Fijne vleeswaren in een waterpark

Vandaag was het zover. Ons eerste bezoek aan Aquatica. Volgens de statistieken een rustige dag. Maar toeristen trekken zich niets van statistieken aan dus bengelden ze met de bekende benen buiten in dit waterpark. En de meeste benen waren nog niet eens bruin, want daar kwamen ze juist voor.

De gunstige plekjes bij de ingang van de Lazy River, de wildwaterbaan of de twee golfslagbaden waren natuurlijk al lang vergeven. Welgemoed liepen we naar het doodlopende gedeelte waar we nog een ruime keuze aan loungers, stoelen en parasols hadden. Wij hadden een prachtig zicht op de Lazy River en de de bijbehorende strandwacht die wij verschillende keren in actie zagen komen. Tot twee keer toe werd een moeder met baby uit de wiebelige tubes gehaald. Moeder, die kennelijk dacht een onbekommerd tochtje  te kunnen dobberen, dreef met de slapende baby op de enorme waterval af die met donderend geraas de weg verspert. Er is een nauwe doorgang maar die vraagt heel wat stuurmanskunst en gespartel van armen en benen  om er doorheen te laveren. Moeder in paniek, baby brullen. Hoe nu verder? De strandwacht gaat te water en neemt de baby vliegensvlug van moeder over. Baby wordt weer aan collega op de wal doorgegeven. So far, so good. Dan moet moeder nog uit de tube worden getakeld. Ik heb geen flauw idee hoe ze er ooit ingelepeld is, maar daar zal ik de volgende keer eens op letten. De strandwacht wipt de tube behendig onder moeders bilpartij vandaan, waarop meestal een heftige tewaterlating volgt die de hairdo onherstelbaar ruïneert; eigen schuld, dikke bult. Moeder en kind worden aan wal herenigd, vader drijft verder terwijl hij de wind van voren krijgt.

Ondanks dat we in een doodlopend gedeelte zaten, zag Teleton alle soorten fijne vleeswaren weer aan hem voorbij trekken. Mager, mager met een randje vet, vet en moddervet, dat zijn wel zo’n beetje de belangrijkste kenmerken. Afhankelijk van de tijd dat ze al in Florida zijn, onderscheiden we ook nog de criteria rare, medium rare, medium, well done en aangebrand. De laatsten, meestal Britten, laten vaak een spoor van vellen achter, die door de altoos aanwezige meisjes van de schoonmaakploeg onmiddellijk werden opgeveegd. De vrouwelijke vleeswaren kwamen zoals altijd weer in verrassende verpakkingen variërend van effen, gebloemde, gevlamde, gevlekte, gestreepte, bevlekte, verkleurde en versleten stofjes. We zagen zielige bikinibroekjes die volledig de weg kwijt waren geraakt tussen een paar enorme billen.  Of juist oversized zwembroeken bij de mannen waarin je met gemak de boerenmetworst, frankfurters, gelders gerookte, droge-, salami-, cocktail- en bockworst herkende. Bij kierende badpakken en zwembroeken wenden wij discreet de blik af. Zelf was Teleton weer gehuld in zijn Commerson’s Dolphinslookalike outfit waarmee hij menig badgast op het verkeerde been zette toen hij eenmaal zelf te water was gegaan. Juist omdat hij niet meer zo snel en beweeglijk is, valt het de badgasten gemakkelijk om een foto van hem te nemen.

De tewaterlating van Teleton was overigens al ver in de namiddag. Vanwege de enorme drukte verstopte de Lazy River menigmaal waardoor de banden zich ophoopten om in een koliek van vlees, water en rubber plotseling weer door te schieten. Zoals bekend hou ik van mijn gemak en in zo’n drukte zak je niet lekker relaxed de Lazy River af. Nadeel van het wachten is dat het water in deze attractie na de middag is veranderd in een soort marinade, bestaande uit vijftig procent water, tien procent Piz Buin, twintig procent Coppertone en twintig procent Nivea. Ook de temperatuur van het water is tegen die tijd al lekker opgelopen, afgaand op de rode hoofen van sommige kleuters en een enkele bejaarde, gok ik op zo’n twee procent urine. Maar toen de rust na vieren wederkeerde, draaide en tevreden Teleton, ondanks al zijn gemopper, nog menig rondje in de wildwaterbaan en de Lazy River.

Vanwege de enorme drukte was een broodje ongezond er dees namiddag bij ingeschoten. We hadden nog wel even een pret pretzel gekocht, maar om nu te zeggen dat je dan naar je genoegen eet, mwah. Dus trokken wij Zwei Kleine Italiener zingend naar Fulton’s Cici’s Pizza waar wij net voor een groep van 80 joelende Springbreakers  het buffet zouden plunderen, binnenvielen. Voor nog geen twaalf dollar, met dank aan de waardebon van onze vrienden van www.usafunvacations.nl  aten wij getweeën met smaak van de verschillende lekkernijen en keerden we moe maar voldaan huiswaarts om de lezers van dit blog over onze wildwaterverhalen kond te doen. Hoewel de plaatselijke Timofeef ons vandaag nog verwende met een strakblauwe lucht met een enkel wit wolkje en 33 graden Celsius met een licht briesje, krijgen we morgen met andere koek van doen. Aan de opgewonden kikkers in de vijver te horen, is er weer nattigheid op komst. Hoe wij ons daar doorheen slaan, lees je in ons volgende blog. Blijf tot die tijd zo braaf mogelijk en hou vooral de zonzij!