Een waterdicht verhaal

Maandag. Aquatica-dag ook al kan je er misschien volgens de statistiek van Teleton op deze dag maar beter weg blijven. Omdat de lokale Timofeeff vandaag de warmste dag van de week af gaf en ook nog eens met een zeer hoge vochtigheidsgraad, trok Teleton de stoute zwembroek nog maar eens aan. Een nagelnieuwe, ook dat nog eens. De oude, vertrouwde badehose was nog van ouderwetsch, degelijk lycra materiaal. Een en al elastiek van de oude stempel, dus dat was ook qua corrigerende functie nog eens een hele geruststelling. Heel langzaam is in de loop der jaren de elasticiteit van de broek wat minder flexibel geworden waardoor de kans op ongewenste inkijk, of zelfs volledig verlies vooral bij onverhoedse bewegingen, te groot was geworden.

De nieuwe zwarte zwembroek is voorzien van een moderne witte, doorschijnende binnenbroek van een materiaal dat de gemiddelde huisvrouw ook wel kent van de zakjes waarin de fijne was de machine ingaat. Volgens het labeltje droogt zowel de binnen- als de buitenbroek instantly aan het lichaam. Het elastiek in de band lijkt van solide kwaliteit en als extra veiligheidsmaatregel is er door de fabriek in Bangladesh een veiligheidsveter voorzien. Als het goed is, zit de broek zo stevig aan het lichaam verankerd dat zelfs een tsunami het zaakje niet van zijn plaats kan sleuren. De broek biedt ook plaats aan diverse zakjes, sommigen voorzien van handig klitten-band, maar altoos van een of meerdere gaatjes. Dit is om te voorkomen dat de broek wegens met water gevulde zakken, alsnog zelfstandig het ruime sop kiest. Je kunt in deze broek gerust eerst nog even wat boodschappen gaan doen, het model is multifunctioneel. Een broek dus, waar goed over nagedacht is en waarmee je, zeker met een bijpassend shirt, prima voor de dag kunt komen.

Bepakt en bezakt sleepten wij ons naar het doodlopende plekje aan de Lazy River. Zoals gebruikelijk was daar nog volop keuze aan stoeltjes en loungers. Wij hadden ons nog maar net geïnstalleerd of een groepje van Zuid-Amerikaanse signatuur slofte in onze richting. De vrouwen droegen nog net geen bolhoed, maar zouden in een documentaire over een Peruaans berg-dorpje niet misstaan. De man hield de roedel nadrukkelijk bij elkaar, met de ene hand druk gebarend naar het gunstige plekje aan het water, de andere achter zijn rug houdend  zodat de sigaret die hij daar verborg niet zo op zou vallen. Half in de bosjes staand gaf hij de vrouwen directieven, keek naar de stand van de zon, bepaalde de windrichting en zag dat het goed was. Nadat het kampement was opgeslagen zette het alfamannetje zich uit de wind achter de dames, met zijn rug naar ons toe op een lounger en stak een lekkere sigaret op. Dikke rookwolken pakten zich onder onze parasol samen. “Excuse me, sir…” probeerde Teleton de aandacht te trekken. Geen reactie. “Excuse me…..” nu een beetje harder, maar weer zonder resultaat. Roken tast kennelijk ook het gehoor aan. De man nam een flinke hijs en Teleton schreeuwde, on the top of his lungs: “Sir…..”. Verstoord draaide de man zich om. Wie durfde hem daar te storen? “No fumar” probeerde Teleton. Hij keek me ongelovig aan, maar gaf wel zijn verzet op. Tergend langzaam drukte hij zijn saffie uit. De dames stonden als een man op en als blikken konden doden, had Teleton maar kort plezier van zijn nieuwe zwembroek gehad.

Zoals gewoonlijk ging Teleton pas laat in de middag te water. Horloge af, reservebril op, fototoestel van de Aldi uit de broekzak. Voorzichtig liep hij eerst een stukje tegen de stroming in. Elastiek en veter gaven geen krimp, broek zat als gegoten. Op de gebruikelijke, soepele wijze liet Teleton zich in een doorzichtige blauwe band zakken. Luchtbelletjes ontsnapten uit de geperforeerde zakken in zijn zwarte broek. Vier, vijf rondjes dobberde hij in de Lazy River terwijl hij behendig de waterval en de ergste fonteinen ontweek. Tevreden keek hij naar de zwembroek die keurig op z’n plek was blijven zitten, zelfs geen bouwvakkersdecolletee! Bij het verlaten van het parcours voelde hij de sleutelbos die hij ‘s morgens na het afsluiten van de auto gewoontegetrouw in een broekzak had gestopt. Hoe zou de elektronica  in de sleutel van de Dikke Dodge zich houden na een dikke drie kwartier in de Lazy River gedobberd te hebben? Met lood in de slippers liepen we de laatste meters over de parkeerplaats. Pas vlak voor de auto staand, durfde Teleton op het Sesam open u knopje te drukken. Gehoorzaam knipperde de Dikke Dodge met zijn lichten. Ook het starten ging voorbeeldig.

En zo komt het, beste lezers dat de stemming in huize Teleton na dit waterdichte verhaal, nog altoos opperbest is. Er komt een koufront aan dat de temperatuur weer terugbrengt naar de aangename hoogtes van rond de 27 graden. De kans op een buitje bestaat, maar dan gaan wij morgen gewoon even iets anders doen. Zoals kijken naar de altijd weer vrolijk makende show “Festival of the Lion King” in het Animal Kingdom. Wij houden, rain or shine, de spreekwoordelijke zonzij en blijven zo braaf als een lammetje!