M & M

We schrijven dinsdag 14 maart. Ibishotel te Brussel, rond de klok van 19:00 uur. We nemen de dag door:
Het was een dag vol kleine klusjes. We kropen op onze normale tijd onder de klamme lappen vandaan, aten de krant en  lazen het ontbijt. In de doorgaans zo opgeruimde badkamer was het een drukte van belang want er stond voor vijf weken medicijnen, cosmetica, onderhouds- en smeermiddelen gereed. Tot de koffie deden wij het op ons normale tempo. Easy does it!

Daarna werd er opgeschakeld naar alarmfase 2. De koffers werden in stelling gebracht, alle kastdeuren stonden open en binnen de kortste keren waren de koffers gevuld. Dan de handbagage met de reisbescheiden, de oordopjes en de betaalkarten; ook zo gepiept. Aansluitend brachten wij het huis op orde. Er werd stof gezogen, de meubelen geswiffeld en het orgel geswaffeld. De vetplantjes werden voorzien van een extra scheut water, de buitenboel  werd nog eens nagelopen. Er werd gesopt, geschuierd, geveegd, gemopt en gedweild dat het een lieve lust was. Nog net voor het aanrecht aan de beurt was, realiseerde ik me dat de Rockports en de muilen nog een veeg moesten hebben. Ik spreidde de laatste krant op het aanrecht, duikelde de bruine schoenpoets op met de bijbehorende borstel.

Ik reis op muilen die ik gemakkelijk bij de diverse controleposten uit kan schoppen. De Rockports zijn zwaar geveterd en dat houdt de boel onnodig op. Waren de muilen ooit louter  voor de vakantieperiode aangeschaft, inmiddels worden zij omdat glimmende gepoetste brogues niet meer tot mijn persoonlijke standaarduitrusting  behoren, dagelijks ingezet voor het transport van 1 meter 93 Teleton. Tot mijn schande moet ik zeggen dat zij minimaal onderhouden worden, zodat ze er met het klimmen der jaren een aan de buitenzijde een beetje afgetrapt uit zijn gaan zien. Ik plaatste de muilen op de krant op het aanrecht en zag ze eens bijna een meter dichterbij dan normaal. Als schoonheid van binnen zit, dan is dat bij mijn muilen wel erg diep weggestopt. Teleton verschoot van kleur omdat hij zich plots realiseerde dat hij last had van M & M; meurende muilen. Man, man, wat stink ik uit mijn muilen zeg, van zo dichtbij. Er kwam nog net geen rook vanaf, maar aan het binnenwerk te zien zijn we toch akelig dicht bij een meltdown geweest. Met een lekkere lik ledervet werd de lucht alweer wat geklaard en nadat Lidy de inlegzolen met een mysterieuze spuitbus had behandeld, durf ik morgen mijn muilen weer met een gerust hart op de rollenband ter controle aan te bieden.

Rond de klok van vier kachelden wij via Wouw, waar wij a raison van 66 eurocents de liter de LPG tank nog eens volbliezen, op ons gemakje richting Brussel. Op de ring van Anvers vormden zich snel de eerste files, richting Nederland, dus daar maalden wij niet om. Vlotjes ging het onder het genot van muziek van radio FM Joe over de snelweg richting hoofdstad. Het industrieterrein waar de airporthotels gelegen zijn, laat zich wat lastig vinden, maar met de hulp van onze trouwe Teletom reden wij een foutloos parcours zonder weigeringen. Het inchecken verliep vlot en wij sleurden onze bagage voor vannacht naar de derde etage. Geheel tegen de voorschriften in, laten wij de andere koffers onbeheerd in onze koffiekleurige franse mademoiselle overnachten. Wanneer morgenochten het busje van 7:40 arriveert, hoef ik ze alleen maar in het ruim te mikken.

Gewapend met de tas met onze paspoorten en betaalkaarten, reden wij de rustieke route richting Zaventem-Centrum. Daar aan de Vilvoordelaan is onze vaste snackbar.Op het plein waar wij plegen te parkeren stonden kermiswagens, maar precies voor de snackbar, die inmiddels de internationale naam Welcome heeft gekregen, maar dan wel in Arabische letters geschreven, was nog een plekje. De voertaal is er geen Nederlands, ook geen Vlaams en zelfs geen Frans maar de ontvangst is allerhartelijkst. Omdat wij vanmiddag al een warme lunch, een kaasplankje van restjes en een vleeswarenfantasie hadden genuttigd omdat de ham anders over de datum zou gaan tijdens ons verblijf, bestelden wij twee kleine frietjes met mayonaise. Met een weids, gastvrij armgebaar werden wij naar de formica tafeltjes begeleid. Gloeiende, gloeiende, gloeiende…wat een pak friet werd hier geserveerd! En wat een bak mayo! Nergens eten we zulke lekkere, knapperige friet als bij onze Arabische vrienden in Zaventem. Nergens is de mayo, zo romig, zo zurig, zo smaakvol Bels als in deze frituur. Zo Allah het wil, komen we hier vast de volgende keer nog eens terug.

Inmiddels hebben wij ons voor de televisie in onze kamer geinstalleerd en kijken we naar Cruyff in DWDD. Beneden, onder de lantaarnpaal, staat onze franse vriendin. De wekker is gezet, wat kan er nog misgaan? Ons wacht een heerlijke nachtrust op de keiharde Ibismatrassen en tussen de naar een vleugje lysol ruikende lappen. Waarover wij morgen ongewtijfeld weer zullen berichten. Dit alles maakt dat de stemming in reisgezelschap Teleton er nu al prima inzit!