De wave en flowerpower

Wie op deze maandagmorgen een beschrijving van Aquatica had verwacht, moet ik teleurstellen. In het weekend gaan heren van middelbare leeftijd nooit naar Aquatica met hun dames. Vanwege al het moois wat er dan rondloopt, komt er alleen maar narigheid van. Minderwaardigheidscomplexen steken de kop op bij de dames, heren lopen met ogen zo groot als theeschoteltjes, nee wat zeg ik, ontbijtbordjes door het park. Op maandag daarentegen, is er weinig jeugd en vallen we met een tikje overgewicht en een enkel cellulitisputje in de dijen, in het geheel niet uit de toon.

Op de dag des Heeren startten wij de dag rustig, ontbeten een beetje, frunnikten wat aan onze computer (he) of aan ons haar (she) en lunchten gezond als altijd. Daarna ging het naar de zondagse vlooienmarkt in Kissimmee/St Cloud. De site van de markt beloofde ons veel goeds, dus reden wij welgemutst oostwaarts de 192 af, tot wij de markt aan ons linkerhand, net na de Turnpike zagen. Of er was buitengewoon goed verkocht dit weekend, of deze markt heeft zijn beste tijd gehad. Vele kramen waren leeg.  Qua food bestond het aanbod zegge en schrijve uit een kraam met een paar meloenen waar de Roosendaalse gemeenschap uit mediterrane landen nog niet op zou willen kloppen, laat staan dat men ze zou kopen. Een paar emmertjes sweet potatoes, wat demente tomatoes en een paar doosjes aardbeien die helaas enige dagen geleden al wel waren over-leden, maar men was er nog niet aan toegekomen om ze af te leggen. Maar, wat waar is, is waar, wie een pijp zoekt voor een dollar, een paar nepcrocks voor vijf of een familiepak bustehouders voor tien dollar, kan hier prima terecht. Jammer dat ik geen klarinet speel, anders was ik voor zeven dollar en vijftig cent het ventje geweest.

De markt is een verzamelplaats voor locals. Je herkent ze aan hun nepcrocs. Dit is zo’n stukje authentiek Florida, dat je het wel uit je hoofd laat om er de toerist uit te lopen hangen en overal foto’s van te maken. Naast veel messen en bijlen worden er ook rugkrabbers, tuitenragers en scheetkussens verkocht, want met de locals kan je lachen. Wij liepen alle bemande kraampjes langs, keken ons ogen uit naar de buitenmodelletjes zonnebrillen en broekriemen die we zagen maar begrepen het ineens toen we aan het bord “Welcome Snowbirds” de doelgroep herkenden. In de plaatselijke foodcourt, die ook al een terminale indruk maakte, werden we opgevrolijkt door de ook al weer lokale  Countryzanger, wiens snikkel in zijn stem ons tot tranen toe roerde.

Van Epcot krijg je nooit genoeg Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Wij besloten via de scenic route onder de 192 langs terug te rijden en kozen de afslag Epcot omdat Starship toch wel erg leuk was om nog een keer te gaan bekijken. We parkeerden pico de luxe dichtbij en kuierden naar de ingang waar we de dienstdoend security officer wreed uit zijn middagslaapje wekten. Om te treiteren liet hij ons alle ritsen van de tasjes, portemonnees en telefoonhouders openen. Het park was, zoals meestal op zondagmiddag, heerlijk rustig. We wandelden, niet gehinderd door strompelende moeders met hun pramen vol kroost of pseudo-invaliden met hun elektrische stoel in de schildpadstand naar het American Theatre waar wij, juist als laatsten in de rij aansloten. Dat betekent gegarandeerd een plekje in de schaduw. Sterker nog, we zaten op de eerste rij.

Achter ons viel het eerste slachtoffer. Naar het zich liet aanzien geen overdosis maar een ordinaire appelenflauwte van de warmte. Brancards en zieken-broeders, dat vinden de mensen leuk om naar te kijken. Ze staan op en dringen naar voren, om vooral niets te missen. Geen hartaanval, gonsde het door de rijen. Een mix van teleurstelling en opluchting. Iedereen om ons heen had wel een horror- of een heldenverhaal. Wij luisterden belangstellend terwijl de paramedics geroutineerd de uitgewoonde zak mensch op een brancard lieten ploffen en deze automagically, als waren zij Hans Klok, op miraculeuze wijze in het niets lieten verdwijnen. Kommer en kwel, dat doodt de tijd.

Even later kwam de voorzitter van de Jefferson Airplane fanclub, type David Crosby,  de voorste rijen langs. Of we, als de band straks opkwam, wel een beetje enthousiast wilden reageren. Dat het niet zo tam was…. In vroeger jaren hadden wij de man als beloning een flinke snuif, een kruimeltje gele Libanon of een jubelpil als beloning gevraagd, nu knikten wij braaf en beloofden plechtig dat we de wave zouden doen. De man was nog niet helemaal overtuigd, dus we oefende hij net zo lang met ons tot het spontaan ging……Nothing’s gonna stop us now, sir!

Het optreden was weer prima verzorgd, wij klapten en zongen mee of we weer op Woodstock waren en keken af en toe eens uit onze ooghoeken of The White Rabbit tevreden was. Gelukkig had hij ons niet gevraagd of we ook oortjes en maskertjes wilden dragen. We kwamen voor Starship, niet voor Arie Ribbens. We besloten het bij dit ene optreden te laten en kuierden onbekommerd richting uitgang. Via een sluiproute die ons via Celebration recht tegenover de Fultons Golden Corral op de 192 afleverde, schoven wij in de overvolle vreetschuur aan tafel. De lepels waren op de bon, de vorken allemaal door Uri Geller verminkt maar waitress Trish deed haar uiterste best om het ons naar de zin te maken.

Omdat niemand ons hier toch kan zien, zitten we met de broek op de vreethaak, te bekomen van de overdadige maaltijd. Ver weg op de 192 gillen de sirenes van politie- en brandweer auto’s. Het kikkerkoor doet zijn best om dit te overstemmen. Maar niets kan de vrede en de rust in ons verstoren. Relax man, peace. We hebben twee keer naar de fucking  Airplane gekeken dit weekend. Had je dat in the summer of love toen je zeventien jaar oud was, ooit kunnen bedenken? Toen je smoorverliefd was op Grace Slick en, omdat dat natuurlijk nooit wat kon worden, dan maar voor Jerney Kaagman viel. Of Mariska Veres……om uiteindelijk toch maar genoegen te nemen met Marijke Bosma, toch maar mooi de stoot van 1B.

Onnodig te zeggen dat de stemming in huize Teleton onverminderd uitstekend is. Het weerbericht rept van records (of bijna records) op de maandag, het wordt warm en er staan zeven zonnen, dus dat verslagje over Aquatica komt er nu echt aan!

We built this city on rock ‘n roll!