Alamo, douze points

Natuurlijk heb ik tijdens de reis soms een beetje gemopperd vanwege de paarse krokodillen die Alamo tijdens deze vakantie in de aanbieding had. Ik zag het lijk al drijven en had eigenlijk helemaal geen zin om er vandaag weer tijd aan te besteden. We moesten immers ons vliegtuig halen……Toch liep het anders.

Omdat we de condo om 10:00 uur in de originele staat en vrij van gebruikssporen moesten opleveren, lieten wij ons door de wekker uit onze slaap halen. Om 7 uur wel te verstaan, een tijd die eigenlijk alleen voor de melkboer bestemd is. Wij deden een aardbijtje, slobberden de laatste yoghurt naar binnen, kregen toch nog een telefoontje van de hypotheekjongens en stonden om kwart voor tien bepakt en bezakt de sleutels van de condo in de locker box te wurmen. In onze lange broek, ook dat nog.

Over de tolweg 417 ging het. We spaarden de twee extra dollars uit door contant te betalen waarmee we en passant nog even twee briefjes van twintig dollar in kleine coupures wisselden voor de fooienpot tijdens een volgende vakantie (?????) Lidy en de koffers werden in het zonnetje bij de ontladingszone gedropt en Teleton gaf een rondje van de zaak voor hij de Machtig Mooie Mega Mercury Marquis de parkeergarage van de Rental Car Returns instuurde. Of alles naar wens was, werd, zoals gebruikelijk gevraagd. Dat hangt van de rekening af, riposteerde Teleton die ineens niet van plan was om zich andermaal met een kluitje in het riet te laten sturen. Wat er aan de hand was en ik legde het maar al te graag uit. Ze snapte in een keer wat er mis was gegaan maar kon er natuurlijk niks aan doen. Met de rekening die voor de huur van de laatste week bijna twee keer zo hoog uitviel als was gepland, meldde Teleton zich bij het volgende loket. Charmantste glimlach. Niet helemaal happy met de rekening. Gewapend met drie calculators ging de vriendelijke mede-werkster aan de slag. Teleton, die van huis uit met twee standaard kwebbelkousen is uitgerust, hield de malle mond. Hij kan het wel, als het nodig is.

Oei oei, wat had ze het er moeilijk mee. Inmiddels zag ze wel in dat ze, om Teleton tevreden te stellen, toch op z’n minst met een rekening moest komen die gelijk aan de offerte was. Ze zuchtte en steunde, keek nog eens in de computer, bladerde de paperassen nog eens door en beet op haar pen. En Teleton wachtte geduldig. Een broedende kip mag je nooit storen.

Het voorstel kwam, met haar liefste glimlach deze keer! Ze kwam helaas niet precies aan het geoffreerde bedrag maar kwam twee dollar lager uit. Ik zou die natuurlijk nog moeten betalen, maar die twee dollars werden mij door Alamo kwijtgescholden. Een slimme zet, want wat kan je daar als redelijke klant nu nog tegen inbrengen? Ik controleerde de rekening, zag tot mijn plezier dat deze klopte, liet er nog even ruwweg de huidige koers van de euro op los en was eigenlijk heel tevreden. Ondertussen zocht ik koortsachtig naar een aanknopingspunt voor die vurig gewenste upgrade…..

Ze maakte het Teleton gemakkelijk. Of ze misschien verder nog iets kon betekenen…..Nou, en of! Met dezelfde charmante glimlach als waarmee hij de conversatie was begonnen, informeerde Teleton beleefd hoe Alamo hem, na al die consternatie, aan zich wilde binden. Die vraag was gemakkelijk te pareren, zij was een profi. Mijn klacht was toch serieus genomen, alles was nagerekend en gecorrigeerd en de huur was nog twee dollar voordeliger dan gedacht ook. Teleton, ook niet voor een gat te vangen, wees nog eens fijntjes op de tijd die hij aan dit akkefietje had besteed. Wat ik dan precies in gedachten had, was haar volgende vraag. “Wat Alamo in zo’n geval meestal doet”, was mijn antwoord en zo draaiden we lekker om de hete brei heen.

“Ik ben een vaste klant,” probeerde Teleton de onderhandelingen weer vlot te trekken. Dat kon ze in het scherm ook zien. Wanneer ik weer kwam…..? Van het najaar! Welke auto ik dan in gedachten had…? Een midsize SUV!

Zonder mij aan te kijken, vroeg ze het huurcontract terug. Teleton gehoorzaamde ogenblikkelijk. Ze schreef er iets op. “ Now, here’s what we’re gonna do, sir…..”. Ze bood me een gratis upgrade aan, bij de volgende huur. Tahoe, flitste door Teletons hoofd. Of ik nu echt helemaal happy was. Ja, Teleton was over the moon. Of ik dat even, luid en duidelijk hoorbaar voor alle drie haar collega’s wilde herhalen? Tuurlijk, voor een Tahoe is Teleton tot veel bereid. Het kwam mij op een welgemeend “have a good one” van de drie Alamo medewerkers te staan. Bij mij kunnen ze voorlopig niet stuk, de vrienden van Alamo. Al hebben ze hun streken en moet je ook bij hen op je tellen passen.

Drie kwartier later dan normaal meldde Teleton zich bij Lidy en de koffers. Aan zijn gezicht kon Lidy wel zien dat hij vond dat ‘ie goeie zaken had gedaan. Toen hij het resultaat meedeelde was moeder de vrouw niet direct overtuigd. “Nog groter? Waar heb dat nou voor nodig? En die slurpen helemaal benzine……” Waarmee het verschil in beleving tussen man en vrouw als het om huurauto’s gaat maar weer eens duidelijk is aangetoond. Wij stonden op om ons bij United voor de volgende horde op de thuisreis te melden. Maar daarover in een volgend blog meer……