Vrolijke vakantievoetjes uit Florida

Bij de ingang van de parkeergarage van Alamo werden wij opgewacht door een vriendelijke man. De peoplegreeter, zeg maar. Of hij ons kon helpen. Ik toverde mijn reservering tevoorschijn. “Yes, Anthonius”’ klonk het vriendelijk en tegelijk ook een beetje dreigend. Als je met je volledige voornaam aangesproken wordt, doet dat je toch altijd een beetje denken aan je vader, die je zo toesprak als je iets heel ergs had gedaan. Of wanneer je twee drieen op je rapport had, voor wiskunde, meetkunde en biologie. Ik ben altijd slecht in rekenen gebleven, soms val ik door de mand.

De man bestuurdeerde de reservering, bromde iets van “Full Size Car” en verwees ons naar de rij auto’s achter het kantoortje. In de rij full-size cars was het een rariteitenkabinet van modellen, types en merken. Alleen de kleur was standaard; wit. Vooraan in de rij stond een echte dikke Amerikaan uit de luxuryklasse. Een Buick met een kofferbuick van hier tot goeiemorgen. Verleidelijk, maar wij keken verder. Een Chevrolet Impala. Vonden we te gewoontjes, zeker in het wit. Een stuk of wat Jeepjes Compass. Wij vreesden dat deze, na de Jeep Cherokee van vorig jaar wel eens tegen zou kunnen vallen. Verder wat Chevrolets HHR, met treeplankjes en in gewaagde kleuren die fel afstaken tussen het witte geweld. Fijne auto, maar we hadden voor een full-size betaald. Achterin de rij stonden de  fullsize minivans en een Kia Sorrento SUV. Hoewel ik het een prachtige auto vond en ik de verleiding nauwelijks kon weerstaan, had ik geen zin in de discussie met de mevrouw die de auto bewaakte alsof het haar eigendom was. Haar man stond nog in de rij, maar zij claimde de Kia. MIjn oog viel op de dikke Dodge Grand Caravan Crew. Haar uiterlijk was lelieblank maar haar  binnenkant was pikzwart. 700 miles had zij op haar tellertje, waarschijnlijk was haar soepele zwarte bekledingstof slechts door een enkele mannenkont beroerd. Zij rook nog ongerept, jong en als nieuw. Mannen vallen daarop.

Ik klikte op haar elektronische afstandsspeeltje en haar poorten openden zich geruisloos. De spanning steeg toen ik haar achterdeur opende. Hier wilde ik mijn lading wel inschuiven, qua bagage. WIj namen plaats. Ik maakte met een beetje spuug de Teletomknobbel een beetje vochtig, zodat deze goed aan het raam zou hechten. Teletom stond nog niet aan toen er, nog in de garage zes satelieten op het scherm sprongen. Ik stelde de bestemming in: Na 100 meter echtsaf, jubelde Tom. Maar eerst moesten wij de garage nog uit, dus ik schakelde haar pientere pookje op R. Op het dashboard verscheen een scherm, met daarop bewegende beelden van wat zich achter de auto afspeelde. In dit geval was dat net even niets, dus kropen wij achteruit.

Bij de slagboom overhandigde ik  volgens afspraak mijn reservering, creditcard, rijbewijs en lidmaatschapkaart  waaruit blijkt dat ik een Insider ben. De dame deed wat zij kennelijk moest doen, overhandigde mij het huurcontract met de pasjes en wenste ons een behouden vaart met het witte slagschip.  Achter mij sloten de volgende huurders aan, dus ik besloot er op te vertrouwen dat het huurcontract geheel in overeenstemming met de offerte was. Alles is immers digitaal vastgelegd en de computer maakt nooit fouten…Hierover later meer in een apart hoofdstukje over de autohuur met de kortingsregeling wat ik speciaal voor de liefhebbers nog op dit blog zal plaatsen.

Wij zoefden met de dikke Dodge in economystand in no time via de tolweg naar Hotelbeds, waar we ons adres op Cane Island konden ophalen. Ons huisnummer eindigde op een vier, dat betekent in ieder geval zicht op de pond en de pool. De nummering van de gebouwen hebben wij niet helemaal in ons hoofd, dus dat bleef nog een verrassing. Wij deden de broodnodige boodschapjes bij de Publix en zoefden verder naar Cane Island. Wij hebben hetzelfde appartement als waar we vorig jaar tussen Pasen en Pinksteren in verbleven. Helemaal top, eerste etage en de zon in de middag op het balkon. Drie slaapkamers in plaats van de beloofde en betaalde twee. De mini en het modem verstonden elkaar ogenblikkelijk dus legden wij ons moede hoofd, na een piepklein poezenwasje, rond de klok van elf met een gerust hart te rusten om de ogen pas rond half acht des anderen daags verbaasd te openen. We zijn weer thuis en nadat de eerste bacon knapperig plaatsmaakt voor wat eieren in de pan terwijl de oven de broodjes oppiept, vult het huis zich met vertrouwde geuren die er voor zorgden dat de stemming in huize Teleton nog voor zonsopkomst, opperbest was.

We schrijven nu een uur of zes. Plaats van handeling: in de zon op het balkon. Wij pakten vandaag flink uit, bezochten de Dollartree voor de wissewasjes en de Walmart voor de bikkesement. Tussendoor bezochten we de Mac voor een light bite. Een salade met kip en bacon en een aardbeiensmoothie. Als dat niet kosher klinkt….. Helaas was het bestek bij de MAc uitverkocht. Hoe we de salade dan moesten knagen, vermeldde het verhaal niet. Nou ja, ze had nog wel twee Flurry-lepels. Sorry…..! Het was behelpen,maar gelukkig was er nog wel een rietje voor de smoothie.

En zo zit de eerste dag van onze tot dusver vrolijke vakantie er al weer op. Ter leringhe en de vermaeck voegen we nog wat plaatjes toe. Het kan niet op, mensen. Wij danken alle lezers, volgers en bezoekers voor hun belangstelling en voor de vrolijke, vriendelijke en fruitige reacties en melden ons weer met nieuwe verhalen zodra daar aanleiding toe is.  Tot die tijd zou ik zeggen: Hou de zonzij!

Uit de serie vervoer: Twee muilen.

Uit de serie vervoer: De dikke Dodge Caravan Crew.

 

          

Uit de serie vakantiepret: Vrolijke vakantievoetjes uit Florida.

Uit de serie Blauwe luchten met witte wolkjes: Blauwe luchten met witte wolkjes.

Het appartement op Cane Island

Volledig album bekijken