No particular place to go

Telefoon! Omdat de vrienden van Alamo zouden kunnen bellen vandaag geen grapjes. Op de melding dat de lamp in de slaapkamer kennelijk nog steeds niet was gerepareerd, antwoorde Teleton geheel naar waarheid dat er in iedere condo een klapper ligt, waarin een telefoonnummer staat dat je kunt bellen als je in het duister tast. De man aan de andere kant van de lijn wilde maar niet begrijpen dat hij nu een andere condo belde. Ik heb deze vakantie dan wel een goede daad gedaan door een medelander bij te staan, maar er zijn grenzen aan mijn goedertierenheid. Nadat ik nog een keer had gezegd dat de man zonder lamp echt aan het verkeerde loket was, heb ik hem een fijne dag gewenst. En zo hoort het ook.

Een paar minuten later. Telefoon! Omdat de vrienden van Alamo zouden kunnen bellen, nog steeds geen grapjes. Een mevrouw met een Spaanse tongval meldde zich. Zij was van het managementbureau en wilde weten in welke condo ik woonde. Nou ben ik gekke Henkie niet, dus gaf ik mijn condonummer niet. Ik denk dat het managementbureau wel andere manieren heeft om telefoonnummers met huisnummers te vergelijken. Mevrouw was een volhoudertje. Ze vond het zo vervelend dat ik steeds werd lastig gevallen en stond er op dat ik toch mijn condonummer zou noemen, dan kon ze de zaak corrigeren. Teleton zocht naar een manier om hier netjes van af te komen en besloot het juiste gebouwnummer maar de verkeerde etage en huisnummer te noemen. Hij werd heel vriendelijk bedankt  door de dame in kwestie die  hem nog een hele fijne dag wenste. En zo hoort het ook.

Van Alamo kregen we een mailtje waarin stond dat ze maximaal 48 uur nodig hadden om onze opmerkingen te verwerken. Waarom verbaast mij dat nou helemaal niet? Maar goed, wij pakten onze biezen om een toertje met de pooierbak te gaan maken. We vleiden ons op de lederen fauteuils, trokken en duwden nog wat aan de verschillende knopjes van de elektrische stoelen en wenden de steven naar het Noord-Westen. Het eerste doel was Lake Louisa. Op de SR27 vonden wij nog net op tijd de afslag van de 474 en dan ben je plotseling geen toerist meer. Op deze wegen zie alleen maar lokale Hillbilly’s. Met onze auto vielen wij dus niet uit de toon, de cruise-control werd op 40 gezet omdat iedereen dat hier kennelijk doet en zo sukkelden wij door het groene landschap. Van Lake Louisa  ging het ook weer allemaal over secundaire wegen naar Mount Dora. In dit gebied glooien de heuvels zoals bij ons Hoogerheide boven het vlakke land uit torent.

Riding along in my automobile Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Na een korte wandeling door de hoofdstraat met boutiekjes en snuisterijtjes en wat senioren nog meer zoal leuk schijnen te vinden, trokken wij verder. We stopten voor een plas en een eenvoudige lunch weer eens bij de Mac. De Mercury zoefde verder door het vlakke landschap. Cruisen kan ze als de beste, even snel een weg oversteken gaat wat moeizamer. Met 50 miles  draait madame zo’n 11.000 toeren. Als dat geen zoeven is en dan is ze nog zuinig ook; wij noteerden 32 miles op een gallon op zulke stukjes. Zo lang de bochten niet te scherp zijn, leunt ze zich er perfect door, ga je wat korter met haar door de bocht, dan wringt het zoals vroeger alle auto’s zich door de bocht moesten wringen. Haar uitrusting is spartaans, geen handige bakjes, lades, netjes of verborgen zonnebril-vakjes. In het handschoenenvakje kan je nauwelijks iets kwijt, de vakken in de deur zijn alleen geschikt voor papieren. Op het dashboard ben je snel uitgestudeerd, je moet het dus echt van de omgeving hebben.

Via De Land en Lake Mary geraakten wij in Altamonte Springs waar wij in de plaatselijke Mall een foodcourt vonden voor een koude versnapering. De terugweg stond gepland via de Interstate 4 maar toen wij op de radio hoorden dat het daar nogal messy was vanwege een aantal onregelmatige dravers op het parcours, beproefden wij ons geluk binnendoor. We namen de John Young al ver ten noorden van Orlando en konden op wat kleine weigeringen bij de verkeerslichten na, aan een stuk doortuffen. Wat op vrijdagmiddag een wonder mag heten. Op weg naar huis stopten we bij de Walmart waar wij de ingrediënten kochten om een potje te stoven.

Wij stapten wonderlijk fit uit de Marquis, de relaxstoelen doen ons goed. Onze indrukken over dit stukje Florida zijn onveranderd. Leuk om er op je gemakje door te tuffen, je te verbazen over de rust en de ruimte, de uitgestrekte stukken onontgonnen gebied, het wonder van de citrusvruchten aan een boom in plaats van in een netje en het grote verschil tussen arm en rijk. De wolkenluchten op de plaatjes zien er dreigender uit dan ze werkelijk waren, op een paar sprinkeltjes na, hielden wij het de ganse dag droog. En het is daarom dat wij ons in opperbeste stemming straks eens gaan buigen over wat de dag van morgen ons brengen zal. Wij melden ons weer!

..with no particular place to go