Op de vlucht.

Het boarden verliep perfect. Grondstewardessen stuurden de ongeletterden die hun seatingnummer niet konden lezen, zonder pardon terug en zo hoort het ook. Omdat wij seating 2 hadden, was de bin boven onze stoelen op rij 17 (ook lekker ruim hoor, maar oh, oh, rij 21 stoel H en J…….) nog leeg. Wij zetten ons neder in afwachting van de karavaan zakjes, bakjes, kratjes, pakjes, tasjes met bijbehorende stoelzoekers aan ons voorbij te laten trekken. Maar er gebeurde niets spectaculairs, vrijwel iedereen had zich aan de voorgeschreven handbagageregels gehouden. En zo hoort het ook.

Het vertrek stond gepland om 11:10 uur. Rond de klok van elf liet men weten dat ‘wij’ nog even wilden wachten op een aansluitende vlucht uit Ouaquadugu. Nu was ‘ons’ niets gevraagd, maar vooruit. Wij wilden toch ook niet dat onze Afrikaanse medemensch op weg naar de USA zou stranden in Brussel, of all places. Om kwart over elf druppelden de eersten binnen. Bepakt, bezakt en op z’n elfendertigst. Op weg naar rij 36 stopte men belangstellend  bij rij 12. Nee, hier was het niet. Bij rij 18 werd de boardingpass nog eens uitgebreid bestudeerd, niet nadat men de volledige bepakking eerst even uit de handen had gezet. Een statige dame in prachtige klederdracht, vond de business class stoelen op rij 15 wel ver genoeg naar achteren. Zij nipte chique aan de aangeboden champagne. Een man met een geel Unitedhesje, sprak haar aan. Hij kwam van buiten, zo blijft het cabinepersoneel buiten schot bij moeilijke gevallen. Of mevrouw maar even haar boardingpass wilde zien. Een sterk staaltje acteren was het gevolg. Na wat boodschappenbriefjes en bonnetje van de plaatselijke fietsenstalling, kwam dan eindelijk de pass boven water. Rij 36. Zonder een spier te vertrekken, rees de statige dame op, verzamelde haar belongings en slofte verder het vliegtuig in. En zo kwam het dat we wat later dan gepland het luchtruim kozen.

Zowel de chicken als de pasta, want wij kiezen altijd voor een stukje zekerheid, smaakte prima. Wij wonen in een witte wijk, dus de geneugten van de wereldkeuken gaan grotendeels aan ons voorbij. Een enkele pizzabezorger waagt zich op zondagmiddag eens in onze enclave, maar daar houd het mee op. Onze wijk kenmerkt zich door de geur van draadjesvlees, op zondagmiddag. Vandaar dat ik, als ware ik een aap die een roestig horloge van binnen bestudeert, in het bakje chicken zat te kijken. De kip herkende ik nog wel, al lag zij onder een pikant tomatenprutje. Verder lagen er kleine dingetjes in het bakje die op gebakken krieltjes leken. Maar ik heb nog nooit gebaken krieltjes met een pruimensneetje gezien. Het had de textuur van abrikoosjes en ze smolten op de tong. Wat de pot precies schafte, wij weten het niet maar de kleine heeft genoten. De pasta, meenden wij daar ravioli te herkennen, ging er ook in als koek. Zelf het bijgeleverde stukja appelcake, deze keer met echte appel en wel vijf (5) rozijnen verdween in het gat onder de neus en boven de kin. Alleen het broodje bleef in het cellofaantje.

Inmiddels zijn wij boven de nieuwe wereld aangekomen. Het intigrerende plaatsje Kuujjuaq, wat mij altijd doet denken dat ik in een verkeerd vliegtuig boven Afghanistan terecht ben gekomen, staat inmiddels op de kaart. Another 1245 miles to go, zou George Kooimans zingen. Wij aten nog een handje zelf meegebrachte vliespinda’s wat er bijna voor zorgde dat er een onvoltooid werk van de hand van Teleton zou blijven liggen. Ik stak, zoals wij het in Den Haag zo mooi zeggen, de galanteriemoord. Er schoot een vliesje in het verkeerde keelgat wat moeder natuur er onder veel geprut en geproest uit probeerde te kokhalzen.
Voor de broodnodige pitamientjes hadden wij ook wat citrusfruit meegenomen. Het was geen sinaasappel, het was geen manderijn, het was een droogkloot van Albert Heijn. Gelukkig hadden we de banaantjes nog. Rest ons voor aankomst nog vier krentenbollen, twee zandkoeken met noten en een droge worst weg te worstelen. In de maag mag je ze immers gerust importeren, in de tas wordt het niet op prijs gesteld.

Tijd voor wat beweging. Toen na de maaltijd de luikjes werden gesloten, voelde ik me vrij om de pantalon even op de vreethaak te zetten. Na een flinke tuk helemaal vergeten. Heb ik eerst een kwarttiertje in het halfdonker wat rek en strekoefeningen staan doen met een losse riem en een driekwart openstaande rits. Onderweg naar het toilet voelde ik dat de broekband begon te wijken en nog net op tijd legde ik achteloos de hand op de juiste plek om te redden wat er te redden viel. Een blamage in het gangpad bleef mij bespaard. De goegemeente zou het waarschijnlijk niet hebben gemerkt, ze slapen of loeren in het blauwe licht van hun electronic device. Met zo’n drie uur voor de boeg en mondvoorraad voor een weeshuis, een lege blaas en de batterij op halve kracht, besloot ik ook maar even achter het schermpje te duiken. Na de droge humor van Nico D en de droge worst van de Aldi, wordt het tijd voor een uit het leven gegrepen stukje Teleton. Aldus naar waarheid opgetekend op 11 kilometer hoogte bij een ijskoude buitentemperatuur, met een houten kont en…..toch nog immer in opperbeste stemming op de vlucht naar IAD.