Car care funvacations

Laat in de middag. Op weg naar Down Town Disney voor een wandelingetje en de bikkesement. Wij tuften met een sukkelgangetje met de flow langs de bekende route. Op de kruising bij he Nickelodion hotel stond een auto met pech. Een Kia; dan vraag je d’r ook om, grapte Teleton, het Koreaanse wonder daarmee zwaar te kort doend. Omdat je je niet het leed van de hele wereld kunt aantrekken, waren wij niet van zins hier de helpende hand te bieden. Bovendien heb je als pechvogel aan die hand van Teleton niet zo veel, bij gebrek aan enige handigheid of technisch inzicht.

In het voorbijgaan werd onze aandacht getrokken naar een reclame op de zijkant van de pechauto. Stond daar nu usafunvacations op? Wij maakten bij de volgende afslag een u-turn en direct daarna nog een en stopten in de berm achter de gekwetste Kia. Teleton stapte uit en vroeg aan de man die in de kofferbak kennelijk op zoek was naar  iets: “ Doet ‘ie het niet….?” Verbouwereerd draaide de man zich om en keek als een aap in een roestig horloge. Ik stelde me netjes voor en toen bleek dat ik met de grote baas van ons eigen vertrouwde reisbureau van doen had. Zijn vrouw Karin klom, gewapend met de vuistdikke handleiding, ook uit de Kia. Ze hadden een lekke band en vroegen terloops of ik soms handig was…..

Nou, eigenlijk heeft Teleton meer verstand van verzekeringen en vakantievieren, maar een soortgenoot laat je natuurlijk niet langs de kant van de weg staan. Het reservewiel was snel gevonden; dat zie je als je een diepe buiging voor de Koreaanse auto-industrie maakt, nog wel onder het vehikel hangen. Maar hoe krijg je het thuiskomertje uit zijn kooitje? Toen Teleton nog maar op pagina vijf van de vuist-dikke handleiding was, vond Cor de funvacationsboer, die zelf verder ook niet gehinderd werd door enige kennis van de Kia, plotseling een vreemd dopje dat knap Koreaans was weggewerkt was in de zwarte kunststof bumper.  We wipten het dopje los en keken in een donker Koreaans gaatje. We stopten de dopsleutel op goed geluk in dat gat en we voelden dat we grip hadden. Terwijl Teleton aan de sleutel draaide, keek Cor onder de Kia ademloos toe hoe het thuiskomertje automagically aan een ijzerdraadje naar beneden zakte. Na wat gewriemel kwam de thuiskomer los van de auto. Nu moesten we de wielen nog verwisselen.

De lekke band zat aan de gevaarlijke kant, het verkeer dat inmiddels weer lekker op gang was gekomen, raasde aan ons voorbij. Het was een typisch voorbeeld van de lamme helpt de blinde, maar we hebben de klus met verkrachte eenden geklaard. Wij besloten voor de zekerheid achter Cor, Karin en de Kia aan te rijden naar het Car  Care Center bij Disney. Het geluk was met Cor, Karin en de Kia, want daar aangekomen begon men direct aan het repareren van de band. Wij waren inmiddels in de wachtkamer in een gezellig gesprek geraakt. Voor hen bleek de vakantie er morgen op te zitten. En net toen we er eens goed voor gingen zitten om de geneugten van een Floridafunvakantie eens breed uit te meten, meldde het garagehoofd zich al met de boodschap dat de Kia weer kant en klaar voor gebruik gereed stond. 

Staande de vergadering besloten wij, omdat we beiden wel aan een hapje toe waren en het inmiddels al na zevenen was geworden, de zitting in Joe’s Crab Shack aan de 192 voort te zetten. Zo maar aanschuiven is er bij Joe niet bij, maar wij kwebbelden gezellig door op een bankje bij de lokale glijbaan en de wipkip, tot onze party of four zou worden afgeroepen. Onderwijl bestudeerden de dames de crap op het menu van Joe.

Het werd een gezellige avond en wij lieten ons Joe’s Crap , Joe’s shrimps, Joe’s clams en mussels en Joe’s steak prima smaken. Op enig moment deed het personeel van Joe een dansje rond de tafels en werd je, als gast geacht gezellig mee te klappen. Omdat de stemming er bij ons aan tafel lekker in zat, klapten wij onder het motto “Bij Hoevelaken links af….” gezellig mee. Kleine moeite, veel plezier. Vlak voor ons vertrek werd er nog een polonaise gelopen omdat een zeker Jim vandaag zijn verjaardag vierde. Wij bedankten, mede omdat Teleton de broekriem onder de tafel stiekum al op de kritieke stand had gezet, feestelijk voor het aanbod aan deze festiviteit deel te nemen.

De stemming in huize Teleton is, zoals je je inmiddels wel kunt voorstellen, opperbest. Wij beleefden een onverwacht ouderwetsch avontuur, deden min of meer een goede daad en hebben bovendien gezellige en aardige mensen ontmoet waarmee we ook nog eens lekker hebben getafeld. En dat allemaal met nog bijna twee weken vakantie voor de boeg. Het weerbericht staat er gezond bij, de dollarkoers is aantrekkelijk en toen we vanavond de dikke Dodge voor Cane Island parkeerden, hadden we, om met Skik te spreken alle vier de banden nog vol met wind en daar wordt Teleton altijd erg vrolijk van. Dus, wie dot mij wat vandage, 'k zol haost zeggen ja het mag wel zo!

Wie dot mij wat vandage, 'k zol haost zeggen ja het mag wel zo!

!