Een prachtige dag…..!

Het was warm en plakkerig vandaag. In de Walmart was het koel en we liepen er al rond koffietijd rond om er wat boodschapjes te doen. Daarna voor de gezonde lunch naar huis waar de airco nu de hele dag op volle toeren draait om de boel koel te houden. Lamellen en luxaflex houden we angstvallig gesloten. Na de lunch wachtten we geduldig tot de ergste hitte van het middaguur voorbij zou zijn met een boekje in een hoekje.

Naar Celebration ging het, waar het vandaag gonsde van de activiteiten. Het Groot niet te vermijden Amerikaans Piefestival werd vandaag gevierd en de bezitters van witte, gele en rode sportwagens hadden hun auto’s in de hoofdstraat tentoongesteld. Van heinde en verre kwamen de locals en de toeristen naar Celebration, dus was het vechten voor een parkeerplekje. Bij de kerk, van oudsher toch een plek waar je gastvrij onthaald denkt te worden, was plek zat maar werd vijf dollar tol geheven. Wij schoten een zijstraatje in en vonden een prachtig plekje onder de bomen. En op een steenworp afstand van het Towncentre. Het was zo’n 35 graden in de zon en de beloofde bries bleef uit. De Pies dreven de doosjes uit. Tussen de Ferrari ’s, de Rolls Royces en de Lotussen liep de temperatuur nog verder op. Bij de gezellige ijsparlour hingen ze met de bekende bruine benen buiten, alle stoeltjes, bankjes, muurtjes en stoeprandjes in de schaduw bleken bezet. Het Winnie Palmer hospitaal voor Dames en Babies deelde verkoelende waaiertjes uit en Lidy kreeg van een aardige dame een plastic tasje met een pannenlap en een notieblokje en een receptenboekje van Crisco waarin de lekkerste recepten voor home made pies staan. “Crisco is cooking” staat er op. Teleton zat ook tegen het kookpunt, dus besloten wij zo zoetjesaan weer richting Dikke Dodge te kuieren.

American Pie Festival Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Naar Epcot, voor een optreden van Marilyn McCoo en Billy Davis jr. Bij aankomst waren de plekjes in de schaduw reeds lang bezet, maar onder de boompjes vonden wij een bankje in de schaduw. Toen na een half uur het optreden begon, zaten we in de volle zon. Wij genoten met volle teugen van de twee flesjes water die we hadden binnengesmokkeld. Een vijf mans band, twee backing vocalistes en Billy en Marilyn gaven hem van jetje. Wat bleek? Zij waren de Annie en Jan van de fameuze groep The 5th Dimension die wij in Nederland ook wel kennen van Let the Sun Shine/ Aquarius en Up, up and away. Omdat ze al 41 jaar getrouwd zijn, kan je ze ook vergelijken met onze Saskia en Serge. Billy nam een prachtige cover van Sam Cook’s Change is gonna come voor zijn rekening en Marilyn leefde zich uit op Aretha Franklin’s Chain of fools. De lekkere niks aan de hand muziek, niet te moeilijk en aanstekelijk gepresenteerd door deze senioren, deed ons smelten.

Change is gonna come

Na afloop zochten we de koelte van het fastfood restaurant tegenover het openluchttheater op. Blij in de rij. Voor me een gezin, man vrouw en koters. Druk met van alles, maar toen Dad aan de beurt was om te bestellen, stond ‘ie met de bek vol tanden. “Wat heeft u zo allemaal,” vroeg hij aan de countermedewerker die de bestellingen noteert en afrekent. De jongen noemde de kaart, die uit zes gerechten bestond, geduldig op. “Komt de hamburger met friet?” informeerde Daddy.  Ja, de hamburger kwam met friet.  “Kan ik misschien koolsla krijgen, in plaats van friet.” Nou, dat was geen enkele moeite. Moeder kon bestellen. Ze had wel smak op de porcsandwich, maar die kwam met koolsla. Of ze die misschien ook met frites konden leveren? Ook dat bleek geen probleem. Na wat heen en weer gepraat werd men het eens over de menu’s van de kids. “Nog iets te drinken?” Verdomd, dat was een goed idee. Wat heeft u zoal…….Toen moest er nog besloten worden of de cola light dan wel regular uitgevoerd moest worden en vervolgens vond men de keuze voor een normale beker of een extra grote ook nog erg lastig. Bij de uitgifte maakt de familie nogal stennis. De burger voor pa was, potverdriedubbeltjes, toch met frites geleverd en die voor moe met koolsla………

Wij versierden onze platter met mayonaise, mosterd en tomatensaus en peuzelden het resultaat met smaak op. Aan het tafeltje naast ons ging iemand  ongegeneerd over zijn nek, waardoor wij, uit bezorgdheid onze portie frites met burger, saus en cola er in een reflex naast te leggen, het pand schielijk verlieten. Omdat het veerpontje ter hoogte van unsere Deutsche Freunde zojuist opgestoomd kwam, lieten wij ons gerieflijk naar de andere kant van het meer varen.

Thuisgekomen schrokken we van het afschuwelijke nieuws over het winkelcentrum in Alphen aan de Rijn. De stemming in huize Teleton heeft er onder te lijden. Je overleden geliefde die door een malloot neergeschoten is, zal maar eenzaam in een winkelcentrum moeten blijven liggen tot het onderzoek afgerond is. Je kind dat de schoten heeft gehoord en in doodsangst achter de stellingen in een winkel heeft gewacht, moet maar proberen met die herinneringen vannacht in slaap te vallen. Hoezeer we vandaag weer van onze vakantie hebben genoten, hoe prachtig de zon ook onder ging, de wetenschap van die afschuwelijke gebeurtenissen maken dit toch een klotedag.

Een prachtige dag…..?

Verbijstering aan deze kant van de wereld na het nieuws over de schietpartij in Alphen aan de Rijn. Verbijstering ook over de woordkeuze van de burgemeester, die ik zojuist in het NOS-journaal letterlijk hoorde zeggen: “Wat ons overkomt, op deze prachtige dag, is een schok…” Verbijstering en teleurstelling. Hoe komt het toch dat zowel eenvoudige mensen als hoogwaardigheidsbekleders hier in Amerika een veel betere woordkeuze hebben als hen een serieuze reactie wordt gevraagd? De eerste de beste tandeloze, alcoholverslaafde buurman in een haveloos t-shirt die door het lokale televisienetwerk om een reactie wordt gevraagd na een brute slachtpartij  in een Amerikaanse achterbuurt, formuleert voor de vuist weg vaak zorgvuldiger.

Natuurlijk zal de burgemeester niet echt bedoelen dat deze zaterdag, waarop zes onschuldige shoppers het leven lieten en er meerdere zwaar gewonden vielen en tientallen toeschouwers en hulpverleners getraumatiseerd raakten, een prachtige dag was. Sommigen zullen zeggen dat de Burgemeester recht uit het hart sprak, maar dan nog is het krikkemikkige taalgebruik met de ongelukkige beeldspraak tenen-krommend. Als je zo’n functie bekleed, moet je onder alle omstandigheden helder en invoelend kunnen communiceren. “Wat ons op deze zonovergoten dag overkomt, is schokkend”, bedoelt de Burgemeester waarschijnlijk. Is het nu zoveel gevraagd van de afdeling voorlichting of communicatie van de Gemeente Alphen aan de Rijn om de Burgemeester, wiens taak onder deze omstandigheden ongewtijfeld zwaar is, hier een beetje bij te helpen als hij een persconferentie moet geven?

Zagen we onlangs bij de ramp in Moerdijk een hakkelende Burgemeester die absoluut niet in staat was met de media en de burgers te communiceren, in Alphen aan de Rijn verloopt de communicatie ook al niet erg professioneel. Zo langzamerhand krijg ik het idee dat onze Gemeenten geleid worden door een stelletje sigaren rokende Zwiebertjeburgemeesters die misschien heel sympathiek  met honderdjarigen, een taart en een bos bloemen een gezellige middag in het verzorgingstehuis kunnen organiseren, maar zodra er onder moeilijke omstandigheden in het openbaar echt leiderschap en duidelijke communicatie van ze wordt verlangd, hopeloos falen. En dat moest mij, hangende het onderzoek, even van het hart voor ik kon overgaan tot de orde van de dag en onze belevenissen van vandaag op dit doorgaans zo vrolijke vakantieblog zet.

Tobbedansen met Teleton

Met het vertrek van de springbreakertjes is de rust voor een paar dagen teruggekeerd. Maar let op: de Easterbunnies zijn onderweg, dus de rust zal van korte duur zijn. De temperatuur loopt op, nieuwslezers, weermannen en televisiepresen-tatoren soppen al bij de gedachte dat er misschien wel weer eens een record gebroken kan worden. Het weerpatroon verandert snel, de vochtigheid neemt toe waardoor de afternoonshowers ook meer en meer voorspelbaar worden. Ook de UV-waarde loopt op tot boven de tien. Waardes die wij in Nederland en België niet kennen omdat we zelden boven de zeven uitkomen. Boven de tien brandt de zon onbarmhartig waardoor je levend verbrand als je niet oppast.

Volgens de statistieken is vrijdag een slechte dag om naar Aquatica te gaan. Wij trekken ons van statistieken niks aan, parkeerden recht voor de ingang en hadden slechts een gezin voor ons bij de tassencontrole. Stoelen, loungers, tubes en zwemvesten te over vandaag. Wij paradeerden naar ons vaste stekje in het doodlopende stuk met zicht op de Lazy River. Waar wij vroeger de voorkeur gaven aan een plekje waar je kon zien hoe de gemiddelde toerist vecht voor een opblaasbare tobbe om de woelige baren mee te bevaren, kiezen we nu voor een locatie waar nog meer vertier is. Hier komen de tobbedansers immers de eerste hindernis tegen: de koude douche die in de volle breedte van de Lazy River over je wordt uitgestort. Met een beetje handigheid kan je in het midden, waar het slechts druppelt, nog wel een beetje laveren. De gemiddelde tobbedanser heeft echter geen enkele invloed op de richting waarin zijn tobbe drijft en dat komt veel zilvergrijs gepermanente dames onder afgrijselijk gegil op een nieuwe coupe te staan.

Als het goed is, zitten de tobbedansers als ze langs ons plekje drijven, al een tijdje met hun gat in het gat van de tube. Voor velen is dit echter te hoog gegrepen. Ze lopen quasi nonchalant achter hun tube aan en doen af en toe nog een tot mislukken gedoemde poging om toch met de bips in de uitsparing van de tube terecht te komen. Ze schijnen niet te snappen dat je de tube dan het best tegen de stroom in kunt bespringen. Als je dit met de stroom mee doet, is de tube meestal al net even wat verder van je afgedreven dan je zou verwachten. Deze stumpers komen dan ook altijd net naast, in plaats van in de tube terecht. Proestend komen ze boven, bril zoek, bovenstukje bikini zoek en tot overmaat van ramp, krabbelen ze ook nog een tegen de stroming in omhoog, wat vaak net even iets te veel gevraagd is van de flexibiliteit van het elastiek het bikinibroekje.  Ja, zo kom je natuurlijk handen tekort om de boel een beetje bij elkaar te houden. En Teleton komt ogen te kort om al dat leuks vanuit zijn lekkere lounger languit gade te slaan.

Zoals gezegd, zitten wij aan het eind van een doodlopend stukje. Veel mannen zien dit niet aankomen. Met ferme tred leiden zij hun karavaan gezinsleden die bepakt en bezakt met coolers, luiers, tassen en stapels badlakens volgt. Vader maakt meestal  bewegingen van: kom nou maar achter mij aan, dan zal je niks gebeuren. Heel langzaam dringt het tot hem door dat je hier toch echt niet verder kunt. Ongelovig  frommelt hij aan de bamboestruikjes, alsof het pad wat hij had verwacht dan toch plotseling tevoorschijn zal komen. Bozig beent hij op de strandwacht af; hoe nu verder……? De strandwacht legt geduldig uit dat het hier echt doodloopt en gebaart hoe ze terug moeten lopen om aan de andere kant van de Lazy River te geraken. De kinderen vliegen op de opgeslagen tubes af. Maar nee, ze mogen die tubes  niet meenemen; terugleggen!  De kinderen gehoorzamen. Moeder mengt zich nu in het gesprek om de route nog een keer van de strandwacht bevestigd te krijgen. Vader maakt dezelfde handbewegingen als de strandwacht en beent vast weg. Nee, nu snapt hij het wel. De karavaan volgt….

Tijd voor een ommetje. Veel loungers zijn inmiddels weer rijkelijk belegd met het assortiment fijne vleeswaren dat een waterpark kenmerkt. Badgasten die een uurtje geleden in de veilige beschutting van een parasol in slaap waren gesukkeld, liggen nu onbeschermd in het onbarmhartige zonlicht te bla-keren. Voor dames die in zeer ongelukkige poses meer bloot geven dan de wetgeving hier toestaat, wordt een oogje toegeknepen. Mannen, die waarschijnlijk dromen dat ze thuis op de bank naar een spannende wedstrijd liggen te kijken, houden met twee handen het huwelijks-gereedschap stevig vast. Op een afgelegen plekje kringelt wat rook op. Net als wij alarm willen slaan, zien we dat het een nicotineverslaafde is die had gedacht hier onbe-spied een hijs te kunnen nemen. Betrapt knijpt hij snel zijn peuk uit waarbij hij, aan de grimas op zijn gezicht te zien, zijn vingers lelijk brandt.

Teleton gaat zelf ook graag te water. Beheerst wacht hij bij de Lazy River tot er een aantal lege tubes komt aandrijven. Uit ervaring weet hij dat een halfzachte tube het gemakkelijkste toegang tot het gat biedt. Bedachtzaam maakt hij zijn keuze, legt de tube achter zich, duwt deze met de daartoe aangebracht handgrepen half onder water en vleit zich zonder een plons of spettertje in de positie waarin men geacht wordt de Lazy River af te drijven. Benen buiten boord en iets opgetrokken, zodat de buik een stuk minder lijkt. Het bovenlichaam schuin achterover, maar het hoofd fier opge-heven. Geroutineerd kiest hij het midden van de rivier, zodat hij de koude douche en de wanhopig springende overige badgasten  zoveel mogelijk ontwijkt. Bij de wildwaterbaan, schiet hij ge-routineerd het groene vest aan en maakt hij (voor de vorm, natuurlijk) nog even snel gebruik van het openbaar bidet. Bij het golfslagbad komt hij precies op tijd aangelopen. Om met Lou Reed te spreken; het was a perfect day!

Wij beraden ons nog over de stappen die wij morgen zullen nemen. In Celebration is een taartproeverij, in Epcot treedt een duo op. Wij hebben het Festival van de Lion King nog niet gezien en we moeten ook hoognodig boodschappen doen. Ze zijn er namelijk weer bij de Walmart, van die aardbeien die je met twee handen tegelijk moet vasthouden en waaruit zoveel sap langs je kin loopt dat je soms wel drie servetjes nodig hebt.

Mede doordat zich inmiddels meer dan honderd trouwe volgers voor dit blog zijn aangemeld en er dagelijks ongelooflijk veel mensen de moeite nemen om de krabbels over de Lentekriebels in Florida te lezen, zit de stemming er in huize Teleton prima in. Wij zien met plezier dat de lente zich ook dit weekend in het vrome vaderland van haar beste kant laat zien. Geniet er van, beste lezers. Blijf braaf en hou vooral de zonzij!

Aquatica Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

He’s back!

“Hey Tilly. Da’s lang geleden. Ja, sinds december 2009! Vorig jaar had je een werkstraf of zo, vanwege dat akkefietje met dat trainstertje. Hoe zat dat nou precies? Sommige mensen schrijven dat je zo humeurig was, anderen denken weer dat je je een beetje door haar hebt laten opnaaien. Hoe dan ook, het liep niet lekker af, jongen. Ik zou toch voortaan maar een beetje op mijn tellen passen, als ik jou was.

Je ziet maar, ze houden je zo maar even een dik jaar buiten beeld. En nou weet ik natuurlijk niet, of je het misschien zelf wel allemaal wel rustig vond zo’n tijdje in de schaduw. Gerard Joling is er ook erg van opgeknapt en Jan Smit heeft ook lekker van zijn dochter kunnen genieten. Over jou druppelden toch wel berichten naar buiten dat je je godsgruwelijk hebt verveeld, daar achter in die bassins buiten beeld.

In de pers lazen we de afschuwelijkste verhalen over je. Dat je zou vereen-zamen, dat ze je als zaadproducent zouden gebruiken, maar dat je niet meer bij de leuke vrouwtjes en de kleine toeristjes zou mogen omdat je onbe-trouwbaar zou zijn. Om je toch nog een beetje bezig te houden, gooiden ze af en toe een dode koe in het water zodat jij daar dan, als je eerst met vieze filmpjes van allemaal lekkere orcawijfjes helemaal opgevreeën was, je leuter in kon steken. Zo kunnen je zaad gemakkelijker opvangen en een of andere spermatoloog zit zich er dan aan kan verlustigen voor hij het in een orka-wijfje kiepert. Ik weet natuurlijk niet hoe jij daar over denkt Til, maar als je nou een beetje rustig doet en niet als een dolle tekeer gaat, laten ze je misschien ook zo af en toe nog eens van het echte werk genieten. Denk er maar eens over na, gozer.

Je bent moeilijk te peilen, Tilly. Door je afmeting boezem je iedereen auto-matisch toch een beetje angst in. En dan heeft de Schepper ongelukkigerwijs ook nog eens zo’n grote, brede glimlach op je tronie getekend, dat het lastig is om te weten wat er nu werkelijk door je heen gaat. Je lacht wel, maar je bent niet altijd blij, denk ik dan. Sinds kort mogen we je gelukkig  af en toe weer even zien. We zijn er speciaal vroeg voor opgestaan, vandaag. Heb je een soort proefverlof of zo, dat je alleen maar in de eerste show te zien bent? Het geheugen doet rare dingen met een mens, want in mijn herinnering was je toch nog net iets groter dan in werkelijkheid. Of ben je misschien afgevallen? En hoe is het met je rug? Idiote walviswelzijnswerkers hadden het idee om je terug naar je familie in IJsland te sturen. Zien ze dan niet dat je, met je vergroeide rugvin, geen schijn van kans zou maken in de woelige baren?  In zo’n klein bassin ben je misschien een hele Piet, maar in het open water zou je moeite hebben om jezelf in evenwicht te houden. En bovendien, laten we eerlijk zijn Til; jouw kostje is gekocht. De vette zalmen en juicy haringen worden met emmers tegelijk in je muil gemikt. Je zou, als je weer zelf op jacht moest met die rug, een rare pijp roken.

Wees nou wijs, Til en hou je daar lekker sjakies, dan kan je nog jaren mee. Doe je dansje en sla zo hard als je kan met je staart in het water. Die malloten vinden het geweldig om zo’n koude plens over zich heen te krijgen. En laten we eerlijk zijn, de rest van de familie spat ze misschien net tot de zevende rij nat, terwijl jij met gemak de veertiende haalt. Ook het springen gaat je nog best goed af, al zag het er vandaag nog een beetje ongecontroleerd uit. Maar ach, weten die toeristen veel, die klappen en juichen toch wel.

Ook leuk dat je nu weer met het kleine grut in het bassin bent. Als ik me goed herinner, lieten ze toch het liefst vroeger je kunstje alleen te doen? Nee, dit is goed hoor, samen met een van de jonkies. Ten eerste kunnen we dan zien dat je onbetwist de grootste bent en ten tweede is het goed voor je imago. Kijk die zwaargewicht eens voorzichtig met dat kleine orcaatje rondzwemmen. Doe me nou een lol, en hou dat kleine jong wel heel he! Vergeet niet dat de hele meute met een camera klaar zit om ieder misstap van jou vast te leggen. Stiekem hopen ze toch dat je een verkeerde aanloop neemt, zodat je met je volle gewicht naast het bassin terecht komt. Of dat je zo’n kleine snotneus met een machtige zwiep van je staart naar de eeuwige jachtvelden knikkert. Daar kicken ze op, geloof mij nou. In Blijdorp is vandaag een ouwe, zieke tijger in een brok vlees gestikt. Ze hebben er van genoten, hoe die ouwe daar lag te schokschouderen. Ken je YouTube? Daar barst het nu al van de filmpjes. Wat dat betreft heb jij nog geluk gehad makker, de filmpjes waarop te zien is hoe jij je aan die Dawn te buiten bent gegaan, hebben ze gelukkig knap uit de publiciteit gehouden.

Ik weet niet of je het weet, maar op 22 april krijgen jullie een heel nieuwe show. Tenminste, dat zeggen ze. Ik denk zelf dat ze er gewoon een nieuw muziekje onder zetten. Reken ook maar rustig op de nodige fonteinen en een toepasselijk filmpje over hoe mooi de natuur is. En voor de rest verandert er voor jou niet veel, denk ik. Zorg nou wel vanaf het begin dat alles goed gaat en dat er niks op je aan te merken is, anders beginnen ze toch weer over je humeur en dat je niet te handhaven zou zijn. Ver weg, in de Noordzee, hebben ze vorig jaar een verwaarloosde baby-orka gevonden. Zij heet Morgan, komt kennelijk ook uit de buurt van IJsland en wordt helemaal opgeknapt voor de handel, denk ik. Ze was sterk vermagerd toen ze haar vonden, maar nu begint het al een lekkere meid te worden. Bij jullie orka's telt het leeftijdsverschil volgens mij niet zo, dus wie weet wordt ze nog eens overgevlogen. Wat uit Harderwijk komt, is lekker; je herinnert je vast die Gudrun nog wel.

Tilly, het was leuk om je weer eens te zien. Zo te zien zit de stemming  bij jou er ook weer lekker in. Je bent er nog en dat lijkt me, met jouw reputatie, wel zo’n beetje het hoogst haalbare. Blijf in godsnaam braaf en hou vooral de zonzij. Al was het maar omdat je prachtige lichaam dan nog beter uitkomt op de foto’s!”

Voor mensen die geen idee hebben waar dit allemaal over gaat, even een verwijzing naar  twee eerdere blogs over dit onderwerp. Als je die hebt gelezen, weet je van de hoed en de rand. De stemming in SeaWorld en  De stemming in SeaWorld 2 

SeaWorld 7 april 2011 Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Car care funvacations

Laat in de middag. Op weg naar Down Town Disney voor een wandelingetje en de bikkesement. Wij tuften met een sukkelgangetje met de flow langs de bekende route. Op de kruising bij he Nickelodion hotel stond een auto met pech. Een Kia; dan vraag je d’r ook om, grapte Teleton, het Koreaanse wonder daarmee zwaar te kort doend. Omdat je je niet het leed van de hele wereld kunt aantrekken, waren wij niet van zins hier de helpende hand te bieden. Bovendien heb je als pechvogel aan die hand van Teleton niet zo veel, bij gebrek aan enige handigheid of technisch inzicht.

In het voorbijgaan werd onze aandacht getrokken naar een reclame op de zijkant van de pechauto. Stond daar nu usafunvacations op? Wij maakten bij de volgende afslag een u-turn en direct daarna nog een en stopten in de berm achter de gekwetste Kia. Teleton stapte uit en vroeg aan de man die in de kofferbak kennelijk op zoek was naar  iets: “ Doet ‘ie het niet….?” Verbouwereerd draaide de man zich om en keek als een aap in een roestig horloge. Ik stelde me netjes voor en toen bleek dat ik met de grote baas van ons eigen vertrouwde reisbureau van doen had. Zijn vrouw Karin klom, gewapend met de vuistdikke handleiding, ook uit de Kia. Ze hadden een lekke band en vroegen terloops of ik soms handig was…..

Nou, eigenlijk heeft Teleton meer verstand van verzekeringen en vakantievieren, maar een soortgenoot laat je natuurlijk niet langs de kant van de weg staan. Het reservewiel was snel gevonden; dat zie je als je een diepe buiging voor de Koreaanse auto-industrie maakt, nog wel onder het vehikel hangen. Maar hoe krijg je het thuiskomertje uit zijn kooitje? Toen Teleton nog maar op pagina vijf van de vuist-dikke handleiding was, vond Cor de funvacationsboer, die zelf verder ook niet gehinderd werd door enige kennis van de Kia, plotseling een vreemd dopje dat knap Koreaans was weggewerkt was in de zwarte kunststof bumper.  We wipten het dopje los en keken in een donker Koreaans gaatje. We stopten de dopsleutel op goed geluk in dat gat en we voelden dat we grip hadden. Terwijl Teleton aan de sleutel draaide, keek Cor onder de Kia ademloos toe hoe het thuiskomertje automagically aan een ijzerdraadje naar beneden zakte. Na wat gewriemel kwam de thuiskomer los van de auto. Nu moesten we de wielen nog verwisselen.

De lekke band zat aan de gevaarlijke kant, het verkeer dat inmiddels weer lekker op gang was gekomen, raasde aan ons voorbij. Het was een typisch voorbeeld van de lamme helpt de blinde, maar we hebben de klus met verkrachte eenden geklaard. Wij besloten voor de zekerheid achter Cor, Karin en de Kia aan te rijden naar het Car  Care Center bij Disney. Het geluk was met Cor, Karin en de Kia, want daar aangekomen begon men direct aan het repareren van de band. Wij waren inmiddels in de wachtkamer in een gezellig gesprek geraakt. Voor hen bleek de vakantie er morgen op te zitten. En net toen we er eens goed voor gingen zitten om de geneugten van een Floridafunvakantie eens breed uit te meten, meldde het garagehoofd zich al met de boodschap dat de Kia weer kant en klaar voor gebruik gereed stond. 

Staande de vergadering besloten wij, omdat we beiden wel aan een hapje toe waren en het inmiddels al na zevenen was geworden, de zitting in Joe’s Crab Shack aan de 192 voort te zetten. Zo maar aanschuiven is er bij Joe niet bij, maar wij kwebbelden gezellig door op een bankje bij de lokale glijbaan en de wipkip, tot onze party of four zou worden afgeroepen. Onderwijl bestudeerden de dames de crap op het menu van Joe.

Het werd een gezellige avond en wij lieten ons Joe’s Crap , Joe’s shrimps, Joe’s clams en mussels en Joe’s steak prima smaken. Op enig moment deed het personeel van Joe een dansje rond de tafels en werd je, als gast geacht gezellig mee te klappen. Omdat de stemming er bij ons aan tafel lekker in zat, klapten wij onder het motto “Bij Hoevelaken links af….” gezellig mee. Kleine moeite, veel plezier. Vlak voor ons vertrek werd er nog een polonaise gelopen omdat een zeker Jim vandaag zijn verjaardag vierde. Wij bedankten, mede omdat Teleton de broekriem onder de tafel stiekum al op de kritieke stand had gezet, feestelijk voor het aanbod aan deze festiviteit deel te nemen.

De stemming in huize Teleton is, zoals je je inmiddels wel kunt voorstellen, opperbest. Wij beleefden een onverwacht ouderwetsch avontuur, deden min of meer een goede daad en hebben bovendien gezellige en aardige mensen ontmoet waarmee we ook nog eens lekker hebben getafeld. En dat allemaal met nog bijna twee weken vakantie voor de boeg. Het weerbericht staat er gezond bij, de dollarkoers is aantrekkelijk en toen we vanavond de dikke Dodge voor Cane Island parkeerden, hadden we, om met Skik te spreken alle vier de banden nog vol met wind en daar wordt Teleton altijd erg vrolijk van. Dus, wie dot mij wat vandage, 'k zol haost zeggen ja het mag wel zo!

Wie dot mij wat vandage, 'k zol haost zeggen ja het mag wel zo!

!

Op huizenjacht

Omdat de dag met donder en bliksem begon, keutelden wij de ochtend zo’n beetje rundum hause. Niks moet, alles mag en d’r kan een heleboel. Van onder de douche rond een uur of half elf, riep Teleton dat hij wel eens zin had om een rondje langs verschillende locaties te maken om te zien of er een alternatief voor Cane Island te vinden zou zijn.

Hebben we het hier dan niet naar ons zin? Ja zeker wel! Maar verandering van spijs doet eten. Wat we dan zouden willen? Een fijne rustige slaapplek, niet te ver van de parken en vooral voor weinig….Cane Island dus, maar dan zonder Cane Island. Villa’s vallen af, hoe lekker een poolvilla ook is, we willen binnen budget blijven. Dus moeten we als we een villa huren, de vakanties inkorten. Ik ben toch niet gek….

Condo’s dus. Niet centraal gelegen, maar wel mooi  zijn de condo’s aan Terrace Ridge. Hier moet je vast met een code het terrein op, dachten wij. We tuften de Old Wilson Road af en wachtten geduldig tot er iemand de poort zou openen, zodat we er achteraan konden sneaken.  Even wachten……..,nog even wachten…………! Een onderhoudsbusje kwam aanrijden, passeerde het paneel waar je de code zou moeten intoetsen en reed, net als op Cane Island, voorzichtig op tot aan de poort. Die zich tergend langzaam automatisch opende. Hadden we daar potverdepotverdepotver voor Diederik met de korte achternaam staan te wachten. We parkeerden de auto en keken onbeschaamd bij de appartementen naar binnen. We herkenden de inrichting van Cane Island. Een prachtige pool, keurige portieken kortom helemaal goed, het complex moest alleen aan de 192 liggen. Nog verder van huis ging het, de 27 op. Bella Piazza heeft spiksplinternieuwe condo’s. Het oogt er prachtig, de wereld van het lux. Prachtige parkjes en pools. Maar toch wel een behoorlijk eind uit de slinger.

En toen vonden we, schuin tegenover Cane Island het Lucaya Village Resort.Tientallen keren zijn we er eigenlijk al voorbij gereden. Als dat niet onopvallend gelegen is, dan weet ik het niet. De community is door middel van een poort afgesloten. We parkeerden de auto en dreutelden wat te heen en te weer. De attente mevrouw in het clubhuis merkte ons op en kwam vragen of ze ons misschien kon helpen. Wij legden de zaak voor en ze liet ons binnen. Of we misschien even een townhouse wilden zien. Nou, als ik u niet ontrief…… En zo kwam het dat wij vandaag een mogelijk nieuwe locatie aan ons wensenlijstje hebben toegevoegd. Een knusse woonkamer, een grote slaapkamer met ensuite badkamer en kingsize bed op de parterre. Boven nog twee slaapkamers met badkamers voor het geval er familie of vrienden komen logeren. Een knusse, parkachtige omgeving, met smalle paadjes door een weelderige tuin, een gezellig ingericht clubhouse, een gymzaal en een verwarmd zwembad. Het resort maakte een hele fijne indruk, we voelden ons al bijna thuis. Langs haar neus weg vertelde de vriendelijke mevrouw ook nog even dat er op het hele terrein gratis Wifi was. Mocht je laptop het begeven dan staan er vier pc’s voor je klaar. En dat alles min of meer in dezelfde prijsklasse als Cane Island. Van de zenuwen waren we onze trouwe Canon vergeten mee te nemen, maar onze vrienden van www.usafuncations.nl vinden het vast niet erg dat we een foto van hun site pikten. Het lijkt er op dat de voorpret voor een volgende vakantie al weer begonnen is…..

Om de vondst te vieren, voerde de route ons naar The Outback aan de 192 in Kissimmee. Rond half zes vielen wij binnen, net op tijd voor de goedkope special. Maar dan kon je alleen maar een kleine steak krijgen. What the hell, nu we er toch zijn ga ik wel voor de 12 oz! Van de woodgrill alstublieft en medium well done, just an ieniemienie bit pinky on the inside. Lidy nam tillapia met crab. “En voor starters”, probeerde de ober?  Kent u onze wereldberoemde blooming onion? Nou en of! We hebben hem ooit geprobeerd en toen direct besloten dat dit het voor ons niet was. Nee, een kleine friet met kaassaus en bacon, dat leek ons wel wat. De vriendelijke ober slijmde dat we beter een grote konden nemen om te delen, dat kwam voordeliger. Binnen de kortste keren stond er een bord friet waar een middelgroot gezin gerust drie dagen genoeg aan zou hebben. Wij sloegen ons manmoedig door dit voorafje heen en wachtten gespannen op de steak. Hij was precies zoals Teleton hem graag heeft: big, fat and juicy. Of we nog iets na bliefden….wij stelden de ober hevig teleur maar hielden voet bij stuk.

Op weg naar huis speelde de radio leuke muziekjes uit de zestiger jaren. De zon brak tijdens het ondergaan door. Een rode gloed hing over het land. Zullen we nog even naar Celebration gaan? Goed plan! En in de schemering stond een leeg tafeltje voor de ijssalon verleidelijk naar ons te lachen. Vooruit, een wafel met een bolletje ijs. Helaas, bolletjes kennen we niet in Florida, dus deden we het maar met een bol. Rumrozijnen ijs, dat ook echt naar rum smaakt en grote, dikke rozijnen bevat. Waar vind je dit nog?  De locals waren druk bezig met de voorbereidingen voor een braderie. Anderen keutelden met een hond aan ons voorbij.

Een vreemde vrouw stopte voor een praatje. Ze was al oud en het hondje ook. “Is het een chiwawa?” vroeg ik belangstellend naar de bekende weg, terwijl ik meewarig naar het rillende monstertje keek. Verrast keek de vrouw mij aan. Ze ging er van uit dat ze met een echte dierenliefhebber te maken had. Ik was de klos. De vlooienbunker bleek kouwelijk van aard te zijn. Vandaar zijn winterjasje, want het trekt toch nog op, des avonds. Maar dat was nog niet alles. Chi had wat psychische problemen en daar werd hij voor behandeld. Wij knikten begrijpend en kregen het idee dat het kleine mormel niet de enige was die voor behandeling in aanmerking kwam. Wij vroegen hoe het toch kwam dat we hier in Celebration zoveel mensen met kleine hondjes zagen lopen. Het fijne weten we er niet van, maar het schijnt dat er hier hondenbelasting betaald wordt naar de productie van hondenstront. Een grote hond legt al snel een bolus van een pond per wandeling neer terwijl de keuteltjes van zo’n chiwawa nauwelijks gewicht in de schaal leggen. Wij knikten weer begrijpend. Dat tikt aan; it’s all about the money….Ondertussen vroegen we ons af wie dat allemaal bij zou houden. Een ambtenaar? Shit, wat een baan zeg. Wij zagen, terwijl wij smakelijk aan ons rumrozijnenijsje likten, de hondenliefhebbers al in de weer met hun plastic zakjes. Goed gedaan Boris, one scoop vanmiddag! De zorgvuldig opgelepelde scoop stront ging in het zakje om waarschijnlijk thuis zorgvuldig gewogen te worden. Labeltje aan het zakje en tenminste vijf jaar bewaren in de diepvries voor het geval de belastingdienst de productie komt controleren.

Nee, zo’n gesprekje met een van de locals verhoogt de stemming in huize Teleton enorm. Daar kunnen wij weer even op teren. We reden tevreden huiswaarts, schreven ons blog en keken nog wat televisie. Wat de dag van morgen ook brengt, volgens het weerbericht hoeven we niet lang op de zon te wachten, zodat de zonzij houden weer een fluitje van een cent wordt. Maar daarover lees je vast weer in ons volgende blog.

Fijne vleeswaren in een waterpark

Vandaag was het zover. Ons eerste bezoek aan Aquatica. Volgens de statistieken een rustige dag. Maar toeristen trekken zich niets van statistieken aan dus bengelden ze met de bekende benen buiten in dit waterpark. En de meeste benen waren nog niet eens bruin, want daar kwamen ze juist voor.

De gunstige plekjes bij de ingang van de Lazy River, de wildwaterbaan of de twee golfslagbaden waren natuurlijk al lang vergeven. Welgemoed liepen we naar het doodlopende gedeelte waar we nog een ruime keuze aan loungers, stoelen en parasols hadden. Wij hadden een prachtig zicht op de Lazy River en de de bijbehorende strandwacht die wij verschillende keren in actie zagen komen. Tot twee keer toe werd een moeder met baby uit de wiebelige tubes gehaald. Moeder, die kennelijk dacht een onbekommerd tochtje  te kunnen dobberen, dreef met de slapende baby op de enorme waterval af die met donderend geraas de weg verspert. Er is een nauwe doorgang maar die vraagt heel wat stuurmanskunst en gespartel van armen en benen  om er doorheen te laveren. Moeder in paniek, baby brullen. Hoe nu verder? De strandwacht gaat te water en neemt de baby vliegensvlug van moeder over. Baby wordt weer aan collega op de wal doorgegeven. So far, so good. Dan moet moeder nog uit de tube worden getakeld. Ik heb geen flauw idee hoe ze er ooit ingelepeld is, maar daar zal ik de volgende keer eens op letten. De strandwacht wipt de tube behendig onder moeders bilpartij vandaan, waarop meestal een heftige tewaterlating volgt die de hairdo onherstelbaar ruïneert; eigen schuld, dikke bult. Moeder en kind worden aan wal herenigd, vader drijft verder terwijl hij de wind van voren krijgt.

Ondanks dat we in een doodlopend gedeelte zaten, zag Teleton alle soorten fijne vleeswaren weer aan hem voorbij trekken. Mager, mager met een randje vet, vet en moddervet, dat zijn wel zo’n beetje de belangrijkste kenmerken. Afhankelijk van de tijd dat ze al in Florida zijn, onderscheiden we ook nog de criteria rare, medium rare, medium, well done en aangebrand. De laatsten, meestal Britten, laten vaak een spoor van vellen achter, die door de altoos aanwezige meisjes van de schoonmaakploeg onmiddellijk werden opgeveegd. De vrouwelijke vleeswaren kwamen zoals altijd weer in verrassende verpakkingen variërend van effen, gebloemde, gevlamde, gevlekte, gestreepte, bevlekte, verkleurde en versleten stofjes. We zagen zielige bikinibroekjes die volledig de weg kwijt waren geraakt tussen een paar enorme billen.  Of juist oversized zwembroeken bij de mannen waarin je met gemak de boerenmetworst, frankfurters, gelders gerookte, droge-, salami-, cocktail- en bockworst herkende. Bij kierende badpakken en zwembroeken wenden wij discreet de blik af. Zelf was Teleton weer gehuld in zijn Commerson’s Dolphinslookalike outfit waarmee hij menig badgast op het verkeerde been zette toen hij eenmaal zelf te water was gegaan. Juist omdat hij niet meer zo snel en beweeglijk is, valt het de badgasten gemakkelijk om een foto van hem te nemen.

De tewaterlating van Teleton was overigens al ver in de namiddag. Vanwege de enorme drukte verstopte de Lazy River menigmaal waardoor de banden zich ophoopten om in een koliek van vlees, water en rubber plotseling weer door te schieten. Zoals bekend hou ik van mijn gemak en in zo’n drukte zak je niet lekker relaxed de Lazy River af. Nadeel van het wachten is dat het water in deze attractie na de middag is veranderd in een soort marinade, bestaande uit vijftig procent water, tien procent Piz Buin, twintig procent Coppertone en twintig procent Nivea. Ook de temperatuur van het water is tegen die tijd al lekker opgelopen, afgaand op de rode hoofen van sommige kleuters en een enkele bejaarde, gok ik op zo’n twee procent urine. Maar toen de rust na vieren wederkeerde, draaide en tevreden Teleton, ondanks al zijn gemopper, nog menig rondje in de wildwaterbaan en de Lazy River.

Vanwege de enorme drukte was een broodje ongezond er dees namiddag bij ingeschoten. We hadden nog wel even een pret pretzel gekocht, maar om nu te zeggen dat je dan naar je genoegen eet, mwah. Dus trokken wij Zwei Kleine Italiener zingend naar Fulton’s Cici’s Pizza waar wij net voor een groep van 80 joelende Springbreakers  het buffet zouden plunderen, binnenvielen. Voor nog geen twaalf dollar, met dank aan de waardebon van onze vrienden van www.usafunvacations.nl  aten wij getweeën met smaak van de verschillende lekkernijen en keerden we moe maar voldaan huiswaarts om de lezers van dit blog over onze wildwaterverhalen kond te doen. Hoewel de plaatselijke Timofeef ons vandaag nog verwende met een strakblauwe lucht met een enkel wit wolkje en 33 graden Celsius met een licht briesje, krijgen we morgen met andere koek van doen. Aan de opgewonden kikkers in de vijver te horen, is er weer nattigheid op komst. Hoe wij ons daar doorheen slaan, lees je in ons volgende blog. Blijf tot die tijd zo braaf mogelijk en hou vooral de zonzij!

De wave en flowerpower

Wie op deze maandagmorgen een beschrijving van Aquatica had verwacht, moet ik teleurstellen. In het weekend gaan heren van middelbare leeftijd nooit naar Aquatica met hun dames. Vanwege al het moois wat er dan rondloopt, komt er alleen maar narigheid van. Minderwaardigheidscomplexen steken de kop op bij de dames, heren lopen met ogen zo groot als theeschoteltjes, nee wat zeg ik, ontbijtbordjes door het park. Op maandag daarentegen, is er weinig jeugd en vallen we met een tikje overgewicht en een enkel cellulitisputje in de dijen, in het geheel niet uit de toon.

Op de dag des Heeren startten wij de dag rustig, ontbeten een beetje, frunnikten wat aan onze computer (he) of aan ons haar (she) en lunchten gezond als altijd. Daarna ging het naar de zondagse vlooienmarkt in Kissimmee/St Cloud. De site van de markt beloofde ons veel goeds, dus reden wij welgemutst oostwaarts de 192 af, tot wij de markt aan ons linkerhand, net na de Turnpike zagen. Of er was buitengewoon goed verkocht dit weekend, of deze markt heeft zijn beste tijd gehad. Vele kramen waren leeg.  Qua food bestond het aanbod zegge en schrijve uit een kraam met een paar meloenen waar de Roosendaalse gemeenschap uit mediterrane landen nog niet op zou willen kloppen, laat staan dat men ze zou kopen. Een paar emmertjes sweet potatoes, wat demente tomatoes en een paar doosjes aardbeien die helaas enige dagen geleden al wel waren over-leden, maar men was er nog niet aan toegekomen om ze af te leggen. Maar, wat waar is, is waar, wie een pijp zoekt voor een dollar, een paar nepcrocks voor vijf of een familiepak bustehouders voor tien dollar, kan hier prima terecht. Jammer dat ik geen klarinet speel, anders was ik voor zeven dollar en vijftig cent het ventje geweest.

De markt is een verzamelplaats voor locals. Je herkent ze aan hun nepcrocs. Dit is zo’n stukje authentiek Florida, dat je het wel uit je hoofd laat om er de toerist uit te lopen hangen en overal foto’s van te maken. Naast veel messen en bijlen worden er ook rugkrabbers, tuitenragers en scheetkussens verkocht, want met de locals kan je lachen. Wij liepen alle bemande kraampjes langs, keken ons ogen uit naar de buitenmodelletjes zonnebrillen en broekriemen die we zagen maar begrepen het ineens toen we aan het bord “Welcome Snowbirds” de doelgroep herkenden. In de plaatselijke foodcourt, die ook al een terminale indruk maakte, werden we opgevrolijkt door de ook al weer lokale  Countryzanger, wiens snikkel in zijn stem ons tot tranen toe roerde.

Van Epcot krijg je nooit genoeg Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Wij besloten via de scenic route onder de 192 langs terug te rijden en kozen de afslag Epcot omdat Starship toch wel erg leuk was om nog een keer te gaan bekijken. We parkeerden pico de luxe dichtbij en kuierden naar de ingang waar we de dienstdoend security officer wreed uit zijn middagslaapje wekten. Om te treiteren liet hij ons alle ritsen van de tasjes, portemonnees en telefoonhouders openen. Het park was, zoals meestal op zondagmiddag, heerlijk rustig. We wandelden, niet gehinderd door strompelende moeders met hun pramen vol kroost of pseudo-invaliden met hun elektrische stoel in de schildpadstand naar het American Theatre waar wij, juist als laatsten in de rij aansloten. Dat betekent gegarandeerd een plekje in de schaduw. Sterker nog, we zaten op de eerste rij.

Achter ons viel het eerste slachtoffer. Naar het zich liet aanzien geen overdosis maar een ordinaire appelenflauwte van de warmte. Brancards en zieken-broeders, dat vinden de mensen leuk om naar te kijken. Ze staan op en dringen naar voren, om vooral niets te missen. Geen hartaanval, gonsde het door de rijen. Een mix van teleurstelling en opluchting. Iedereen om ons heen had wel een horror- of een heldenverhaal. Wij luisterden belangstellend terwijl de paramedics geroutineerd de uitgewoonde zak mensch op een brancard lieten ploffen en deze automagically, als waren zij Hans Klok, op miraculeuze wijze in het niets lieten verdwijnen. Kommer en kwel, dat doodt de tijd.

Even later kwam de voorzitter van de Jefferson Airplane fanclub, type David Crosby,  de voorste rijen langs. Of we, als de band straks opkwam, wel een beetje enthousiast wilden reageren. Dat het niet zo tam was…. In vroeger jaren hadden wij de man als beloning een flinke snuif, een kruimeltje gele Libanon of een jubelpil als beloning gevraagd, nu knikten wij braaf en beloofden plechtig dat we de wave zouden doen. De man was nog niet helemaal overtuigd, dus we oefende hij net zo lang met ons tot het spontaan ging……Nothing’s gonna stop us now, sir!

Het optreden was weer prima verzorgd, wij klapten en zongen mee of we weer op Woodstock waren en keken af en toe eens uit onze ooghoeken of The White Rabbit tevreden was. Gelukkig had hij ons niet gevraagd of we ook oortjes en maskertjes wilden dragen. We kwamen voor Starship, niet voor Arie Ribbens. We besloten het bij dit ene optreden te laten en kuierden onbekommerd richting uitgang. Via een sluiproute die ons via Celebration recht tegenover de Fultons Golden Corral op de 192 afleverde, schoven wij in de overvolle vreetschuur aan tafel. De lepels waren op de bon, de vorken allemaal door Uri Geller verminkt maar waitress Trish deed haar uiterste best om het ons naar de zin te maken.

Omdat niemand ons hier toch kan zien, zitten we met de broek op de vreethaak, te bekomen van de overdadige maaltijd. Ver weg op de 192 gillen de sirenes van politie- en brandweer auto’s. Het kikkerkoor doet zijn best om dit te overstemmen. Maar niets kan de vrede en de rust in ons verstoren. Relax man, peace. We hebben twee keer naar de fucking  Airplane gekeken dit weekend. Had je dat in the summer of love toen je zeventien jaar oud was, ooit kunnen bedenken? Toen je smoorverliefd was op Grace Slick en, omdat dat natuurlijk nooit wat kon worden, dan maar voor Jerney Kaagman viel. Of Mariska Veres……om uiteindelijk toch maar genoegen te nemen met Marijke Bosma, toch maar mooi de stoot van 1B.

Onnodig te zeggen dat de stemming in huize Teleton onverminderd uitstekend is. Het weerbericht rept van records (of bijna records) op de maandag, het wordt warm en er staan zeven zonnen, dus dat verslagje over Aquatica komt er nu echt aan!

We built this city on rock ‘n roll!