Over een ruige borstel en ‘s mans grootste orgaan

Vanwege de voordelige autohuur en de onverwachte extra “gratis’ tank benzine, besloot Teleton eens lekker in de bus te blazen. Hij toog vorige week naar de Walmart voor de aanschaf van een lekkere harde, ruige, houten badborstel met een mix van echt bever- en berenhaar om zelfs de meest moeilijk bereikbare plekjes van dit grote lichaam eens flink te schuieren. Moest hij zich vorig jaar nog behelpen met een plastieken exemplaar dat het midden hield tussen een afwas- en een pleeborstel, dit jaar kiest hij voor de wereld van het luxe!

Zijn voorkeur voor harde, ruige badborstels voor het betere boen- en schrobwerk gaat terug naar zijn vroegste jeugd. Als jongen marcheerde de kleine Teleton temidden van zijn klasgenootjes van de van Ostadeschool in de Haagsche Schilderwijk wekelijks naar het Openbare Badhuis. Weer of geen weer! Nooit vergeet ik die spannende eerste keer. Wij ontkleden ons gezamenlijk en hingen de klerenzooi op een haakje boven het houten bankje, waaronder wij de sokken, de sandalen en ons petje legden. Want die bleven niet hangen aan het volle haakje.

Wij marcheerden piemelnaakt in het gelid verder tot wij in een grote, ronde ruimte met granieten vloer kwamen. In het midden stond de badjuffrouw. Zeg maar badjuf, want in mijn herinnering was ze gigantisch. Zr droeg een wit uniform en ze lipe op houten klompen. Je kon haar nog net wel zien staan, ondanks dat het in het badhuis behoorlijk ‘mistag’ was van de waterdamp. De deuren van de badhokjes stonden open en wij stapten nietsvermoedend binnen. Op de grond lag een houten rekje met daarop een ruwe Veroborstel en een stukje Sunlight zeep. Ik trof het niet, want beiden hadden al een heel leven achter zich. Wij hadden geen idee wat er ging gebeuren, dus volgden we de commando’s braaf op. We moesten de zeep en de borstel oprapen en op het rekje gaan staan. De juf telde af en draaide de grote afsluiter open, alle badkranen bleken al open te staan. Het eerste water was natuurlijk steenkoud, maar direct daarna had ieder stortbad (van douches had nog nooit iemand gehoord) slechts een stand: Kokend heet. En je waagde het niet om onder de straal vandaan te lopen, de juf had ogen aan alle kanten! Op commando staken wij onze ene arm in de lucht teneinde met de andere de oksel te schrobben. En borstelde je niet goed genoeg, dan kwam de juf het wel even voordoen. Dat gebeurde je maar een keer… Ze roste met de Veroborstel over je knokige jongenslijf tot de vellen er bij hingen, tenminste zo zag het er van een afstandje uit bij de klasgenootjes die zij persoonlijk een beurt gaf.

Omdat jong geleerd oud gedaan is, was Teleton in zijn nopjes met de grote, ruige, ronde badborstel met de lange houten steel. Tot zijn teleurstelling flikkerde vanmorgen tijdens de dagelijkse schrob- en rosbeurt van wat ‘s mans grootste orgaan wordt genoemd maar wat wij ook als De Huid kennen, spontaan de borstel van de steel. Van de vier nietjes die de borstel aan de steel moesten bevestigen, had er slechts een het hout bereikt. En dus vervoegden wij ons bij de strenge meesteres van de klantenservice van de Walmart, om ons over de kwaliteit te beklagen. Uiteraard heeft Teleton de borstel eerst ontdaan van de kruimeltjes, papiertjes, pluisjes en onbestemde balletjes die zich zoal in een gebruikte badborstel kunnen ophouden omdat de bosweg naar het Nationale Monument in het zuiden daar nu eenmaal mee vervuild kan zijn. Namens de Chinezen die de badborstel hadden geproduceerd, maakte de dienstdoend medewerkster haar nederige excuses voor de belabberde kwaliteit. Ze beloofde dat het aankoopbedrag zou worden teruggestort en zo kennen wij de geen gezeur service van de Walmart weer.

Van vreugde maakten wij, nu we er toch waren, nog even een sanitaire stop. Hier waren wij weer getuige van een fraai staaltje child abuse achter de toiletdeur. Aan de Nikes aan de voetjes was niet te zien of het zich om een jongetje of een meisje handelde. Luisteren deed het kind voor geen meter, zodat de radeloze vader in zijn nood het kind een ferme pets verkocht. Kind zette het op een brullen. Vader raasde en tierde en haalde nog maar eens hoorbaar uit met de vlakke hand. Waarop het kind de vader zo te horen een doodschop tegen de schenen verkocht. Vader vloekte hartgrondig, hetgeen er op duidde dat de schop goed was aangekomen. Of dat hij de algehele controle was verloren en in zijn broek had gescheten. Wij zullen het nooit weten want nadat het stil was geworden en hij zijn handen in onschuld had gewassen, spoedde Teleton zich huiswaarts om de vanmiddag aangeschafte laptop gereed voor gebruik te maken.

Hoe dat allemaal verliep en of de stemming in huize Teleton hier onder te lijden heeft gehad, lees je vast in een volgend bericht. Tot die tijd hoop ik dat alle lezers zo braaf mogelijk blijven en als het maar even kan de zonzij zullen houden.