De insluiper

Trouwe lezers weten vast nog wel dat er een aantal jaar geleden tijdens onze afwezigheid in ons appartement is ingebroken. Naast dat het irritant is dat je spulletjes en je centjes zijn gejat, er uit je koelkast is gegeten en er op je plee is gepoept, hou je er ook een vreemd soort van onveiligheidsgevoel aan over.

Zo voelen wij, als we het appartement verlaten drie keer aan de deur, of ‘tie toch wel goed op slot is gedraaid. Voor de niet Floridagangers: je hoeft hier nooit bang te zijn dat de deur achter je dicht valt, je moet hem zelf op slot draaien. Als wij terugkomen, voelen we weer of de deur nog steeds op slot is.  Voor de zekerheid nemen we sindsdien kostbaarheden zoals het fototoestel en de laptop altijd mee in de rugzak. Alsof die zooi niet uit een auto gestolen kan worden……En bij binnenkomst doen we voor de zekerheid altijd nog even een quickscan, om zeker te weten dat er geen ongenode bezoekers zijn geweest. Aanvankelijk duurde de quickscan een kwartier omdat alle inloopkasten en badkamers ook nagelopen moesten worden en er onder alle bedden werd gekeken. En ook in de ruimte waar de airco staat. En in die van de wasmachine en de droger…… Verder maken wij het goed, dank u!

Gisteren kwamen wij bepakt en bezakt terug van de eerste inkopen in de Walmart. Bij de eerste check bleek de voordeur op slot, dus wij stapten welgemoed binnen. Omdat de tijd alle wonden heelt, had ik de laptop gewoon voor het eerst weer eens in het werkhoekje laten staan. Voor de zekerheid liep ik er toch naar toe. Wat gek, de laptop stond er wel, maar de snoertjes lagen niet zoals ik ze had achter gelaten. Lidy, die de inspectie van de slaapkamer, de inloopkast en de badkamer voor haar rekening nam, zag onmiddelijk dat de wekker verplaatst was. Bovendien knipperde hij op 00:00 uur… alsof de tijd had stilgestaan tijdens onze afwezigheid.

Met bonzend hart liepen we de drie kamers, 7 inloopkasten en twee badkamers na. Alles normaal, we misten niks, ook niet uit de koelkast. En er zaten ook geen vreemde remsporen in de pot. Ook geen bekende trouwens. We waren verbijsterd. Tot ik de nieuwe Comcastkastjes bij de televisies zag liggen, met de nieuwe afstandsbedieningen. Kennelijk was de lokale onderhoudsmonteur binnen geweest om deze handel aan te sluiten. Niet zo erg, we kennen hem wel want hij rijdt hier de hele dag met zijn truck rond omdat er altijd wel ergens iets te onderhouden is is dit complex. Het was netter geweest als hij zich even van te voren had gemeld of in ieder geval even een notitie had neegelegd, dan weet je tenminste wat er in ‘je’ huis gebeurt tijdens je afwezigheid.

De waakzaamheid in huize Teleton is door dit voorval weer opgeschaald naar Orange. Laptop en fototoestel vergezellen ons weer dagelijks in de Dikke Dodge want je weet maar nooit. En voor de nacht gaat er weer een eetkamerstoel voor de deur, met een paar lege blikjes er op, die zodra de stoel beweegt, luidruchtig op de tegels van de hal kletteren. Dat zal ze leren, de insluipers.

Vandaag waren we in SeaWorld. Met nog een heleboel andere mensen. Voor de parkeerplaats stonden de auto’s zes rijen dik. Eenmaal binnen heerste een gezellige drukte. Wij zagen Believe en Blue Horizons in een uitverkocht stadion en deelden een fajita sandwich in Mango Joe’s Cafe. Een overijverige huisvader die voortvarend met zijn dienblad vol verfrissingen door het drukke restaurant laveerde op weg naar zijn dorstige gezin, maakte net naast ons tafeltje een misstap waardoor er twee grote bekers Sprite (met  ijs) in Lidy’s boezem verdwenen.

De kenners weten hoeveel Sprite er in een grote beker gaat. En hoeveel ijs……Het was een nette vent, die ons naast duizend excuses, ook nog eens aanbood de lading ijs handmatig te verwijderen. Wat wij beleefd afsloegen.

Tegen een uur of half vijf hielden wij SeaWorld voor gezien. Op de terugweg werden we aangesproken door een jong stel dat Nederlands sprak. “Hoe lang blijven jullie nog?”, vroegen ze belangstellend. Besmuikt stak ik vijf vingers omhoog. “Vijf dagen nog maar?”. “Vijf weken…” zongen wij in koor terwijl ons hart een sprongetje van blijdschap maakte. Bij de auto aangekomen keken we nog een paar minuutjes naar de radeloze mensen die tevergeefs tussen de eindeloze rijen witte auto’s hun eigen exemplaar probeerden terug te vinden. Thuis schoven wij eerst een pizza in de oven en daarna in onze mik. Lidy draait haar eerste wissewasje terwijl ik de leuke reacties op ons blog voorlees. Aan de overkant zakt de vuurrode zon achter het clubhuis van Cane Island. Het zijn de kleine geneugten des levens die er voor zorgen dat de stemming in huize Teleton onveranderd uitstekend is. Mazzelpikken zijn we, bij wie het geluk op dit moment vanzelf aan de kont lijkt te kleven. Of zou het toch door de Sprite komen………….

Voor wie naast de praatjes ook nog belangstelling voor de plaatjes heeft. We kijken even naar de beelden:

Volledig album bekijken

Volledig album bekijken

Volledig album bekijken

Volledig album bekijken

Volledig album bekijken

 

Even wachten. Nog even wachten. Nog heel even wachten:

 

Pizza!