Hoofd- en bijzaken

Op aanraden van Prof. Dr. Fons Kalleman maken we ons vandaag niet druk. We ontbijten uitgebreid met versgebakken bacon, gebakken ei met sunny side up natuurlijk, vers opgebakken cubaanse broodjes, roomboter uit de Cracker Barrel en jus d’orange met artificial pulp en natuurlijk verse aardbeitjes. De mist trekt op en een stralend blauwe lucht wordt zichtbaar. Op de nieuwe laptop lijken de reacties van volgers van ons blog nog gezelliger, vriendelijker of lolliger. Voor de gein lopen we de hele rij volgers nog eens langs en stellen vast dat er naast heel veel oudgedienden ook een aantal nieuwelingen bij is gekomen. Het feest van de herkenning: kijk daar hebbie Debbie, Nynke, Roberto…teveel om op te noemen.

En dan zijn er ook nog de meelezers die zich niet registreren, maar waarvan we wel weten dat ze van tijd tot tijd langs wippen om onze avonturen te volgen zoals Joke & Piet, Sjaan & Elly, Lenie en Rene. Tevreden over zoveel aandacht en evenzoveel reacties stappen we wat later dan normaal richting badkamer. Nieuwe borstels vegen schoon zeg, de Chinees die deze badborstel in elkaar heeft geniet, kan er wat van! De borstel is nog zo stug dat je je er voor vijf weken mee zou kunnen ontharen. Als Teleton schoongescrubt onder de douche vandaan komt en in de spiegel kijkt, vindt ie dat het tijd is voor een knipbeurt.

Na de koffie gaat het dus op naar de Walmart. Voor vertrek verzorgt hij even de tulp op de antenne die d’r wat verwaaid bijhing. Achter hem klinkt een strenge stem: “ And what the hell do you think you’re doing?”. Betrapt draait Teleton zich om en kijkt in het lachende gezicht van een bejaarde buurman die hij nog wel van vorig jaar kent. “I’m taking care of my tulip, sir, if you don’t mind….”. We lachen en maken een praatje over hoe druk het hier op Cane Island in de loop der jaren is geworden.

Bij de kapper in de Walmart is de voertaal inmiddels volledig Hispanic, maar met handen en voeten slaat Teleton zich ook hier weer doorheen. Hij kent immers inmiddels de procedure, dus schrijft hij zich keurig op de daartoe bestemde lijst bij de kassa in en tekent dit, tegen de gewoonte in, want hij weet niet waarvoor zijn handtekening nodig is. Even is de verleiding groot om een lollige naam te gebruiken, maar hij houdt zich in. Een kleine Cubaanse neemt hem mee en gebaart hem plaats te nemen. Ze drapeert het lakentje om Teleton’s bovenlichaam. In rap Spaans wordt gevraagd hoe de coupe uit moest vallen. Ik lach mijn liefste glimlach en gebaar met duim en wijsvinger “kort” hetgeen tot vreemde misverstanden lijkt te leiden. Ze schudt haar hoofd, alsof ze wil zeggen dat ze daar niet in geïnteresseerd is. Ze rommelt wat in een lade met onbestemde teringzooi en tovert een doosje gekleurde plastic opzetstukjes voor de tondeuse tevoorschijn. Ze presenteert het zoals wij een koekje presenteren en kijkt me vragend aan. Ik begrijp dat ik een keuze moet maken maar weet bij god niet wat te kiezen en al helemaal niet waarom. Zulke leuke hulpstukken heeft huiskapper JeanPaul van de Herenknipperij in de Hulsdonksestraat niet….. Teneinde raad wijst Teleton de blauwe aan.

Tevreden klikt de kapster het blauwe hulpstuk op de tondeuse en gaat aan het werk. Aanvankelijk net zoals eerdere collega’s die mij hier knipten: grote halen, gauw thuis met de Teletondeuse. Maar nadat ze de zij- en achterkant had gemillimeterd, haalde ze een vlijmscherp puntig schaartje tevoorschijn. Met haar kleine, verweerde kapstershandjes woelde ze eens door Teleton’s grijze lokken en keek hem via de spiegel aan met een blik van: We gaan jou eens onherkenbaar verminken, vader. Nerveus lachte Teleton terug. Zij had niet de flukse knip van de doorsnee kapper. Zij knipte meer zoals men dure stof op patroon knipt, bedachtzaam, traag. Zorgvuldig mikkend, omdat ze niet zou willen dat er scheef wordt geknipt. Ze moet op haar tenen staan, de goedkope kappersstoel kan niet lager en hoe Teleton ook onderuitzakt, ze kan maar net bij zijn kruin. Af en toe pakte ze de fohn om de restjes grijs haar van Teleton’s schouderpartij te blazen. Zwijgend deed ze haar werk.

En het resultaat mag er zijn, beste lezers. Het is een aparte korte coup met een guitig Jack de Vries kuifje geworden. Vandaag de gehele dag zonder petje gelopen, want je wil toch een beetje waar voor je geld hebben. Straks gaan we nog even naar een outletcentre, kan ik lekker in de spiegel-ende etalageruiten naar mezelf kijken…..

En zo kabbelt het leven hier op Cane Island voort. We tankten benzine voor 45 dollar.  Vonden een grotemensenswiffer in de inloopkast van de keuken waarmee we het tegelwerk op de vloer fluitend een frisse beurt gaven. Genoten van de zonsondergang op het balkon en keken even naar het weerbericht om tevreden vast te stellen dat er de eerste tien dagen geen schijn van kans op een druppeltje regen lijkt te zijn. Nee, ons zal het geen enkele moeite kosten om de komende tijd braaf te blijven en de zonzijde te houden. We hopen dat alle lezers ons voorbeeld willen volgen!

Een rustig dagje Diavoorstelling weergeven Alles downloaden