Water maken

Vies? weet je wat vies is, als het struif van je zachtgekookte eitje via je kin  je nek inloopt als je je twee dagen niet hebt geschoren. Veeg dat er maar eens af.

Sommige dingen zie je bij ons thuis niet zo vaak. Zoals gisteren in het toilettorium in SeaWorld. Minstens twintig plassende mannen op een rij. Fascinerend. En wat een verschil in houding, techniek, effectiviteit en spelvreugde. En dan zie je ze alleen nog maar van achteren, bijna anoniem dus. Maar hun lichaamstaal spreekt boekdelen. Zij die de plasser met twee handen vasthouden zouden wel eens zwaar geschapen kunnen zijn of misschien moet ‘ie wel een paar ons voorhuid opzijschuiven. ‘t Kan ook zijn dat hij bang is dat z’n jodocus d’r af valt, per slot van rekening zit ‘ie nog maar aan een kant vast. En hij heeft al een gat in z’n hoofd! 

Zij die met een hand sturen, zijn in negen van de tien gevallen besneden. Zelfs van achteren is goed te zien, welke techniek de man gebruikt. Sommigen lijken het erelid van de huwelijksvereniging met de volle hand vast te houden, anderen nemen hem tussen duim en wijsvinger. Een enkeling laat de boel de boel en krabt om de tijd te verdrijven aan het onderste deel van zijn rug.

Ook het zogenaamde afschudden kent verschillende technieken. Van ons moeder leerden we dat schoon uitplassen van belang was. Anders gaat het zweren. En natuurlijk had zij ook haar eigen belang. In die tijd ging de onderbroek immers een hele week mee. Met het klimmen der jaren verdient het afschudden meer aandacht, net als bij een auto raken de pakkingen wat losser hetgeen tot kleine lekkages kan leiden. Pakweg de eerste dertig jaar van je leven hoef je je hierover meestal geen zorgen te maken. Sluizen open, inpakken en wegwezen. Veertigers maken vaak een snelle schudbeweging van uit de heupen na afloop van het plasgebeuren. Voor oudere mannen is het heel gewoon om de pijplijn  met twee handen leeg te schudden. Dat ziet er een beetje uit alsof ze een oude vriend feliciteren met z’n verjaardag. Flink schudden, stevig vasthouden, even kijken en nog eens lichtjes schudden. Beter safe than sorry.

Sommige mannen zie je machteloos met een rood hoofd omzich heen kijken. Zij lijden waarschijnlijk aan het syndroom van Jan Raas. Jan was een wielrenner met een Zeeuwse kop.  Een reus van en vent met een misplaatst schaamtegevoel. Je pist niet in gezelschap. Het verhaal gaat dat hij zo hard kon fietsen omdat hij niet, gelijk andere rennners in het peloton, in de voor wielrenners zo karakteristieke houding, vanuit het zadel kon plassen. Jan had dus twee opties, of hij fietste hard vooruit tot hij een bosje in het snotje kreeg waar hij kon plassen, of hij bleef achter en moest maar hopen dat hij het peloton kon inhalen. Veel mannen lijden aan dit syndroom en blokkeren zodra er iemand in de buurt is. Zij plassen het liefst in de veilige beslotenheid van een toilet.

Het laatste soort mannen is het type waarbij het helemaal niet meer lukt. Je ziet hen moedeloos het gebouwtje verlaten. Voor de vorm wassen zij wel zorgvuldig hun handen, maar opgelucht zien ze er niet uit. Hopen maar op een beter resultaat bij de volgende beurt. Waren zij een pak sinaasappelsap dan kregen zij de kwalificatie: With Pulp. Voor hen zit er niets anders op dan zich te melden bij de befaamde uroloog Prof. Dr. Ing. Plasmans te Wateringen.

Zo is er een hoop te zien in een ver land, beste lezers. Zeker als je niet blind bent. En als je niet doof bent, hoor je ook zo het een en ander, maar daarover meer in een volgend bericht. Als er dan nog lezers over zijn……Maar de koffie zit er in, wij maken ons op voor een middagje boodschappen. Voor we weg gaan, probeer ik nog even te plassen…..