot legde. Zij draaide zich op haar zij en nestelde zich behaagziek, hoppaaaa op de natte plek. Hoewel wij zelf helemaal niet hoefden te plassen, benatten wij ons bijna van plezier.

Wij werden, net toen Teleton aan een nieuwe herinnering van vroegah wilde beginnen, digitaal opgetrommeld en dus meldden we ons met gezwinde spoed om naar onze tafel te worden gebracht. Zo gezwind dat Teleton zijn tasje met de portemonnee op het terras liet liggen. Gelukkig bemerkte hij het verlies net voor hij aan tafel schoof, zodat hij bij terugkomst op het terras nog net kon verhinderen dat zijn bezittingen naar de lost and found werden gebracht. Ergens op de wereld schrijft misschien iemand ooit wel eens een blog over een boom van een vent die met zijn vrouw op een terras zat te giebelen en zo’n haast had om aan tafel te gaan dat hij zijn tasje liet liggen. Toen Teleton van het copieuze diner een paar foto’s wilde maken, bleek dat het geheugenkaartje nog in de laptop zat. Lezers, jullie moeten mij dus maar op mijn mooie blauwe ogen geloven; het was heerlijk! We hebben ons helemaal klem gegeten, inclusief een veel te groot toetje en een flinke scheut likeur in de capucino.

Het weerbericht geeft inmiddels voor de komende tijd echt Floridiaans weer af, warm, opstaan onder een strakblauwe hemel, de kleine witte wolkjes gedurende de dag langzaam zien veranderen in grijze donderwolken om uiteindelijk, laat in de middag de zondvloed in een alles verpletterende onweersbui over je heen te krijgen. Of wij, ook onder die omstandigheden in staat zijn om de zonzijde te houden, lees je in een volgend blog.