maandag 12 september 2011

You’ll never know what tumorrow brings!

De datum van 1 november nadert met rasse schreden. Normaal wordt er in huize Teleton met passie naar de vertrekdatum toegeleefd en kijkt hij verlangend uit naar de overnachting in het Ibis, de beroemde backlottour door de krochten van Zaventem en ‘zijn’ stoel op rij 21, alvorens hij aan de oversteek begint.

Zo begint het volgende bericht op het nieuwe blog van Teleton. Maar er zit een haar in de soep en de voorbereidingen verlopen niet helemaal zoals gewenst. Of eigenlijk, helemaal niet…..

Hoe het verder gaat, lees je hier .

dinsdag 19 juli 2011

Fall in Florida

Voor wie onze vakantieverhalen wil volgen is er nu een spiksplinternieuw blog. Zoals bekend, maken wij in de regel niet zo gek veel mee tijdens onze reizen, maar in de loop der jaren heb ik een zekere handigheid ontwikkeld om van iedere drol een taartje te bakken, van elke scheet een donderslag te maken of, als het nodig is van iedere mug een olifant te knutselen. Dat levert gelukkig iedere keer weer een recordaantal volgers op wat het bijhouden van een blog natuurlijk nog aantrekkelijker maakt.

Wij hebben nog drie maanden en twee weken de tijd om van de voorpret te genieten. In deze herfstachtige zomer klampen wij ons aan de zonnige vooruitzichten van een zomerse herfst in Florida vast.

Vaste bezoekers, nieuwe lezers en toevallige passanten; jullie zijn allemaal weer van harte welkom om mee te lezen op ons nieuwe blog Fall in Florida.

vrijdag 22 april 2011

Een gewichtige zaak

Bij United werden we opgewacht door een medewerker die de koffers weegt, voor je door kunt lopen om je in te checken. Een gewichtig persoon. Een tikkeltje overige-wichtig. Iemand die uit eigen ervaring weet waar ‘ie het over heeft, zowel als het om een paar onsjes als over een behoorlijk aantal kilogrammen gaat. Type Billie Turf, zullen we maar zeggen.

Voor ons was een Europese familie aan de beurt om de valiezen te laten wegen. Moeder had de regie. Had ze die maar eerder genomen. Koffer 1 op de schaal. Stoïcijns meldde Billie dat de koffer twaalf kilo te zwaar was; “Daar moet u even iets aan doen, mevrouw want overgewicht kost 200 dollar per koffer". Moeder slikte, maar was gezien het overige aantal koffers nog niet kansloos. Koffer 2. Zestien kilo te zwaar. Moeder luisterde al niet meer naar de dienstmededeling over de kosten, maar stond letterlijk met de handen in het haar. Met nog een koffer en een duffeltas te gaan, had ze geen schijn van kans meer om dit zaakje te repareren. Koffer 3, vijf kilo te zwaar. Game over! Voor 33 kilo overgewicht heb je minstens twee extra koffers nodig en waar haal je die nu zo een, twee , drie vandaan op het vliegveld. De familie werd naar een hoekje gedirigeerd waar men met de moed der wanhoop aan de herstructurering van de koffers begon.

Zelfverzekerd stapte Teleton met zijn twee koffers naar de weegschaal. Ze waren immers dank zij de veerunster van de Walmart thuis al aan de gewichtsinspectie onderworpen. Zelf waren we heel tevreden over de 22 kilo van het ene, een halve kilo meer voor het andere exemplaar. Een halve kilo te zwaar was het verdict; “Daar moet u even iets aan doen, meneer want overgewicht kost 200 dollar per koffer". Billies woord was wet en zijn weegschaal geijkt. Voor dat geld wilden wij dat varkentje wel even wassen, maar we zochten vergeefs naar het zakmesje wat in het zakmessenvakje in de koffer zou moeten zitten en waarmee we het tie ripje wilden doorsnijden. Gelukkig hadden we nog wel een scherpe zakdoek waarmee we de koffer open gekregen. Fluks een badhanddoek uit de koffer gehaald en in de handbagage gepropt. Billie was helemaal happy en liet ons, zonder de koffer te wegen, door. We hoorden de radeloze moeder onderhandelen over de tarieven van het overgewicht. Billie bleef vriendelijk, beleefd en geduldig maar gaf geen krimp.

Op wat kleinigheidjes na, zoals een congestie boven Washington wegens bar weer wat ons op een paar extra rondjes kwam te staan waardoor we nog net op tijd voor de aansluiting naar Brussel bij de Gate aan het andere end van het vliegveld aankwamen, verliep de terugreis verder probleemloos. Op Zaventem stond de bus naar het Ibis al op ons te wachten. Er waren geen files zodat we even na half tien thuis waren, waar de thermometer in de tuin inmiddels al 23 graden aanwees. Hij hangt pal in de zon, dan zit je altijd goed!

IMG_2847En zo werd het ons gemakkelijk gemaakt om ook hier de zonzijde te houden. Hoewel ik best nog wel een poosje in Florida had willen blijven, is het ook fijn om je eigen bed, bad en wc-bril weer te zien. IJs en weder dienende trekken wij dit jaar nog wel een keertje naar Florida maar dan moeten de ticketprijzen ons wel gunstig gezind zijn. Flexibel als we zijn, kijken we de ontwikkelingen eens een poosje aan.

Voorlopig teren we op de herinnering aan een heerlijke voorjaarsvakantie en dat pakt niemand ons af. Voor ieder die ons in de afgelopen periode heeft gevolgd: Hele fijne Paasdagen en een mooi voorjaar gewenst en dank voor de belangstelling voor onze belevenissen!

Blijf braaf beste bloglezers  en….wat nog veel gewichtiger is; blijf vooral gezond. Graag tot een volgende keer!

woensdag 20 april 2011

Alamo, douze points

Natuurlijk heb ik tijdens de reis soms een beetje gemopperd vanwege de paarse krokodillen die Alamo tijdens deze vakantie in de aanbieding had. Ik zag het lijk al drijven en had eigenlijk helemaal geen zin om er vandaag weer tijd aan te besteden. We moesten immers ons vliegtuig halen……Toch liep het anders.

Omdat we de condo om 10:00 uur in de originele staat en vrij van gebruikssporen moesten opleveren, lieten wij ons door de wekker uit onze slaap halen. Om 7 uur wel te verstaan, een tijd die eigenlijk alleen voor de melkboer bestemd is. Wij deden een aardbijtje, slobberden de laatste yoghurt naar binnen, kregen toch nog een telefoontje van de hypotheekjongens en stonden om kwart voor tien bepakt en bezakt de sleutels van de condo in de locker box te wurmen. In onze lange broek, ook dat nog.

Over de tolweg 417 ging het. We spaarden de twee extra dollars uit door contant te betalen waarmee we en passant nog even twee briefjes van twintig dollar in kleine coupures wisselden voor de fooienpot tijdens een volgende vakantie (?????) Lidy en de koffers werden in het zonnetje bij de ontladingszone gedropt en Teleton gaf een rondje van de zaak voor hij de Machtig Mooie Mega Mercury Marquis de parkeergarage van de Rental Car Returns instuurde. Of alles naar wens was, werd, zoals gebruikelijk gevraagd. Dat hangt van de rekening af, riposteerde Teleton die ineens niet van plan was om zich andermaal met een kluitje in het riet te laten sturen. Wat er aan de hand was en ik legde het maar al te graag uit. Ze snapte in een keer wat er mis was gegaan maar kon er natuurlijk niks aan doen. Met de rekening die voor de huur van de laatste week bijna twee keer zo hoog uitviel als was gepland, meldde Teleton zich bij het volgende loket. Charmantste glimlach. Niet helemaal happy met de rekening. Gewapend met drie calculators ging de vriendelijke mede-werkster aan de slag. Teleton, die van huis uit met twee standaard kwebbelkousen is uitgerust, hield de malle mond. Hij kan het wel, als het nodig is.

Oei oei, wat had ze het er moeilijk mee. Inmiddels zag ze wel in dat ze, om Teleton tevreden te stellen, toch op z’n minst met een rekening moest komen die gelijk aan de offerte was. Ze zuchtte en steunde, keek nog eens in de computer, bladerde de paperassen nog eens door en beet op haar pen. En Teleton wachtte geduldig. Een broedende kip mag je nooit storen.

Het voorstel kwam, met haar liefste glimlach deze keer! Ze kwam helaas niet precies aan het geoffreerde bedrag maar kwam twee dollar lager uit. Ik zou die natuurlijk nog moeten betalen, maar die twee dollars werden mij door Alamo kwijtgescholden. Een slimme zet, want wat kan je daar als redelijke klant nu nog tegen inbrengen? Ik controleerde de rekening, zag tot mijn plezier dat deze klopte, liet er nog even ruwweg de huidige koers van de euro op los en was eigenlijk heel tevreden. Ondertussen zocht ik koortsachtig naar een aanknopingspunt voor die vurig gewenste upgrade…..

Ze maakte het Teleton gemakkelijk. Of ze misschien verder nog iets kon betekenen…..Nou, en of! Met dezelfde charmante glimlach als waarmee hij de conversatie was begonnen, informeerde Teleton beleefd hoe Alamo hem, na al die consternatie, aan zich wilde binden. Die vraag was gemakkelijk te pareren, zij was een profi. Mijn klacht was toch serieus genomen, alles was nagerekend en gecorrigeerd en de huur was nog twee dollar voordeliger dan gedacht ook. Teleton, ook niet voor een gat te vangen, wees nog eens fijntjes op de tijd die hij aan dit akkefietje had besteed. Wat ik dan precies in gedachten had, was haar volgende vraag. “Wat Alamo in zo’n geval meestal doet”, was mijn antwoord en zo draaiden we lekker om de hete brei heen.

“Ik ben een vaste klant,” probeerde Teleton de onderhandelingen weer vlot te trekken. Dat kon ze in het scherm ook zien. Wanneer ik weer kwam…..? Van het najaar! Welke auto ik dan in gedachten had…? Een midsize SUV!

Zonder mij aan te kijken, vroeg ze het huurcontract terug. Teleton gehoorzaamde ogenblikkelijk. Ze schreef er iets op. “ Now, here’s what we’re gonna do, sir…..”. Ze bood me een gratis upgrade aan, bij de volgende huur. Tahoe, flitste door Teletons hoofd. Of ik nu echt helemaal happy was. Ja, Teleton was over the moon. Of ik dat even, luid en duidelijk hoorbaar voor alle drie haar collega’s wilde herhalen? Tuurlijk, voor een Tahoe is Teleton tot veel bereid. Het kwam mij op een welgemeend “have a good one” van de drie Alamo medewerkers te staan. Bij mij kunnen ze voorlopig niet stuk, de vrienden van Alamo. Al hebben ze hun streken en moet je ook bij hen op je tellen passen.

Drie kwartier later dan normaal meldde Teleton zich bij Lidy en de koffers. Aan zijn gezicht kon Lidy wel zien dat hij vond dat ‘ie goeie zaken had gedaan. Toen hij het resultaat meedeelde was moeder de vrouw niet direct overtuigd. “Nog groter? Waar heb dat nou voor nodig? En die slurpen helemaal benzine……” Waarmee het verschil in beleving tussen man en vrouw als het om huurauto’s gaat maar weer eens duidelijk is aangetoond. Wij stonden op om ons bij United voor de volgende horde op de thuisreis te melden. Maar daarover in een volgend blog meer……

zondag 17 april 2011

Laatste lentekriebels uit Florida

 

’t Is een herinnering zo als zovele,
Maar deze ene laat mij niet los……….

IMG_5086Vijf weken zijn voorbij gevlogen. Meer dan 100 mensen, vaak volslagen onbekend, namen de moeite om het blog regelmatig te volgen. Zeker 15000 keer werd het blog bezocht en aan de reacties te zien vonden veel lezers het de moeite waard. Dank voor alle aandacht en de vriendelijke reacties. Zelf heb ik ook weer veel plezier aan het schrijven van het blog gehad. Het helpt me enorm om alle indrukken, observaties, pleziertjes en ergernisjes te verwerken.

Voorjaar in Florida is een fantastische tijd. Wij boften enorm met het weer want volgens de weerman op de televisie werden regelmatig zomerse waarden bereikt. Ietsje minder had gemogen, want de drukkende warmte kost best wel wat energie. Gelukkig hadden we fijne auto’s om in af te koelen en ook thuis, op Cane Island deed de airco zijn werk. Ook de natuur laat zich in deze periode van haar IMG_5096beste kant zien. Florida ligt er groen en fleurig bij. Wij wonen zelf in een gemeente waar, onder leiding van de Burgemeester zelf, struikrovers de laatste vierkante meters plantsoen in onze wijk vernietigen. In de vrijgekomen strookjes storten ze meestal beton, als je geluk hebt zaaien ze gras in.  Heesters, bomen en struiken worden anno 2011 uitgeroeid in onze woonwijk. Hierna nemen vogels, muisjes en insecten de wijk. Slechts de mensen blijven over…….

IMG_5098Hoe anders gaat het er hier in Florida aan toe. Zelfs in de wat armoediger wijken vind je goed onderhouden groenstroken. Niemand flikkert zijn zooi zo maar op straat. Bougainvillea's  en andere struiken of planten bloeien uitbundig en als kinderen er in hun enthousiasme eens een bloemetje uit willen plukken, leggen de ouders hen even uit dat dit de bedoeling niet is. En de kinderen luisteren……Bij ‘ons’ in de buurt wordt het enige bedje narcissen, zodra er maar een knopje openspringt, ogenblikkelijk door het jonge volkje gestript. Zeg er maar niets van! Ouders kijken je zes weken niet meer aan onder het motto: “Ze moeten toch kunnen spelen….”.

IMG_5171En het is mede daarom dat Teleton altijd weemoedig wordt als de tijd van vertrek nadert. Heus niet alleen vanwege de barre vliegreis waar ik ook al helemaal geen trek in heb. Vandaag trokken wij voor de laatste keer naar Epcot. De Canon draaide overuren. Er was ook weer een optreden. Van Juice Newton. Of het kwam dat we haar repertoire niet zo goed kenden, of dat Juice en haar IMG_5165mannen vandaag hun dag niet hadden of misschien dat je vandaag bij Teleton wegens het naderend afscheid van Florida helemaal geen goed kunt doen, ik weet het niet. Maar ook bij al die andere toeschouwers kwam de stemming er maar niet lekker in, het was, wat je noemt een tamme vertoning.  Zelfs bij de meest bekende nummers van Juice: Angel of the morning en Queen of hearts. Kijk gerust even naar de foto’s. Het plezier spat er nu niet direct vanaf, ze kijken toch een beetje alsof ze net een telefoontje van de afkickkliniek hebben gekregen wanneer ze zich mogen melden. Gelukkig bewaren we hele leuke herinneringen aan Chubby Checker en Starship en dat maakt weer een hoop goed.

IMG_5185Wij hebben de condo inmiddels al een beetje aan kant. Freddy Mercury hielp mij bij het stofzuigen en in de tweede badkamer mag niet meer worden ge………………****. Morgen maken we de koffers in orde en dinsdag om 10:00 uur trekken we de deur van dit heerlijke appartement weer achter ons dicht. Over onze belevenissen in die tussentijd lezen jullie waarschijnlijk pas weer als wij voet op Belze bodem hebben gezet en onze koffiebruine Franse Mademoiselle de Mercury Marquis weer snel doet vergeten als ze ons zacht naar huis in Nederland zoeft.

Een verslag over de terugreis, de epiloog en een vooruitblik op volgende vrolijke Floridavakanties volgt zodra Teleton daarvoor weer een beetje in de stem-ming is. Hou tot die tijd zelf maar een beetje de zonzijde en blijf braaf, beste blogbezoekers!

zaterdag 16 april 2011

Siesta Saturday

Na alweer een gezond aardbijt (wat zijn ze weer lekker mensen en niet meer zo achterlijk groot) hebben we tot de koffie een beetje rundum hause geknutterd. Zullen we al een koffer….Ben je helemaal gek, we gaan nog niet naar huis, nog lange niet! Wel even voor de zekerheid de voorraad geïnventariseerd. In tegenstelling tot vorig jaar is er aan hygiënisch papier geen gebrek in huize Teleton. De fles met badschuim staat al een paar dagen op z’n kop, vandaag persen we het laatste schuim er uit. Dat wordt dus de komende drie dagen het lange lijf wassen met oceaanfrisse, antibacteriële vloeibare handzeep met vitamine E. Da’s vast niet verkeerd voor de Edele delen, hoop ik………

Er is nog voor drie ontbijtjes Griekse yoghurt met fruit on the bottom, in combinatie met de eerder geroemde aardbeitjes, die ook tijdens de afgelopen vakantie nog eens een dollar de doos gedevalueerd zijn, en een half dozijn eieren ziet het er niet naar uit dat we van de honger om zullen vallen. Wat koekjes, een half zakje chips, een fles Ranchsaus en een pond zaadloze druiven maken het assortiment lensmiddelen compleet. De rest eten we wel buiten de deur.

Op strooptocht gingen we vandaag, in de outlets. Natuurlijk weten we dat ze dan op zaterdag met de bekende bruine benen buiten hangen. Geduldig maakten wij in de parkeergarage een rondje om vlak voor de uitgang een net vrijgekomen parkeerplaats in te schieten. We genieten nog even van het gratis parkeren. In de Croc-winkel vind ik eindelijk passende muilen. De verkoper legt mij het maatsysteem uit en er is een ruim model waarbij de entree eerst ingeknipt is, om dat dan later weer met elastiekjes bij elkaar te binden. Als Teleton tijdens het passen naar beneden kijkt, wordt ‘ie ineens heel verdrietig. Wat een armoe, plastic schoenen. Die kreeg hij in zijn jeugd ook ten tijde van de groeistuipen. Dat was lekker voordelig en als hij er na een paar maanden weer was uitgegroeid, waren ze toch versleten. Ineens zag hij ook weer de schuimvlokken die er, vooral tijdens regenbuien, uit je sokken tevoorschijn kwamen omdat het toenmalige waspoeder kennelijk niet goed kon worden uitgespoeld. De verkoper vroeg zich beteuterd af waarom de deal niet doorging, maar ik had geen zin mijn kinderleed aan de grote klok te hangen.

De verkoopster in de Elisabeth Ardenwinkel was succesvoller. Lidy vond potten vol renovatiezalf met vitamines, caroteen en andere geheime verjongingsbestanddelen. Primer, plamuur, stopverf en schuurpapier werd weer voor minstens een half jaar ingeslagen. Op naar de foodcourt. Dezelfde taferelen van radeloze vaders die voor het hele gezin bikkesement hadden ingeslagen en nu een plekje zochten om het min of meer fatsoenlijk op te knagen. De Mens is vindingrijk, je ziet ze gerust in de plantenbakken zitten. Wij zochten eerst een tafel met twee stoelen en keken toen eens op het gemak rond waar de minst lange rij stond. De wachttijd bij de Subway werd op 90 minuten ingeschat. De pizzaboer viel ook af, voor de chinees vonden wij het nog te vroeg zodat we uiteindelijk voor de kip van de firma Chicken Now gingen. Tien mensen voor mij in de rij. Lidy sloeg ondertussen met haar tas vol potten de kapers die permanent mijn lege stoel probeerden te veroveren van zich af. De gemarineerde crispy kip kwam met frites en twee geroosterde sandwiches en een heerlijke saus. Wij vraten onze vingers er bij op. Na de lunch wandelden wij op ons gemak de rest van het winkelcentrum door, maar de creditcard hoefde niet meer in actie te komen.

De planning was om vanavond naar Epcot te gaan om een optreden van Juice Newton te zien. In afwachting hiervan gingen wij eerst langs huis om daar met een drankje en een snackje in het zonnetje maar achter glas met de airco en de tv aan, in een onverwacht diepe coma te geraken. Wij wisten de gehele rest van de middag van den prins geen kwaad tot wij  rond zes uur weer bij de menschen kwamen. Wij stelden de planning bij. Juice kan wachten tot morgen en we zetten koers naar de Cracker Barrel waar wij van de rainbow trout en de sirloin steak snoepten. Natuurlijk haalde de steak het niet bij die van Fulton, maar hij smaakte toch uitstekend. Twee obers vochten om ons tafeltje, maar toen het op afrekenen aankwam, moesten wij tot onze verbazing tien minuten wachten. Voor straf tipten wij, in plaats van de gebruikelijke vijf slechts vier dollar op de tafel. Lekker puh!

IMG_5047Wij sloten de dag af met een kuiertje in Down Town Disney. Ook al geen aanrader als je van rust houdt, maar wie het leuk vindt om al het gewriemel gade te slaan, kan zo’n avond z’n hart ophalen. Het begint al bij het parkeren. Omdat het geluk met de dommen is, vinden wij in de regel snel een plekje. Zo ook nu, uit de ooghoeken zag Teleton in het voorbij rijden een auto bewegen. Hij stopte, zette zijn richtingaanwijzer uit en wachtte geduldig tot de parkeerplek leeg was en stak de Grand Marquis  in een vloeiende beweging achteruit de vrijgekomen plaats in. Daar had de Amerikaan die IMG_5059achter Teleton was komen aanrijden niet op gerekend. Wat hij mij precies toewenste, ik weet het niet maar hij stak zijn teleurstelling over de gemiste kans niet onder stoelen of banken.

IMG_5060Wij kwamen nog een leuke winkel tegen: Little Missmatched waar je tot Teletons verbazing setjes van verschillende sokken, kousen en schoenen kunt kopen. Was die vent met zijn verschillende  sokken van de fotowedstrijd eerder deze vakantie wellicht hier op het idee gekomen? De verkoopsters geven in deze winkel het goede voorbeeld, kijk even naar de foto!

IMG_5052Het was een heerlijke avond, met een lekker briesje en de volle maan hielden we het er tot negen uur uit om ons daarna door een grote file naar huis te worstelen. De paasdagen komen er aan, het is gedaan met de rust. Of wij er de komende dag in zullen slagen in opperbeste stemming de zonzijde te houden, daarover lees je maandag meer!

vrijdag 15 april 2011

No particular place to go

Telefoon! Omdat de vrienden van Alamo zouden kunnen bellen vandaag geen grapjes. Op de melding dat de lamp in de slaapkamer kennelijk nog steeds niet was gerepareerd, antwoorde Teleton geheel naar waarheid dat er in iedere condo een klapper ligt, waarin een telefoonnummer staat dat je kunt bellen als je in het duister tast. De man aan de andere kant van de lijn wilde maar niet begrijpen dat hij nu een andere condo belde. Ik heb deze vakantie dan wel een goede daad gedaan door een medelander bij te staan, maar er zijn grenzen aan mijn goedertierenheid. Nadat ik nog een keer had gezegd dat de man zonder lamp echt aan het verkeerde loket was, heb ik hem een fijne dag gewenst. En zo hoort het ook.

Een paar minuten later. Telefoon! Omdat de vrienden van Alamo zouden kunnen bellen, nog steeds geen grapjes. Een mevrouw met een Spaanse tongval meldde zich. Zij was van het managementbureau en wilde weten in welke condo ik woonde. Nou ben ik gekke Henkie niet, dus gaf ik mijn condonummer niet. Ik denk dat het managementbureau wel andere manieren heeft om telefoonnummers met huisnummers te vergelijken. Mevrouw was een volhoudertje. Ze vond het zo vervelend dat ik steeds werd lastig gevallen en stond er op dat ik toch mijn condonummer zou noemen, dan kon ze de zaak corrigeren. Teleton zocht naar een manier om hier netjes van af te komen en besloot het juiste gebouwnummer maar de verkeerde etage en huisnummer te noemen. Hij werd heel vriendelijk bedankt  door de dame in kwestie die  hem nog een hele fijne dag wenste. En zo hoort het ook.

IMG_4923Van Alamo kregen we een mailtje waarin stond dat ze maximaal 48 uur nodig hadden om onze opmerkingen te verwerken. Waarom verbaast mij dat nou helemaal niet? Maar goed, wij pakten onze biezen om een toertje met de pooierbak te gaan maken. We vleiden ons op de lederen fauteuils, trokken en duwden nog wat aan de verschillende knopjes van de elektrische stoelen en wenden de steven naar het Noord-Westen. IMG_5003Het eerste doel was Lake Louisa. Op de SR27 vonden wij nog net op tijd de afslag van de 474 en dan ben je plotseling geen toerist meer. Op deze wegen zie alleen maar lokale Hillbilly’s. Met onze auto vielen wij dus niet uit de toon, de cruise-control werd op 40 gezet omdat iedereen dat hier kennelijk doet en zo sukkelden wij door het groene landschap. Van Lake Louisa  ging het ook weer allemaal over secundaire wegen naar Mount Dora. In dit gebied glooien de heuvels zoals bij ons Hoogerheide boven het vlakke land uit torent.

IMG_4937Na een korte wandeling door de hoofdstraat met boutiekjes en snuisterijtjes en wat senioren nog meer zoal leuk schijnen te vinden, trokken wij verder. We stopten voor een plas en een eenvoudige lunch weer eens bij de Mac. De Mercury zoefde verder door het vlakke landschap. Cruisen kan ze als de beste, even snel een weg oversteken gaat wat moeizamer. Met 50 IMG_4947miles  draait madame zo’n 11.000 toeren. Als dat geen zoeven is en dan is ze nog zuinig ook; wij noteerden 32 miles op een gallon op zulke stukjes. Zo lang de bochten niet te scherp zijn, leunt ze zich er perfect door, ga je wat korter met haar door de bocht, dan wringt het zoals vroeger alle auto’s zich door de bocht moesten wringen. Haar uitrusting is spartaans, geen handige bakjes, lades, netjes of verborgen zonnebril-vakjes. In het handschoenenvakje kan je nauwelijks iets kwijt, de vakken in de deur zijn alleen geschikt voor papieren. Op het dashboard ben je snel uitgestudeerd, je moet het dus echt van de omgeving hebben.

IMG_4980Via De Land en Lake Mary geraakten wij in Altamonte Springs waar wij in de plaatselijke Mall een foodcourt vonden voor een koude versnapering. De terugweg stond gepland via de Interstate 4 maar toen wij op de radio hoorden dat het daar nogal messy was vanwege een aantal onregelmatige dravers op het parcours, beproefden wij ons geluk binnendoor. We namen de John Young al ver ten noorden van Orlando en konden op wat kleine weigeringen bij de verkeerslichten na, aan een stuk doortuffen. Wat op vrijdagmiddag een wonder mag heten. Op weg naar huis stopten we bij de Walmart waar wij de ingrediënten kochten om een potje te stoven.

Wij stapten wonderlijk fit uit de Marquis, de relaxstoelen doen ons goed. Onze indrukken over dit stukje Florida zijn onveranderd. Leuk om er op je gemakje door te tuffen, je te verbazen over de rust en de ruimte, de uitgestrekte stukken onontgonnen gebied, het wonder van de citrusvruchten aan een boom in plaats van in een netje en het grote verschil tussen arm en rijk. De wolkenluchten op de plaatjes zien er dreigender uit dan ze werkelijk waren, op een paar sprinkeltjes na, hielden wij het de ganse dag droog. En het is daarom dat wij ons in opperbeste stemming straks eens gaan buigen over wat de dag van morgen ons brengen zal. Wij melden ons weer!

..with no particular place to go