Een relaxed begin

We schrijven dinsdag 15 maart. Het is rond de klok van 9:00 en we zitten bij de Starbucks.

Het was erg rustig in het Ibishotel. Op het gezoem van de luchtbehandeling na, bleef het doodstil. Geen klapperende deuren, geen geroep op de gang en geen vroege vogels die om kwart over vijf gaan douchen. Toch kwamen wij om de een of andere reden niet verder dan wat hazenslaapjes.

Wij checkten uit en buiten stond een bus. “Arbeitseinsatz” stond er op, dus dat kon niet voor ons zijn. Ik kuierde naar de auto voor de bagage umtausch. Bij terugkomst had Lidy zich al in de bus genesteld, de franstalige chauffeur babbelde met haar in zijn beste engels. Deux minutes, madame! Ik perste de laatste kofer in het bagagerek en we vertrokken. Geen backlottour meer, door de krochten van Zaventem, maar een ritje over de snelweg. Geen bagagekarren op het perron, maar gelukkig wist ik ze te staan. Geen rijen bij United en dat kwam prima uit, want de bag drop was hier afgeschaft. Waarom we als Hollanders via Brussel vlogen. Besmuikt vertelden we dat dit veel voordeliger was en dat vond ze een hele goede reden. Zijn de koffers al die tijd in uw aanwezigheid geweest? Wij verklaarden naar waarheid dat dit zo was, we hadden er immers bijna bovenop geslapen? Omdat wij al ingecheckt waren, verliep de procedure verder pijnloos. Niemand bij de douane, dus kachelden wij voortvarend door tot aan de veiligheidscontrole.

Geroutineerd hadden wij ons van vesten, riemen, muntgeld en sieraden ontdaan. De hele zooi was in de trolley en de rugzak gepropt. Als laatste zette ik de muilen in het bakje, apart, dat dan weer wel. Zowel bij de trolley als de rugzak sloeg de electronische waakhond luid piepend aan. De sloffen hobbelden ongestoord in mijn richting. Wij werden vriendelijk verzocht de hele santekraam aan vesten, snoertjes, sleutels, reservebrillen, natte doekjes en wat een mens zoal niet meesjouwt, uit te stallen. Over de medicijnopslag werden geen vragen gesteld en ook de rest van de boedel nam het parcours na deze eerste weigering foutloos.

En zo komt het dat wij, onder het genot van een bakkie pleur, zoals gebruikelijk in opperbeste stemming over de tarmac kijken. De zon breekt door. Het is onwaarschijnlijk stil, je kunt overal zo doorlopen. Er zijn zelfs lege tafeltjes, dat hebben we hier nog nooit gezien. Het grote wachten is begonnen, wij checken pas rond de klok van half elf in. Tijd dus, om een lekker plekje op te zoeken waar ik kan beginnen met het lezen van Nico Dijkshoorn’s Kleine Dingen. Dat zal de stemming ongetwijfeld nog vrolijker maken, waarover later meer.