Op huizenjacht

Omdat de dag met donder en bliksem begon, keutelden wij de ochtend zo’n beetje rundum hause. Niks moet, alles mag en d’r kan een heleboel. Van onder de douche rond een uur of half elf, riep Teleton dat hij wel eens zin had om een rondje langs verschillende locaties te maken om te zien of er een alternatief voor Cane Island te vinden zou zijn.

Hebben we het hier dan niet naar ons zin? Ja zeker wel! Maar verandering van spijs doet eten. Wat we dan zouden willen? Een fijne rustige slaapplek, niet te ver van de parken en vooral voor weinig….Cane Island dus, maar dan zonder Cane Island. Villa’s vallen af, hoe lekker een poolvilla ook is, we willen binnen budget blijven. Dus moeten we als we een villa huren, de vakanties inkorten. Ik ben toch niet gek….

Condo’s dus. Niet centraal gelegen, maar wel mooi  zijn de condo’s aan Terrace Ridge. Hier moet je vast met een code het terrein op, dachten wij. We tuften de Old Wilson Road af en wachtten geduldig tot er iemand de poort zou openen, zodat we er achteraan konden sneaken.  Even wachten……..,nog even wachten…………! Een onderhoudsbusje kwam aanrijden, passeerde het paneel waar je de code zou moeten intoetsen en reed, net als op Cane Island, voorzichtig op tot aan de poort. Die zich tergend langzaam automatisch opende. Hadden we daar potverdepotverdepotver voor Diederik met de korte achternaam staan te wachten. We parkeerden de auto en keken onbeschaamd bij de appartementen naar binnen. We herkenden de inrichting van Cane Island. Een prachtige pool, keurige portieken kortom helemaal goed, het complex moest alleen aan de 192 liggen. Nog verder van huis ging het, de 27 op. Bella Piazza heeft spiksplinternieuwe condo’s. Het oogt er prachtig, de wereld van het lux. Prachtige parkjes en pools. Maar toch wel een behoorlijk eind uit de slinger.

En toen vonden we, schuin tegenover Cane Island het Lucaya Village Resort.Tientallen keren zijn we er eigenlijk al voorbij gereden. Als dat niet onopvallend gelegen is, dan weet ik het niet. De community is door middel van een poort afgesloten. We parkeerden de auto en dreutelden wat te heen en te weer. De attente mevrouw in het clubhuis merkte ons op en kwam vragen of ze ons misschien kon helpen. Wij legden de zaak voor en ze liet ons binnen. Of we misschien even een townhouse wilden zien. Nou, als ik u niet ontrief…… En zo kwam het dat wij vandaag een mogelijk nieuwe locatie aan ons wensenlijstje hebben toegevoegd. Een knusse woonkamer, een grote slaapkamer met ensuite badkamer en kingsize bed op de parterre. Boven nog twee slaapkamers met badkamers voor het geval er familie of vrienden komen logeren. Een knusse, parkachtige omgeving, met smalle paadjes door een weelderige tuin, een gezellig ingericht clubhouse, een gymzaal en een verwarmd zwembad. Het resort maakte een hele fijne indruk, we voelden ons al bijna thuis. Langs haar neus weg vertelde de vriendelijke mevrouw ook nog even dat er op het hele terrein gratis Wifi was. Mocht je laptop het begeven dan staan er vier pc’s voor je klaar. En dat alles min of meer in dezelfde prijsklasse als Cane Island. Van de zenuwen waren we onze trouwe Canon vergeten mee te nemen, maar onze vrienden van www.usafuncations.nl vinden het vast niet erg dat we een foto van hun site pikten. Het lijkt er op dat de voorpret voor een volgende vakantie al weer begonnen is…..

Om de vondst te vieren, voerde de route ons naar The Outback aan de 192 in Kissimmee. Rond half zes vielen wij binnen, net op tijd voor de goedkope special. Maar dan kon je alleen maar een kleine steak krijgen. What the hell, nu we er toch zijn ga ik wel voor de 12 oz! Van de woodgrill alstublieft en medium well done, just an ieniemienie bit pinky on the inside. Lidy nam tillapia met crab. “En voor starters”, probeerde de ober?  Kent u onze wereldberoemde blooming onion? Nou en of! We hebben hem ooit geprobeerd en toen direct besloten dat dit het voor ons niet was. Nee, een kleine friet met kaassaus en bacon, dat leek ons wel wat. De vriendelijke ober slijmde dat we beter een grote konden nemen om te delen, dat kwam voordeliger. Binnen de kortste keren stond er een bord friet waar een middelgroot gezin gerust drie dagen genoeg aan zou hebben. Wij sloegen ons manmoedig door dit voorafje heen en wachtten gespannen op de steak. Hij was precies zoals Teleton hem graag heeft: big, fat and juicy. Of we nog iets na bliefden….wij stelden de ober hevig teleur maar hielden voet bij stuk.

Op weg naar huis speelde de radio leuke muziekjes uit de zestiger jaren. De zon brak tijdens het ondergaan door. Een rode gloed hing over het land. Zullen we nog even naar Celebration gaan? Goed plan! En in de schemering stond een leeg tafeltje voor de ijssalon verleidelijk naar ons te lachen. Vooruit, een wafel met een bolletje ijs. Helaas, bolletjes kennen we niet in Florida, dus deden we het maar met een bol. Rumrozijnen ijs, dat ook echt naar rum smaakt en grote, dikke rozijnen bevat. Waar vind je dit nog?  De locals waren druk bezig met de voorbereidingen voor een braderie. Anderen keutelden met een hond aan ons voorbij.

Een vreemde vrouw stopte voor een praatje. Ze was al oud en het hondje ook. “Is het een chiwawa?” vroeg ik belangstellend naar de bekende weg, terwijl ik meewarig naar het rillende monstertje keek. Verrast keek de vrouw mij aan. Ze ging er van uit dat ze met een echte dierenliefhebber te maken had. Ik was de klos. De vlooienbunker bleek kouwelijk van aard te zijn. Vandaar zijn winterjasje, want het trekt toch nog op, des avonds. Maar dat was nog niet alles. Chi had wat psychische problemen en daar werd hij voor behandeld. Wij knikten begrijpend en kregen het idee dat het kleine mormel niet de enige was die voor behandeling in aanmerking kwam. Wij vroegen hoe het toch kwam dat we hier in Celebration zoveel mensen met kleine hondjes zagen lopen. Het fijne weten we er niet van, maar het schijnt dat er hier hondenbelasting betaald wordt naar de productie van hondenstront. Een grote hond legt al snel een bolus van een pond per wandeling neer terwijl de keuteltjes van zo’n chiwawa nauwelijks gewicht in de schaal leggen. Wij knikten weer begrijpend. Dat tikt aan; it’s all about the money….Ondertussen vroegen we ons af wie dat allemaal bij zou houden. Een ambtenaar? Shit, wat een baan zeg. Wij zagen, terwijl wij smakelijk aan ons rumrozijnenijsje likten, de hondenliefhebbers al in de weer met hun plastic zakjes. Goed gedaan Boris, one scoop vanmiddag! De zorgvuldig opgelepelde scoop stront ging in het zakje om waarschijnlijk thuis zorgvuldig gewogen te worden. Labeltje aan het zakje en tenminste vijf jaar bewaren in de diepvries voor het geval de belastingdienst de productie komt controleren.

Nee, zo’n gesprekje met een van de locals verhoogt de stemming in huize Teleton enorm. Daar kunnen wij weer even op teren. We reden tevreden huiswaarts, schreven ons blog en keken nog wat televisie. Wat de dag van morgen ook brengt, volgens het weerbericht hoeven we niet lang op de zon te wachten, zodat de zonzij houden weer een fluitje van een cent wordt. Maar daarover lees je vast weer in ons volgende blog.