Laatste lentekriebels uit Florida

 

’t Is een herinnering zo als zovele,
Maar deze ene laat mij niet los……….

Vijf weken zijn voorbij gevlogen. Meer dan 100 mensen, vaak volslagen onbekend, namen de moeite om het blog regelmatig te volgen. Zeker 15000 keer werd het blog bezocht en aan de reacties te zien vonden veel lezers het de moeite waard. Dank voor alle aandacht en de vriendelijke reacties. Zelf heb ik ook weer veel plezier aan het schrijven van het blog gehad. Het helpt me enorm om alle indrukken, observaties, pleziertjes en ergernisjes te verwerken.

Voorjaar in Florida is een fantastische tijd. Wij boften enorm met het weer want volgens de weerman op de televisie werden regelmatig zomerse waarden bereikt. Ietsje minder had gemogen, want de drukkende warmte kost best wel wat energie. Gelukkig hadden we fijne auto’s om in af te koelen en ook thuis, op Cane Island deed de airco zijn werk. Ook de natuur laat zich in deze periode van haar beste kant zien. Florida ligt er groen en fleurig bij. Wij wonen zelf in een gemeente waar, onder leiding van de Burgemeester zelf, struikrovers de laatste vierkante meters plantsoen in onze wijk vernietigen. In de vrijgekomen strookjes storten ze meestal beton, als je geluk hebt zaaien ze gras in.  Heesters, bomen en struiken worden anno 2011 uitgeroeid in onze woonwijk. Hierna nemen vogels, muisjes en insecten de wijk. Slechts de mensen blijven over…….

Hoe anders gaat het er hier in Florida aan toe. Zelfs in de wat armoediger wijken vind je goed onderhouden groenstroken. Niemand flikkert zijn zooi zo maar op straat. Bougainvillea's  en andere struiken of planten bloeien uitbundig en als kinderen er in hun enthousiasme eens een bloemetje uit willen plukken, leggen de ouders hen even uit dat dit de bedoeling niet is. En de kinderen luisteren……Bij ‘ons’ in de buurt wordt het enige bedje narcissen, zodra er maar een knopje openspringt, ogenblikkelijk door het jonge volkje gestript. Zeg er maar niets van! Ouders kijken je zes weken niet meer aan onder het motto: “Ze moeten toch kunnen spelen….”.

Blue, blue, my world is blue.... Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

En het is mede daarom dat Teleton altijd weemoedig wordt als de tijd van vertrek nadert. Heus niet alleen vanwege de barre vliegreis waar ik ook al helemaal geen trek in heb. Vandaag trokken wij voor de laatste keer naar Epcot. De Canon draaide overuren. Er was ook weer een optreden. Van Juice Newton. Of het kwam dat we haar repertoire niet zo goed kenden, of dat Juice en haar mannen vandaag hun dag niet hadden of misschien dat je vandaag bij Teleton wegens het naderend afscheid van Florida helemaal geen goed kunt doen, ik weet het niet. Maar ook bij al die andere toeschouwers kwam de stemming er maar niet lekker in, het was, wat je noemt een tamme vertoning.  Zelfs bij de meest bekende nummers van Juice: Angel of the morning en Queen of hearts. Kijk gerust even naar de foto’s. Het plezier spat er nu niet direct vanaf, ze kijken toch een beetje alsof ze net een telefoontje van de afkickkliniek hebben gekregen wanneer ze zich mogen melden. Gelukkig bewaren we hele leuke herinneringen aan Chubby Checker en Starship en dat maakt weer een hoop goed.

Wij hebben de condo inmiddels al een beetje aan kant. Freddy Mercury hielp mij bij het stofzuigen en in de tweede badkamer mag niet meer worden ge………………****. Morgen maken we de koffers in orde en dinsdag om 10:00 uur trekken we de deur van dit heerlijke appartement weer achter ons dicht. Over onze belevenissen in die tussentijd lezen jullie waarschijnlijk pas weer als wij voet op Belze bodem hebben gezet en onze koffiebruine Franse Mademoiselle de Mercury Marquis weer snel doet vergeten als ze ons zacht naar huis in Nederland zoeft.

Een verslag over de terugreis, de epiloog en een vooruitblik op volgende vrolijke Floridavakanties volgt zodra Teleton daarvoor weer een beetje in de stem-ming is. Hou tot die tijd zelf maar een beetje de zonzijde en blijf braaf, beste blogbezoekers!