Net niet….

Gedurende vele jaren hadden wij thuis, maar vooral vanuit ons vakantieadres in de VS, de zorg voor Tante. We belden ze regelmatig, collect, dat dan weer wel. We hadden haar verteld dat, als er een vraag in het engels werd gesteld, ze netjes met “yes” moest antwoorden. Kennelijk ging dit prima, want wij werden altijd doorverbonden. Tante genoot van onze reisverhalen, eigenlijk was zij onze eerste blogvolger.

Naarmate zij ouder werd, was zij blijer ons na de vakantie terug te zien. Steeds meer kleine probleempjes wachtten op een oplossing. Toen haar gezondheid achteruit ging, maakten wij ons zorgen om te vertrekken naar een ver land. Tante was namelijk van de koude kant, wat inhoudt dat ze niet automatisch onder de reis- en annuleringsverzekering zou vallen, mocht zij onverhoopt tijdens de vakantie gaan hemelen. Zij werd een mens van een dag en het werd moeilijk om, voor vertrek, vrolijk te roepen dat ze vooral gezond en braaf moest blijven en dat we haar over een paar weekjes weer terug zouden zien. Toegegeven, dat weten we ook niet bij onze andere familieleden, maar gelukkig sta je daar niet zo bij stil.

Bij onze terugkomst in november vonden wij haar al sterk achteruitgegaan. De leuke, lachende hond die we voor haar hadden meegenomen, werd achteloos opzij geschoven.  Op de kast stond de grote Greetz-kaart die wij gewoontegetrouw stuurden, met ons portret prominent afgebeeld tegen een strakblauwe lucht, zodat ze misschien zou weten wie haar de kaart had gestuurd. Tante keerde volledig in zichzelf, voor zover ze als een Alzheimerpatiënt nog niet in zichzelf gekeerd was.

In de aanloop naar het nieuwe jaar, overleed Tante. In de Kerstnacht piepte zij er heel zachtjes van tussen. Ze vond het wel mooi zo, na drieënnegentig en een half jaar en de morfine die ze kreeg om hallucinaties te voorkomen, heeft wellicht een handje geholpen. In overleg met de notaris regelden wij haar crematie, de ontruiming van haar kamer en een heleboel kleine, onbeduidende, administratieve, tijdrovende klusjes volgden.  Zoals gezegd was Tante van de koude kant. Maar om te voorkomen dat haar spaarcentjes alleen naar onbekende overzeese nichten en overbejaarde neven zou worden overgemaakt, heeft Tante altijd geroepen dat zij ook mij zou gedenken. Om te voorkomen dat zij dit zou vergeten, en om dat zij, toen Alzheimer toesloeg onder bewindvoering moest worden gesteld, leverde ik haar een jaar of tien geleden, af bij de notaris. Bij het gedeelte van het gesprek dat over de bewindvoering ging, mocht ik aanzitten. Tante was helder van geest, die dag en bracht haar belangen goed voor het voetlicht. Toen het over de nalatenschap ging, mocht ik de zaal, terecht, verlaten. Notaris en Tante bleven keuvelend achter. Na twintig minuten stapte ze trots als een pauw naar buiten, de notaris complimenteerde haar nog voor haar viefheid.

“Alles is geregeld, hoor jongen”, sprak Tante. “Ik heb de gegevens van de neven en van jou bij de notaris achtergelaten. Die werkt alles uit en dan komt er iemand bij mij aan huis om de zaak nog eens door te nemen. En dan is het in orde….”  De lijst met neven had ik goed bewaard. Hij kwam, hoewel er enkelen waren afgevallen, goed van pas bij het versturen van de rouwkaarten. En de notaris was er ook blij mee, het scheelde toch bij het zoekwerk naar de nabestaanden. Want deze week bleek, dat Tante het testament nooit heeft ondertekend.

Natuurlijk was een meevallertje welkom geweest en natuurlijk was het even slikken, toen bleek dat een erfenisje net niet aan ons is toebedeeld. Gelukkig weten wij dat onze zorg, aandacht en liefde voor Tante nooit gebaseerd is geweest op een mogelijke geldelijke vergoeding. En gelukkig zijn we ook volledig selfsupporting en niet afhankelijk van welke geldelijke steun van wie dan ook. Dat maakt het des te schrijnender als mensen uit onze omgeving, net nu we ons huis opnieuw aan het inrichten zijn, met een vette knipoog naar het verscheiden van Tante verwijzen.

Maar gelukkig viel deze week de enveloppe van usafunvacations op de mat. Natuurlijk met de voucher voor ons verblijf in Cane Island. Vijfendertig dagen weg en we hoeven ons deze keer zelfs geen zorgen te maken over de Toestand van Tante! Blij waren we ook met de voucher voor een gratis buffet bij CiCi’s Pizza, want wie het kleine niet eert, is een grote pizza niet weert. De stemming in huize Teleton is dus weer als vanouds, wij plukken de dag, carpe diem. En over twee maanden, drie weken en vijf dagen zitten wij, ijs en weder dienende en deo volente, lekker in het vliegtuig. Geld moet rollen, al was het alleen maar om te voorkomen dat ooit een verre neef of nicht van de koude kant enigszins teleurgesteld een blogje schrijft over de erfenis. Erfenis? Niks erfenis, opmaken die handel. Na ons de zondvloed!